Verslag Tunesië

(klik hierboven voor foto's vers uit de oven - H)
De boot viel in het water en we moesten 2 dagen wachten. Er volgde een 2de rustdag: Tekenen, lezen en wat rondgetoerd in een vissershaventje. Met muskietengaas (Berten) vis proberen vangen.
Er was veel interesse van lokale vissers en buiten een hevige vis die bijna in men oog sprong geen succes. Met een natte borst zonder vis terug gekeerd naar de tuin van het rusthuis.

Dag 49
De dag dat de boot uit het water kwam.

De wekker ging af, we rolde ons nog een keer rond in onze klemmende slaapzak, besloten dat het toch tijd werd om op te staan en zochten in het halfduister onze klam geworden kleren bijeen. Ontbijten, opruimen en alles herschikken op dezelfde plaats. Den boot gehaald. Onze fietsen mochten gratis mee.

Een lange boottocht wachtte ons, de Siciliaanse eilandjes verdwenen en vielen stilletjes van onze aardbol. Enkel een lege oneindige zee bleef over. De leesboeken die we van Leen hadden gekregen werden eindelijk verslonden. De duisternis viel en stilletjes werd het.
Tot de meeuwen ons naar het frisse dek riepen en dan kwamen de eerste lichtjes van Afrika in zicht.
Tot onze verbazing kwamen we in een zeer sjieke haven aan die veel weg had van een vlieghaven. Na een 5 dubbele paspoort controle, men wilde vooral weten vanwaar we kwamen, werden we zeer vriendelijk ontvangen. De douane was zeer geïnteresseerd in onze trip en de toiletmadammen vochten om onze flessen water te vullen. De politie wees ons de weg naar het strand waar we wel konden slapen.
Welkom in Tunesië!

Fraukje zette haar eerste voet in Afrika en we gleden over de zeer sjieke asfaltwegen. We aten een broodje aan de kant van de weg. Tot onze verbazing zag alles er hier westerser uit dan in Italië. Een vrouw gaf zonder problemen een man een mep. We waren verbaasd.
Maar Fraukje rook het verschil en zag alles anders. Het was donker en al middernacht toen we verder fietsten. Overal stond er politie met Star Wars sabels op de baan, ze staarden ons verbaasd na en brabbelden wat in hun walkietalkie.
We reden tussen de presidentiele palijzen en er viel niet te kamperen. Steeds was er wel een wachter in de buurt die zij dat we verder moesten rijden. Plotseling zagen we een groep zwarte bewakers staan. We doken iets verder in de boskes in de hoop hier te kunnen slapen. Maar we werden gevolgd door een zwarte schim op een motto. Hij scheen met zijn koplampen het bos in en onze reflectoren hadden ons verraden. Hij reed weg, duidelijk om versterking te halen. Wij rap het bos uit en er kwam al direct een grote zwarte jeep vol met zwarte gedaantes begeleid door een niet zo vriendelijk kijkende man op de zwarte motto. Zonder iets te zeggen achtervolgde ze ons tot dat we uit hun territorium waren verdwenen. Rustig reden we verder en zwaaide de politie verbaasd met hun roze Star Wars knuppels. Vermoeid en om 2 uur ‘s nachts stopte we achter een reuze waterput. Onder het oog van de koning die hier wijdverspreid staat op reuze affiches.
‘s Nachts klopten er een 4 tal agenten met hun walkietalkies op onze tent. We deden open en ze vroegen met hoeveel we in dat tentje lagen. Drie, zij Jasper.
Ze schenen nog efkes met hun fare naar binnen. Ah, dan is het ok en ze reden verder. (wilde fantasieën) Iets later stopte er nog een lading agenten ze meldden het tentje maar kregen duidelijk antwoord dat we daar mochten blijven staan.

