Verslagje uit Sicilië

Een verslag over onze eerste dagen in Sicilië:

(klik foto voor meer kijkplezier).
Voor 1 € met de boot aangekomen in Messina: een grote, drukke stad waar we vanalles in orde wilden brengen maar die wegens de drukte zeer hard op ons systeem begon te werken en die we al gauw begonnen buiten te vluchten. Onderweg zochten we nog naar een internetcafé en een supermarkt. Supermarkten waren gesloten en een internetcafé, uitgebaat door maffia, wilde ons geen service verlenen (waarschijnlijk geld witwasserij en helemaal geen internetcafé). De stad uitgereden zonder eten. De johnniekes en mafkezen riepen en brulden ons toe maar keken ons vooral verbaasd aan.

Het idee om met enkel een handje vol rijst de bergen in te gaan sprak vooral Jasper hard aan, survival! Onderweg nog de weg gevraagd aan de politie die had verstaan dat we naar Philadelphia wilden gaan, gelag volgde. Ze raadden ons aan om de kust te volgen de bergen zijn veel te zwaar maar wij dachten: we kunnen dat wel aan.
We vertokken al slalommend het Monti Peritani in. Onderweg nog wa druifkes geplukt en onze kruidenkennis opgefrist. ‘s Avonds op een picknick tafel ons te kamperen gezet. Terwijl Fraukje en Jasper onkruid waren gaan plukken voor de salade maakte Berten een handje vol rijst met gekookte kastanjes klaar. Waarvan we dachten dat het een rustige nacht ging worden werd een nacht vol bassen uit een iets verder gelegen underground feestje in een afgebrande refuge.
‘s Morgens een beetje rijstpap en de koffie gelaten om benzine te sparen. Een beetje later zijn we een Nederlander met een kamper tegengekomen die ons een kommetje koffie aanbood. Daar hebben we wat naar zijn maffe opvattingen geluisterd tot hij vertelde waar hij heen ging. We zijden direct dan zit je verkeerd en hij haalde zijn GPS boven maar die overtuigde ons niet het kwam helemaal niet overeen met het landschap.We zetten onze klim verder tegen de GPS in.

Onderweg keerde de Nederlander terug en zij jullie weg kan wel kloppen ik zit in ieder geval fout maar jullie weg loopt dood. Klim maar verder want boven is er een prachtig uitzicht over aan de ene kant de vulkanische eilanden Strombollie en aan de andere kant Italië. Een prachtig woest gebergte waar we bovenop stonden met onze machines. De weg liep inderdaad dood, allé ja den asfalt toch. Hier stond ook een kerkje waarvan de parochie nog veel levendig gezang en gelag bezat.
Toen we hier wat van onze laatste rijst begonnen te koken en het onkruid uit den berm begonnen te oogsten als salade kwam de parochie met 2 borden pasta, 1 bord worst en nog een met een biefstuk af. Later volgde cake en koekjes om onze hongerige magen te stillen.

We zetten onze tocht toch verder over de ongeasfalteerde boebelweg door het gebergte heen. Al had de weg meer iets van een motorcross parkoer waardoor dat er aardig wat onderuit geslipt werd tegen 5 per uur. Onderweg monteerden we nog een camera op Berten zijn hoofd om onze survivaltocht op film vast te legen. Na een hoop indrukwekende uitzichten kwamen we ‘s avonds doodmoe aan in een onbemande refuge waar we stookten op dennenappels en leefden van vers gevangen peertjes en gekookte kastanjestoofpot, een gezellige avond volgde. Verder geploeterd tussen de rotsblokken. O wat jamer dat we een fiets bij hadden. Stuntend gleden we naar beneden en mekander helpend duwde we onze lamme ijzeren paarden de collen over. En ja, het pad begon te krimpen en er bleef enkel nog een alpine padje over en de rest van de Romeinse heerbaan was in de afgrond gestort.
Hier stopten we dan en maakten op een houtvuurtje onze kastanjes en perenmoes klaar.
Doodmoe na 10 km afgelegd te hebben vielen we tussen de kastanjebolsters in slaap.

Iets eerder hadden we een klein bobbelweggetje richting het dal gezien.
Bobbel, bobbel naar beneden Jasper zijn bouten van voorrek en achterrek begaven het met wat sjorwerk raakten we weer verder. Al heel wat afgedaald kwamen we een herder tegen en we vroegen hoe we terug op de route moesten geraken. Hij reed ons een stukje met zijn Fiat voor tot aan een afslaggetje. Het was een rot steil betonnen padje den berg op. Opgeven en terug afdalen naar zee kwam onderweg zweetdruppend ter sprake. Maar doorzetters waren we en we kwamen aan een herder zijn boerderijtje aan. Die ons met alle plezier 2 kg oude kaas en 6 eieren gaf en ons voorreed met nog een ouder rammelend Fiatje door wat bergweitjes heen en deed het ene hek na het andere open en wees ons op de col helemaal de weg in het dal aan en een huisje waar we misschien een brood konden kopen.
Steiler naar beneden kon niet dachten we maar schuivend en scheurend waren we weer helemaal afgedaald. Aan het huisje voor brood was er niemand thuis. Maar de herfst had ons genoeg vijgen en walnoten te bieden om onze reis verder te zetten. Na een riviertje te doorwaden was er een kruispunt. Berten ging op verkenning maar de route werd onmenselijk steil en hadden we nog wel genoeg energie om onze fietsen de collen over te duwen. De route was nog lang tot aan de Etna. Er waren nog 2 andere opties: rechtdoor of de rivier naar beneden volgen. Er ontstond bijna een splitsing in drie Jasper verder survivalend omhoog, Berten de middenweg en Fraukje de rivier af. In alle mogelijke opties leek het ons wel grappig om allemaal onze eigen weg te gaan en af te spreken op de top van de Etna 3300 meter. Maar verstandig genoeg volgden we de rivier in de hoop dat die ons terug naar de zee zou leiden.
We reden door prachtige kloven heen de rivier door, het water spetterde ons rond de oren tot Fraukje kopje over ging. Haar rek was gebroken en in haar tandwielen geschoten. Na wat sjorwerk, een ikea boutje en een stukje eikenboom is het nu weer steviger dan ooit.

We sliepen hier in een droge rivierbedding, genoten van onze kaas en ei met walnootjes. Onderweg terug naar de bewoonde en befietsbare wereld oogsten we nog kilo's walnoten en granaatappels. Terug op een zalig gladde suizende asfaltweg bolden we tot in Taormina waar we straks in het donker een slaapplaats gaan zoeken met ons vers geoogste etenswaar, voor de eerste keer in Sicilië uit een supermarkt.

Ok... er ontbreekt een heel stuk tussen ons vorige en dit verslag maar jullie willen up-to-date zijn. Misschien volgt het laatste stuk Italië later nog wel!
Groetjes van het Sicilië expeditie kamp zuid!