Verslag Enna

(klik foto voor fotogalerij)
De hondjes

We waren gestrand in een onbemande berghut en hadden ons ontfermd over 2 verkleumde hongerige hondjes. Allez ja, 2 hondjes hadden zich over drie hongerige trekkers ontfermd. We roosterden ze rustig boven een lekker warme openhaard en plukte nog een grote hoeveelheid brandneteltoppen om ze op smaak te brengen. Dierenvriend Berten stak gelukkig een stokje voor deze losgeslagen ideeën van de plaatselijke Italianen en het bleef bij wat gepofte kastanjes en neukebootjes maar toch met brandnetels.
Vervolgens trokken we verder door een herfstig landschap en onze zeer trouwe viervoeters bleven volgen. Tot op een zeer drukke baan waar dat de duidelijk niet aan verkeer gewende hondjes onder elk voorwiel wilde lopen. We fabriceerden een dubbele hondenles en liepen we er als een stel hippies bij.
De hondjes belemmerden ons gelift zeer drastisch met als gevolg dat we er waarschijnlijk een dag langer over gingen wandelen om terug bij onze fietsen te geraken. Maar toen onze grote hond doodmoe neerviel na 3 dagen volgen met weinig eten kregen we een lift tot bij de politie waar onze fietsen opgeslagen stonden. Hondjes gingen mee op de schoot en genoten van klassieke muziek. Bij de politie hebben we onze vrienden achtergelaten. Ze belden een dierenarts met de hoop ze een microchip bevatten om hun baasje terug te vinden.

Terug trappen / originele maaltijd

Onze honger begon over te geraken, de pasta degout van Italië werd ons te zwaar. Toast met ei en gestolen sla (afgekeurd, klaar voor de varkens) smaakte ons zalig als varkens.

Radadzo: hier zijn we naartoe gegaan omdat er een goede fietsenmaker te vinden zou zijn maar jammer genoeg was hij gesloten. Wachten tot 4 uur. (zeer weinig deftige fietsenmakers te vinden)
Gratis internet in een goktent.
Verjaagd door een arrogante gendarm en uiteindelijk nieuwe kettingen en tandwielen gekocht. Jammer genoeg vonden we geen nieuw rekje om Fraukje haar eikenhouten rekje te vervangen en we hadden 1 tandwiel voor Jasper tekort. Nog niet klaar voor Afrika zijn we dan maar doorgefietst naar een rivier
waar we ons al op verheugde om onze vieze vuile stinkende lichaampjes in te gooien en het volledige Siciliaanse ecosysteem te verontreinigen. Gelukkig voor Sicilië en jammer voor ons stond de rivier droog.
Gefrustreerd en vooral stinkend fietsten we verder en vonden we een plaatselijke wasbak waar we ons overtuigd met duikbril in gooiden. De marmerindustrie in de plaatselijke elektricien wist niet wat er gebeurde. (de verbeteraars wisten evenmin wat er gebeurde)
En de politie piepte eens goed met zijn achterbanden en haalde hun vliegenmeppers boven. Fris fris riekend trapten we ons een weg verder.

De aanslag op Fraukje

De ontmoeting met de plof pompoen:
Fraukje bukte zich voorover naar de ons reeds bekende plof pompoen.
Plofffff, de spetters vlogen rond haar oren. Fraukje sprong naar het midden van de weg en j regelde het verkeer. Een aanslag zonder dodelijke gevolgen.

Eindelijk de pistachenotenboom ontdekt.
Zuring en asperges geoogst en ‘s avonds in een mooie olijfgaard gaan slapen. ‘s Morgens zeiknat opgestaan wegens in slaap gevallen onder een prachtige sterrenhemel. Een ijverige olijfboer liep ‘s morgens door zijn veld en begroete ons vriendelijk. Hij leerde ons olijven inmaken en daar zijn we nu ijverig met bezig.

Het prachtige Sicilië

Klimmend, klimmend door het hart van Sicilië onderweg naar Enna het hoogste stadje. Door prachtige valleien slalomden we ons een weg steeds dichter bij Afrika. Sliepen we onder een notenboom en genoten we van zalige waterkers.