Trrrrrrrrrr, Jasper opende de tent en de tuinman vroeg of we goed geslapen hadden. Hij schudde en schudde en schudde Jasper zijn hand tot Jasper het kon bevrijden.
We bezochten een prachtig dorpje op een heuvel met uitzicht op de baai van Tunis. Hier waren de katten weer koning en steeds werden onze benen gestreeld. We genoten van prachtige witte huisjes met blauwe deuren.
Onderweg naar Tunis passeerden we nog de grootste moskee van het land, reden we tussen Romeinse ruïnes en arriveerden in een zeer moderne stad waar we nu in een klein goedkoop hotelletje in het oude medina overnachten. Toen Fraukje ‘s nachts naar het toilet ging trok een dikke man zen broek af en geraakte Fraukje nog juist op tijd terug in onze kamer. Vanaf nu wordt Fraukje begeleid en beschermt door ons. Wandelend door de prachtige kleine straatjes vol handcraft genoten we van al de kruidige geurtjes en Arabisch geklingel.
Onderweg wordt ook Jasper door Arabische schoonheden lastig gevallen. Die hem spontaan vragen of hij ze ziet zitten of direct zijn hand in het voorbijwandelen vastpakken. Aan zijn gezicht te zien vind hij het niet zo erg.

We zijn nu opzoek naar de ambassade van Libië en we worden van de ene instantie naar de andere gestuurd. We hopen dat we nu het juiste adres hebben. Nu nog vinden en hopen dat we wat klaarspelen. Zou super zijn!

De pasfoto copies enz. steken in een keurige enveloppe.
De vooruitzichten van Tunesië zien er goed uit, er ligt ons nog wat te wachten.

Groetjes Jasper Fraukje Berten

Verslag Trapani

(klik op foto voor meer foto's en wat tekeningen)
Dag 39 telling F, 146 telling B-J
De grotbewoners

Vertrokken uit Enna. Ontsnapt aan de passionele zaak. Tegen de 64 km/u de berg af gesjeesd en Jasper, nog volledig in de war, trok zijn vitessekabel door en reed zijn band nog eens geperforeerd. We bezochten nog een prachtige fototentoonstelling over traditionele katholieke feesten. 's Avonds kropen we boven een waterplaats in een perfecte grot de fietsen waren hier echter niet in te krijgen.
We tilde ze een muurtje op en camoufleerde de opvallende witte ligfietsbuis. Onze bagage kregen we boven aan de grot door een doorgooi ketting te vormen. Jammer voor Fraukje kreeg ze de olie over zich heen waar we voorheen visjes hadden in gefrituurd.
Fraukje werd visfraukje.
's Nachts had Fraukje last van haar maag.

Dag 147-40
Diaree plaats

's Morgens in de waterplaats een duikje genomen terwijl de plaatselijke bouwvakkers hun tonnen water voor te metselen kwamen bijvullen. Goed veel cactusvijgen gegeten en een prachtige bittere amandeloogst over ons heen gekieperde als een amandel regen. Aan een super markt werden we toegejuicht door geïnteresseerde siciljanen.
Duits, duits ge moet duits praten en veel over en weer geroep. Een paar schilders die met hun weinig engels vroegen:
where do you come from?
whats your name?
's Avonds aan een meertje vol kikkergekwaak en reiger gekampeerd waar we filosofeerde over de snelheid van het licht en een aparte Jasper theorie, en we allemaal met een gezamenlijk kak gevoel zaten (diaree!!!)

Dag148-41
Kaki en kak oogst.

Pauze, Berten kakt!!!
Pauze, Jasper kakt!
Pauze, Fraukje kakt!
Picknick in kak villa.
Fraukje gaat even verder want Berten is vastgelopen in...

We oogsten de ene grote kakioogst na de andere. Bomen puilen uit van die heerlijke gele vruchten maar iedereen blijkt ze hier vergeten te zijn. Na ettelijke kakies en een voze mond die we met klaver spoelen kregen we van een sympathieke winkelbediende 6 yoghurtjes. Nadat Berten nog wat mandarijntjes had geoogst overnachtten we in een klaverveld.

