Verslag Tunesië

(klik hierboven voor foto's vers uit de oven - H)
De boot viel in het water en we moesten 2 dagen wachten. Er volgde een 2de rustdag: Tekenen, lezen en wat rondgetoerd in een vissershaventje. Met muskietengaas (Berten) vis proberen vangen.
Er was veel interesse van lokale vissers en buiten een hevige vis die bijna in men oog sprong geen succes. Met een natte borst zonder vis terug gekeerd naar de tuin van het rusthuis.

Dag 49
De dag dat de boot uit het water kwam.

De wekker ging af, we rolde ons nog een keer rond in onze klemmende slaapzak, besloten dat het toch tijd werd om op te staan en zochten in het halfduister onze klam geworden kleren bijeen. Ontbijten, opruimen en alles herschikken op dezelfde plaats. Den boot gehaald. Onze fietsen mochten gratis mee.

Een lange boottocht wachtte ons, de Siciliaanse eilandjes verdwenen en vielen stilletjes van onze aardbol. Enkel een lege oneindige zee bleef over. De leesboeken die we van Leen hadden gekregen werden eindelijk verslonden. De duisternis viel en stilletjes werd het.
Tot de meeuwen ons naar het frisse dek riepen en dan kwamen de eerste lichtjes van Afrika in zicht.
Tot onze verbazing kwamen we in een zeer sjieke haven aan die veel weg had van een vlieghaven. Na een 5 dubbele paspoort controle, men wilde vooral weten vanwaar we kwamen, werden we zeer vriendelijk ontvangen. De douane was zeer geïnteresseerd in onze trip en de toiletmadammen vochten om onze flessen water te vullen. De politie wees ons de weg naar het strand waar we wel konden slapen.
Welkom in Tunesië!

Fraukje zette haar eerste voet in Afrika en we gleden over de zeer sjieke asfaltwegen. We aten een broodje aan de kant van de weg. Tot onze verbazing zag alles er hier westerser uit dan in Italië. Een vrouw gaf zonder problemen een man een mep. We waren verbaasd.
Maar Fraukje rook het verschil en zag alles anders. Het was donker en al middernacht toen we verder fietsten. Overal stond er politie met Star Wars sabels op de baan, ze staarden ons verbaasd na en brabbelden wat in hun walkietalkie.
We reden tussen de presidentiele palijzen en er viel niet te kamperen. Steeds was er wel een wachter in de buurt die zij dat we verder moesten rijden. Plotseling zagen we een groep zwarte bewakers staan. We doken iets verder in de boskes in de hoop hier te kunnen slapen. Maar we werden gevolgd door een zwarte schim op een motto. Hij scheen met zijn koplampen het bos in en onze reflectoren hadden ons verraden. Hij reed weg, duidelijk om versterking te halen. Wij rap het bos uit en er kwam al direct een grote zwarte jeep vol met zwarte gedaantes begeleid door een niet zo vriendelijk kijkende man op de zwarte motto. Zonder iets te zeggen achtervolgde ze ons tot dat we uit hun territorium waren verdwenen. Rustig reden we verder en zwaaide de politie verbaasd met hun roze Star Wars knuppels. Vermoeid en om 2 uur ‘s nachts stopte we achter een reuze waterput. Onder het oog van de koning die hier wijdverspreid staat op reuze affiches.
‘s Nachts klopten er een 4 tal agenten met hun walkietalkies op onze tent. We deden open en ze vroegen met hoeveel we in dat tentje lagen. Drie, zij Jasper.
Ze schenen nog efkes met hun fare naar binnen. Ah, dan is het ok en ze reden verder. (wilde fantasieën) Iets later stopte er nog een lading agenten ze meldden het tentje maar kregen duidelijk antwoord dat we daar mochten blijven staan.

Trrrrrrrrrr, Jasper opende de tent en de tuinman vroeg of we goed geslapen hadden. Hij schudde en schudde en schudde Jasper zijn hand tot Jasper het kon bevrijden.
We bezochten een prachtig dorpje op een heuvel met uitzicht op de baai van Tunis. Hier waren de katten weer koning en steeds werden onze benen gestreeld. We genoten van prachtige witte huisjes met blauwe deuren.
Onderweg naar Tunis passeerden we nog de grootste moskee van het land, reden we tussen Romeinse ruïnes en arriveerden in een zeer moderne stad waar we nu in een klein goedkoop hotelletje in het oude medina overnachten. Toen Fraukje ‘s nachts naar het toilet ging trok een dikke man zen broek af en geraakte Fraukje nog juist op tijd terug in onze kamer. Vanaf nu wordt Fraukje begeleid en beschermt door ons. Wandelend door de prachtige kleine straatjes vol handcraft genoten we van al de kruidige geurtjes en Arabisch geklingel.
Onderweg wordt ook Jasper door Arabische schoonheden lastig gevallen. Die hem spontaan vragen of hij ze ziet zitten of direct zijn hand in het voorbijwandelen vastpakken. Aan zijn gezicht te zien vind hij het niet zo erg.

We zijn nu opzoek naar de ambassade van Libië en we worden van de ene instantie naar de andere gestuurd. We hopen dat we nu het juiste adres hebben. Nu nog vinden en hopen dat we wat klaarspelen. Zou super zijn!

De pasfoto copies enz. steken in een keurige enveloppe.
De vooruitzichten van Tunesië zien er goed uit, er ligt ons nog wat te wachten.

Groetjes Jasper Fraukje Berten