Enna, een passionele zaak

(Ok mensen, Jasper ga nog is proberen en stukske te type.)
Ik moet hier een dag beschrijven die ik liever zal vergeten, maar ja we zullen proberen. Het begon allemaal rustig , ‘s ochtends opgestaan en onze fietsen een opknapbeurt gegeven, terwijl F zichzelf aan het opknappen was (was wel is nodig). Onze fietsen terug gesmeerd, de rekjes opnieuw vastgesjord, velgen gerecht...
Het geblink van onze fietsen werd plots overblonken door Fraukje haar haren en glad geschoren benen (met hier en daar nog wel een stoppel). Blinkend en schitterend in de zon zetten we de klim naar Enna verder. Onderweg Kwamen we nog een Canadese fietser met bagage tegen en hij begon direct een gesprek met sociale Jasper. hij had al veel fietsreizen achter de rug en deed het ook vrij rustig aan. Aangekomen in Enna hebben we aan een oude kerk gegeten en de kerk bezocht. De vloer was bedekt met swastika’s en de muren versierd met mozaïeken oorlogstaferelen.
Na het bezoek hebben we de fietsen vastgemaakt en besloten het Historische Enna te voet verder te ontdekken. In een andere oude kerk (Dwomo) Kwamen we allemaal bloodborstige beelden tegen waarvan één zeer veel weg had van Fraukje die een boertje moet laten (schudden maar!!!). Verder gewandeld en een internetcafé gevonden met een opgewekte en vlot engels sprekende madame achter den toog. Ze was zeer behulpzaam bij het zoeken naar een bank en pizzahut. Terwijl Berten het verslag aan het typen was, gingen Fraukje en Jasper naar een supermarkt. Ondertussen was de opgewekte cybergriet aan het telefoneren met haar moeder en Fraukje kon nog enkele woorden opvangen, het ging over een "passionele zaak"!!! In de winkel vertelde Fraukje het tegen Jasper en Jasper kon zich plots niet meer concentreren op het winkelen. Terug in het internetcafé bleek het waar te zijn, we konden bij haar thuis komen eten. Nadat we naar de pizzahut zijn geweest. Ze had een auto van haar moeder kunnen regelen om de regen en de hagel te trotseren (zie noodoproep vorig verslag) na sluitingstijd van het internetcafé moesten we 10 (30)min wachten dan kwam ze voorgereden met de auto. Haar moeder die vooraan hoorde te zitten zag er nog al jong uit en droeg een halsband (bleek haar zus te zijn). Toen dat we vroegen of ze ver van het inrernetcafé woonde wou ze niet duidelijk antwoorden tot grote irritatie van Fraukje "I don’t understand her, can you translate it?" Vroeg de cybergriet dan aan Jasper... Uiteindelijk zijn we er aanuit geraakt en besloten we met de fiets de auto te volgen tot haar huis. Daar aangekomen onze fietsen achtergelaten om de pizzahut op te zoeken, dit werd Jasper bijna fataal. Hij stond met één been in de auto toen dat ze volle gas gaf, Jasper kwam er zonder kleerscheuren vanaf, "Ionora was haar naam en haar hoofd was in de wolken!!??". Aan de pizzahut aangekomen bleek dat we 20 min moesten wachten. Ionora stelde voor om met de auto Enna te laten zien. Vanuit de fiat met aangedampte ramen konden we door de mist een in nooddekens gehulde obelisk zien. Vanwege het slechte zicht stelde Fraukje een zeer goede vraag over de geschiedenis van Sicilië en Mussolini. Opgetogen probeerde ze heel het verhaal te doen tot het tijd was om de pizza te gaan halen.
Toen we met de pizza bij haar thuis aankwamen duwde haar vriend de deur voor onze neus dicht. We waren niet echt welkom bij zijn passionele vriendin. In een zeer gezellige sfeer hebben we dus onze pizza genuttigd. Na veelzeggende uitspraken van de hete dame: MAKE LOVE NO WAR en meerdere bliksemblikken fietsten we uiteindelijk door de gietende regen naar ons spookhuis op het hoogste en vlak naast het diepste punt van heel de stad. Hier pleegden frequent mensen zelfmoord en zouden de ijselijke gillen ‘s nachts binnensmuurs weerklinken.

Het werd een rusteloze nacht.

Het internetcafé gaat weer sluiten! Het vervolg volgt later!
Hou jullie goed ginder en stuur ons zeker een verslag van het Ardennenweekend! We zitten nu in Palermo.

Het beste!
The Happy Three