Dag 149-42 (Deze dagtelling is gestart vanaf dat den Hannes vertrokken is dus voor verwarring te voorkomen; Ik heb jullie al veel langer dat 42 dagen moeten missen!)
De dag dat... Fraukje voor een aula moet spreken

Tunesië is nu letterlijk te voelen. Arabische invloeden vinden we overal terug. We passeren Arabische triomfzuilen, een enorme Arabisch beïnvloede Duomo... Binnenin die Duomo worden we in het engels aangesproken door een jonge blondeling met op zijn T-shirt: "Ik hou van mijn Gelderland!" Het bleek te gaan om twee dappere Nederlandse fietsers die met hun oude koersfietsje en Bobkar tot hier geraakt zijn! Ze wilden de oversteek maken naar Tunesië maar hadden er (te zien: veel spijt in de ogen) van moeten afzien omdat ze het niet vertrouwden. Met een vrouw in Tunesië reizen leek hen toch te gevaarlijk.
Voorlopig voel ik me nog beschermd tussen men twee bodyguards maar we zullen zien wat Tunesië zegt!

We kregen meermaals jointjes aangeboden van de Palermo studenten die ons zeer 'GRANDE' vonden. Maar zoals gezonde fietsers sloegen we dat allemaal af!

Op zoek naar een fietsenmaker kwamen we langs ACADEMIA DELLA BELLE ARTE PALERMO. We werden er direct in de lift meegenomen naar de bovenste verdieping waar we een voorproef kregen van een tentoonstelling die het komende weekend zou openen. Benieuwd naar een Lithografieafdeling verzeilden we in klein vervallen lokaaltje met een vrouw met een bik achter een blok wit papier. Engels werd er niet gesproken. We werden verder geloodst naar ergens boven en stonden plots voor een hele gevulde aula. Spreekt er hier iemand Engels? Zo werd ik naar voor geduwd en mocht ik mijn vragen stellen voor een ganse aula. Nee, een echte lithorichting bleek er niet te zijn, enkel een deelsemester werd eraan gewijd, en persen hadden ze dacht men ook niet...

Het internetcafé sluit hier weeral! Het wordt traditie zo'n afsluiter!
De boot vaart niet naar Tunesië vanwege gigantische orkaan dus we kunnen weer voor een paar dagen de tent in om de orkaan te trotseren. Woensdag nog een poging!
(Hier zijn twee verslagen samengevoegd -T)
Het internetcafé heeft weer zijn deuren geopend en ik kan in het vervolg van het verslag vliegen terwijl buiten de wind giert en hier een schrale radio speelt.

Vervolg dag 42

Om de trip door Afrika aan te kunnen hadden we nog enkele nieuwe onderdelen nodig. We werden van de ene fietswinkel naar de andere geloodst tot we aankwamen in het paradijs voor de fietser: VIA BICICLETTA! De ene fietsenwinkel naast de andere, en dit een ganse straat lang! In dit paradijs verlekkerden we ons met nieuwe tandwielen, een nieuwe buitenband, wat boutjes en als toetje een blits stevig achterrek voor Fraukje.
Het was donker eer we water vonden in een koffiekoekenbar en ons te slapen legden op een grote steen op het strand.

Dag 43
Eindelijk bijt de zwarte slang Jasper

Op zoek naar wegwijzers richting Trapani vonden we een wegwijzer die we niet konden negeren: LIDL. Deze winkel plunderden we vakkundig met het oog op de schrale winkels in Tunesie. Het eerste sneuvelde het tropische yoghurtijs reeds voor we de parking konden verlaten!
We aten een luxemiddagmaal voor een kleine kapel en in onze vreugde zwaaiden we terug naar elke passant die toetend langsreed. Bleek na veel getoeter dat deze vriendelijke mensen niet in ons geïnteresseerd waren maar eerder in Maria die daar boven in die Kapel stond. Toeten en een kruisteken maken.
We vonden een idyllisch plaatsje lans de kust met een gigantische cactusrots rechts van ons. Jasper die nog steeds geplaagd wordt door lopende uitwerpselen kwam lijkbleek verrichter daden terug. Bij het zoeken naar een plaats om zijn boodschap te lozen was hij op een onfortuinlijke zwarte slang gaan staan. Het bleef bij een beet in zijn schoen.
Om nog verder in de feestelijke maaltijden te blijven, aten we hete pannenkoeken met gesmolten kaas en gevarieerde groenten! Een heerlijkheid na pasta, pasta en pasta!

Dag 44
De eerste ontmoeting met de neger.

