Verslag Etna

(klik op de foto voor meer)

Slag der Etna

Aan de voet van de Etna, al granaatappelverorberend, werden we aangeklampt door een madame. Ze vertelde ons wat over de Etna en we vroegen of het op die moment veilig was de Etna op te klimmen. Zolang er geen donkere rook uit een van de 300 Etnamonden kwamen zouden we niets te vrezen hebben!
Om de klim te kunnen laten slagen moesten we een stocageplaats vinden voor onze fietsen. Polsend bij dat madammetje kwamen we bij een fototentoonstelling van haar man terecht. Hij zag onze dampende lijven niet echt in zijn huis zitten en schoof het probleem door naar de naburige kapper. Om contact met de kapper te zoeken gaf hij ons een foto van een man die 2 dagen geleden overleden was. Ondertussen werden onze handen gevuld met een proper T-shirt en honingbollen.

Zoektocht naar kapper

Eerst overnachtten we in een oude wijnhoeve waar we een clochard de weg naar zijn thuis blokkeerden. De speurtocht naar de kapper verdergezet met de foto van de overledene in de hand kwamen we bij een ex-gendarm. Hij kon ons noch helpen met de fietsen, noch met de kapper en zijn overleden vriend.
Verder gezocht en gevonden: DE KAPPER. Hij was niet thuis... dus de foto onder zijn deur geschoven.

Zoektocht naar gendarmerie

De kapper bleek niks. De gendarmerie was ons volgende plan. We belden aan en een niet erg behulpzaam gezicht verscheen. Het was gedoemd om te mislukken tot we Frollini kauwend (den Hannes begrijpt da wel) een nieuw gendarmexemplaar tegen het lijf liepen. Hij racete jaarlijks met zijn tandem en een blinde in België en had veel sympathie voor onze onderneming!
We kregen een garage ter beschikking naast zijn sjieke collectie fietsen.
Jasper laadde zijn grote worst hoog in met het lichtste materiaal, Berten had een gewichtige en evenwichtige rugzak en Fraukje had enkel een klein exemplaar waar we trachtten al het zwaarste in te stoppen. Uiterlijk leek het weer of de vrouw het er het lichtste vanaf bracht, maar schijn bedriegt...

Van getrainde fietskuiten tot isimowandelbenen

Er zijn maar 4 mensen die jullie kunnen helpen! Ga nooit van de wegen en als ge ze verlaten hebt, blijf waar je bent en bel een noodnummer! Niemand kan jullie helpen, nee ook de politie niet. De Etna is GEVAARLIJK!!!!

Daaaar gaan we, klimmend en strompelend omhoog met onze getrainde fietsbenen maar wandelbenen?
Het grootste probleem bleek uiteindelijk onze watervoorraad op pijl te houden. Professionele inbrekers Jasper en Berten wisten een verlaten tuin binnen te dringen en daar water af te tappen. De eerste nacht doorgebracht in openlucht en ‘s nachts toch de tent opgezet. De volgende ochtend verder geklommen met eekhoorntjesbrood, ons gewassen aan een refuge waar we een verdwaasde herder en zijn verdwaalde schapen terug samenbrachten.
Toen botsten we letterlijk op de eerste lavastromen. Onze wegen werden afgesneden maar we konden genieten van heerlijk verwarmende stenen van de recentste stromen.
(Berten komt hier juist binnengevallen: Hij was een kampeerplaats gaan zoeken maar zag plots allemaal bliksems en kolkende zwarte wolken die over elkaar heen begonnen te grijpen. Hij begon te lopen, te sprinten, vreesde voor een tornado en dook ineen onder een dichtbijzijnde boom. Toen barstte de hel los. Er klonken gigantische knallen: tak tak! Berten dook nog meer in elkaar en kreeg een gigantische vlaag van ballen op zijn hoofd. Ramen splinterden kapot en de hagel bleef fel neerslaan. Bollen zo groot als kleine eieren...)
Even een noodonderbreking. Vervolg verslag!

Water bleef een probleem. Uiteindelijk vonden we een barretje langs de toeristische weg waar we eerst een pintje dronken om daarna wat water om te koken te kunnen vragen. Deze man weigerde: onze eerste waterweigering. Geen water voor die avond, geen eten, geen drinken. Uiteindelijk vonden we gelukkig een bidon achter een gesloten souvenirkraampje, waaruit we water namen en filterden.

We legden ons te slapen in een laatste beukenbosje tussen verse lavastromen. Berten bouwde een demonenaltaar met beenderen tegen onverwachte lavastromen maar ‘s nachts voelden we de berg op zijn grondvesten daveren. Een hels onweer liet ons een tipje van het ware karakter van deze berg zien. ‘s Nachts sloop een grote vos met een zwarte streep (zei Jasper) rond de tent. Of was het een dwerg?

(Berten neemt efkes over)

Tussen de recente lavastromen en vergane skiliften struinden we ons een weg naar boven. Onze kaart was wel flashi maar de lavastromen hadden een eind gemaakt aan veel Romeinse wandelwegen en een kompas slaagt tilt door het magnetisme op een vulkaan.
Al snel verdwenen we in de wolken en de vrieskou kwam ons nader. Gelukkig hadden we ons hier op voorzien en konden we ons af en toe opwarmen aan wat warme zwaveldampen. Verder op weg naar de slag of de Etna kwamen we 2 verkleumde Belgische strandtoeristen in short tegen met ne fameuze druipneus. Zij hadden het niet gehaald. Wij wel. Door de sneeuw en de mist volgden we bijna vergane voetsporen.
Bijna boven werden we overwelmd door zwaveldampen en zagen we geen meter meer voor ons. Proberen om te blijven ademen en voorzichtig uit de dampen te wandelen zonder onze eigen voeten te zien. Toen stonden we er: de hoofdkrater van de Etna, 3340 meter en een afgrond vanwaar we de bodem niet meer konden inschatten. Mysterieus.
Na genoeg zwavellucht ingeademd te hebben startten we de afdaling en verkleumd vonden we een gesloten berghut waar we een lekker warme koffie hadden gezet.

Zwevend de berg af

We lopen nog over een mistig krater colletje en zetten met een elegante looppas over een poederig lava stroompje de afdaling verder. Tot de macht van lava ons weer voorgeschoteld werd en we in een vergaan skioord belandden.
Eindelijk terug een geel grasveldje gevonden na 2 zwart-wit dagen.

De hondjes

Terug over deftige paden werden we begeleid door zwaar bewapende militairen. Onze flashi jasjes trokken duidelijk hondjes aan. 2 speelse 4voeters volgden ons tot aan een prachtige berghut waar we ons aan een warme openhaard verwarmden. We hadden de hondjes achter het bange leger gestuurd maar vonden ze later terug in een lavagrot en ze vergezelden ons verder door een herfstig landschap waar we weer eens zalig genoten van alles wat de herfst ons te bieden heeft. ‘s Avonds vonden we weeral een prachtige berghut waarin we samen met onze hondjes overnachtten.

Het internetcafé sluit.

De rest volgt later.
Groetjes van The Happy Three Friends