De dag starten met een training steenwerpen, gegeven en gewonnen (in alle disciplines) door Jasper. Methode 1: Zo ver mogelijk gooien, methode 2: object raken in het water, methode 3: Vliegend object raken, methode 4: Object raken op het land.
Al fietsend oogsten we nog wat granaatappels en citroenen. Berten oogsten iets extra: Een neger! De handige man: in hout uitgesneden,dient nu als spatbord van zijn achterwiel.
Onze zadels een paar centimeter hoger gezet en de pedalen van Berten enkele cm’s verder en de kniepijnen trokken (voorlopig) weg als sneeuw voor de zon. Misschien staat mijn zadel nu wat te hoog...
Jasper zoekt extremen op wanneer hij niet verlost geraakt van zijn hik. Onze kampeerplaats leende zich daar perfect voor: Bestaande uit BBQ roosters, hoge muren en losstaande pamperpalen was de verlossing nabij.

Dag 45

Ge mag zoveel plukken als ge wilt (maar dan in het Italiaans...) De oogst kakki’s was enorm en het voze gevoel in onze mond ook. Na een reiniging met klaver fietsten we verder om aan te komen aan ons einddoel van Italië: Trapani!

Overmorgen zouden we een overzet hebben naar Tunesië! Toch als alles goed loopt. We zochten een goede plaats om deze rustdag door te brengen, maar het noodlot barst los. Zware felle regen en doordringende wind maken elke slaapplaats ongezellig. Langs haven en zoutwinning gefietst tot de weg doodliep op een gekkenhuis met een domein. ( Of was het een weeshuis, of instelling, of revalidatiecentrum, of ziekenhuis, of voor bijzondere jeugdzorg.

We frituurden de binnenkant van de tent volledig vettig door het slechte weer buiten.

Dag 46 RUSTDAG

Berten: Do you speak English?
Mister Italy: Yes
Berten: Le bateau pour Tunis...??

Het moest een zalige rustdag worden. We zaten aan zee op het zuidelijkste puntje van Italië met een gans strand en een roedel honden ter onzer beschikking. Het werd niets van dat. Een helse storm maakte van de tent een stomende kooi met drie opgesloten volwassenen die tussen matjes, slaapzakken en voedsel, zich een weg naar Tunesië en de rest van de trip lazen. 's Avonds werd er even buiten gekookt om later terug de tent in te duiken. Berten en Jasper overvielen in hun zoektocht naar water, de kok van het bejaardentehuis. Erg toeschietelijk was hij niet. "Nee, voor bejaarden moogt ge geen kraantjeswater gebruiken." Zei hij. Hier hebt ge wat mineraalwater. Toen een bejaarde aan de buitendeur begin te sleuren kwam de vrees in de twee fietsers op dat ze weleens opgesloten konden zitten.
Paranoia voor Berten,
Claustrofobisch voor Jasper
geworden vluchtten ze van de plaats des onheils met een kletsje mineraalwater (zelfs geen toilet voor water durven passeren).
De ganse nacht de tent tegen het aardoppervlak gehouden en onze wekker gezet voor een vroege start: De oversteek naar Tunesië!

Dag 47
De dag dat de boot in het water viel

Om de spanning erin te houden stoppen we nu. Deze keer niet omdat het internetcafé sluit!!

Gegroet altegaar!
Liefs
Fraukje, Berten en Jasper

Verslag Enna

(klik foto voor fotogalerij)
De hondjes

We waren gestrand in een onbemande berghut en hadden ons ontfermd over 2 verkleumde hongerige hondjes. Allez ja, 2 hondjes hadden zich over drie hongerige trekkers ontfermd. We roosterden ze rustig boven een lekker warme openhaard en plukte nog een grote hoeveelheid brandneteltoppen om ze op smaak te brengen. Dierenvriend Berten stak gelukkig een stokje voor deze losgeslagen ideeën van de plaatselijke Italianen en het bleef bij wat gepofte kastanjes en neukebootjes maar toch met brandnetels.
Vervolgens trokken we verder door een herfstig landschap en onze zeer trouwe viervoeters bleven volgen. Tot op een zeer drukke baan waar dat de duidelijk niet aan verkeer gewende hondjes onder elk voorwiel wilde lopen. We fabriceerden een dubbele hondenles en liepen we er als een stel hippies bij.
De hondjes belemmerden ons gelift zeer drastisch met als gevolg dat we er waarschijnlijk een dag langer over gingen wandelen om terug bij onze fietsen te geraken. Maar toen onze grote hond doodmoe neerviel na 3 dagen volgen met weinig eten kregen we een lift tot bij de politie waar onze fietsen opgeslagen stonden. Hondjes gingen mee op de schoot en genoten van klassieke muziek. Bij de politie hebben we onze vrienden achtergelaten. Ze belden een dierenarts met de hoop ze een microchip bevatten om hun baasje terug te vinden.

Terug trappen / originele maaltijd

Onze honger begon over te geraken, de pasta degout van Italië werd ons te zwaar. Toast met ei en gestolen sla (afgekeurd, klaar voor de varkens) smaakte ons zalig als varkens.

Radadzo: hier zijn we naartoe gegaan omdat er een goede fietsenmaker te vinden zou zijn maar jammer genoeg was hij gesloten. Wachten tot 4 uur. (zeer weinig deftige fietsenmakers te vinden)
Gratis internet in een goktent.
Verjaagd door een arrogante gendarm en uiteindelijk nieuwe kettingen en tandwielen gekocht. Jammer genoeg vonden we geen nieuw rekje om Fraukje haar eikenhouten rekje te vervangen en we hadden 1 tandwiel voor Jasper tekort. Nog niet klaar voor Afrika zijn we dan maar doorgefietst naar een rivier
waar we ons al op verheugde om onze vieze vuile stinkende lichaampjes in te gooien en het volledige Siciliaanse ecosysteem te verontreinigen. Gelukkig voor Sicilië en jammer voor ons stond de rivier droog.
Gefrustreerd en vooral stinkend fietsten we verder en vonden we een plaatselijke wasbak waar we ons overtuigd met duikbril in gooiden. De marmerindustrie in de plaatselijke elektricien wist niet wat er gebeurde. (de verbeteraars wisten evenmin wat er gebeurde)
En de politie piepte eens goed met zijn achterbanden en haalde hun vliegenmeppers boven. Fris fris riekend trapten we ons een weg verder.

De aanslag op Fraukje

De ontmoeting met de plof pompoen:
Fraukje bukte zich voorover naar de ons reeds bekende plof pompoen.
Plofffff, de spetters vlogen rond haar oren. Fraukje sprong naar het midden van de weg en j regelde het verkeer. Een aanslag zonder dodelijke gevolgen.

Eindelijk de pistachenotenboom ontdekt.
Zuring en asperges geoogst en ‘s avonds in een mooie olijfgaard gaan slapen. ‘s Morgens zeiknat opgestaan wegens in slaap gevallen onder een prachtige sterrenhemel. Een ijverige olijfboer liep ‘s morgens door zijn veld en begroete ons vriendelijk. Hij leerde ons olijven inmaken en daar zijn we nu ijverig met bezig.

Het prachtige Sicilië

Klimmend, klimmend door het hart van Sicilië onderweg naar Enna het hoogste stadje. Door prachtige valleien slalomden we ons een weg steeds dichter bij Afrika. Sliepen we onder een notenboom en genoten we van zalige waterkers.

Enna, een passionele zaak

(Ok mensen, Jasper ga nog is proberen en stukske te type.)
Ik moet hier een dag beschrijven die ik liever zal vergeten, maar ja we zullen proberen. Het begon allemaal rustig , ‘s ochtends opgestaan en onze fietsen een opknapbeurt gegeven, terwijl F zichzelf aan het opknappen was (was wel is nodig). Onze fietsen terug gesmeerd, de rekjes opnieuw vastgesjord, velgen gerecht...
Het geblink van onze fietsen werd plots overblonken door Fraukje haar haren en glad geschoren benen (met hier en daar nog wel een stoppel). Blinkend en schitterend in de zon zetten we de klim naar Enna verder. Onderweg Kwamen we nog een Canadese fietser met bagage tegen en hij begon direct een gesprek met sociale Jasper. hij had al veel fietsreizen achter de rug en deed het ook vrij rustig aan. Aangekomen in Enna hebben we aan een oude kerk gegeten en de kerk bezocht. De vloer was bedekt met swastika’s en de muren versierd met mozaïeken oorlogstaferelen.
Na het bezoek hebben we de fietsen vastgemaakt en besloten het Historische Enna te voet verder te ontdekken. In een andere oude kerk (Dwomo) Kwamen we allemaal bloodborstige beelden tegen waarvan één zeer veel weg had van Fraukje die een boertje moet laten (schudden maar!!!). Verder gewandeld en een internetcafé gevonden met een opgewekte en vlot engels sprekende madame achter den toog. Ze was zeer behulpzaam bij het zoeken naar een bank en pizzahut. Terwijl Berten het verslag aan het typen was, gingen Fraukje en Jasper naar een supermarkt. Ondertussen was de opgewekte cybergriet aan het telefoneren met haar moeder en Fraukje kon nog enkele woorden opvangen, het ging over een "passionele zaak"!!! In de winkel vertelde Fraukje het tegen Jasper en Jasper kon zich plots niet meer concentreren op het winkelen. Terug in het internetcafé bleek het waar te zijn, we konden bij haar thuis komen eten. Nadat we naar de pizzahut zijn geweest. Ze had een auto van haar moeder kunnen regelen om de regen en de hagel te trotseren (zie noodoproep vorig verslag) na sluitingstijd van het internetcafé moesten we 10 (30)min wachten dan kwam ze voorgereden met de auto. Haar moeder die vooraan hoorde te zitten zag er nog al jong uit en droeg een halsband (bleek haar zus te zijn). Toen dat we vroegen of ze ver van het inrernetcafé woonde wou ze niet duidelijk antwoorden tot grote irritatie van Fraukje "I don’t understand her, can you translate it?" Vroeg de cybergriet dan aan Jasper... Uiteindelijk zijn we er aanuit geraakt en besloten we met de fiets de auto te volgen tot haar huis. Daar aangekomen onze fietsen achtergelaten om de pizzahut op te zoeken, dit werd Jasper bijna fataal. Hij stond met één been in de auto toen dat ze volle gas gaf, Jasper kwam er zonder kleerscheuren vanaf, "Ionora was haar naam en haar hoofd was in de wolken!!??". Aan de pizzahut aangekomen bleek dat we 20 min moesten wachten. Ionora stelde voor om met de auto Enna te laten zien. Vanuit de fiat met aangedampte ramen konden we door de mist een in nooddekens gehulde obelisk zien. Vanwege het slechte zicht stelde Fraukje een zeer goede vraag over de geschiedenis van Sicilië en Mussolini. Opgetogen probeerde ze heel het verhaal te doen tot het tijd was om de pizza te gaan halen.
Toen we met de pizza bij haar thuis aankwamen duwde haar vriend de deur voor onze neus dicht. We waren niet echt welkom bij zijn passionele vriendin. In een zeer gezellige sfeer hebben we dus onze pizza genuttigd. Na veelzeggende uitspraken van de hete dame: MAKE LOVE NO WAR en meerdere bliksemblikken fietsten we uiteindelijk door de gietende regen naar ons spookhuis op het hoogste en vlak naast het diepste punt van heel de stad. Hier pleegden frequent mensen zelfmoord en zouden de ijselijke gillen ‘s nachts binnensmuurs weerklinken.

Het werd een rusteloze nacht.

Het internetcafé gaat weer sluiten! Het vervolg volgt later!
Hou jullie goed ginder en stuur ons zeker een verslag van het Ardennenweekend! We zitten nu in Palermo.

Het beste!
The Happy Three

Verslag Etna

(klik op de foto voor meer)

Slag der Etna

Aan de voet van de Etna, al granaatappelverorberend, werden we aangeklampt door een madame. Ze vertelde ons wat over de Etna en we vroegen of het op die moment veilig was de Etna op te klimmen. Zolang er geen donkere rook uit een van de 300 Etnamonden kwamen zouden we niets te vrezen hebben!
Om de klim te kunnen laten slagen moesten we een stocageplaats vinden voor onze fietsen. Polsend bij dat madammetje kwamen we bij een fototentoonstelling van haar man terecht. Hij zag onze dampende lijven niet echt in zijn huis zitten en schoof het probleem door naar de naburige kapper. Om contact met de kapper te zoeken gaf hij ons een foto van een man die 2 dagen geleden overleden was. Ondertussen werden onze handen gevuld met een proper T-shirt en honingbollen.

Zoektocht naar kapper

Eerst overnachtten we in een oude wijnhoeve waar we een clochard de weg naar zijn thuis blokkeerden. De speurtocht naar de kapper verdergezet met de foto van de overledene in de hand kwamen we bij een ex-gendarm. Hij kon ons noch helpen met de fietsen, noch met de kapper en zijn overleden vriend.
Verder gezocht en gevonden: DE KAPPER. Hij was niet thuis... dus de foto onder zijn deur geschoven.

Zoektocht naar gendarmerie

De kapper bleek niks. De gendarmerie was ons volgende plan. We belden aan en een niet erg behulpzaam gezicht verscheen. Het was gedoemd om te mislukken tot we Frollini kauwend (den Hannes begrijpt da wel) een nieuw gendarmexemplaar tegen het lijf liepen. Hij racete jaarlijks met zijn tandem en een blinde in België en had veel sympathie voor onze onderneming!
We kregen een garage ter beschikking naast zijn sjieke collectie fietsen.
Jasper laadde zijn grote worst hoog in met het lichtste materiaal, Berten had een gewichtige en evenwichtige rugzak en Fraukje had enkel een klein exemplaar waar we trachtten al het zwaarste in te stoppen. Uiterlijk leek het weer of de vrouw het er het lichtste vanaf bracht, maar schijn bedriegt...

Van getrainde fietskuiten tot isimowandelbenen

Er zijn maar 4 mensen die jullie kunnen helpen! Ga nooit van de wegen en als ge ze verlaten hebt, blijf waar je bent en bel een noodnummer! Niemand kan jullie helpen, nee ook de politie niet. De Etna is GEVAARLIJK!!!!

Daaaar gaan we, klimmend en strompelend omhoog met onze getrainde fietsbenen maar wandelbenen?
Het grootste probleem bleek uiteindelijk onze watervoorraad op pijl te houden. Professionele inbrekers Jasper en Berten wisten een verlaten tuin binnen te dringen en daar water af te tappen. De eerste nacht doorgebracht in openlucht en ‘s nachts toch de tent opgezet. De volgende ochtend verder geklommen met eekhoorntjesbrood, ons gewassen aan een refuge waar we een verdwaasde herder en zijn verdwaalde schapen terug samenbrachten.
Toen botsten we letterlijk op de eerste lavastromen. Onze wegen werden afgesneden maar we konden genieten van heerlijk verwarmende stenen van de recentste stromen.
(Berten komt hier juist binnengevallen: Hij was een kampeerplaats gaan zoeken maar zag plots allemaal bliksems en kolkende zwarte wolken die over elkaar heen begonnen te grijpen. Hij begon te lopen, te sprinten, vreesde voor een tornado en dook ineen onder een dichtbijzijnde boom. Toen barstte de hel los. Er klonken gigantische knallen: tak tak! Berten dook nog meer in elkaar en kreeg een gigantische vlaag van ballen op zijn hoofd. Ramen splinterden kapot en de hagel bleef fel neerslaan. Bollen zo groot als kleine eieren...)
Even een noodonderbreking. Vervolg verslag!

Water bleef een probleem. Uiteindelijk vonden we een barretje langs de toeristische weg waar we eerst een pintje dronken om daarna wat water om te koken te kunnen vragen. Deze man weigerde: onze eerste waterweigering. Geen water voor die avond, geen eten, geen drinken. Uiteindelijk vonden we gelukkig een bidon achter een gesloten souvenirkraampje, waaruit we water namen en filterden.

We legden ons te slapen in een laatste beukenbosje tussen verse lavastromen. Berten bouwde een demonenaltaar met beenderen tegen onverwachte lavastromen maar ‘s nachts voelden we de berg op zijn grondvesten daveren. Een hels onweer liet ons een tipje van het ware karakter van deze berg zien. ‘s Nachts sloop een grote vos met een zwarte streep (zei Jasper) rond de tent. Of was het een dwerg?

(Berten neemt efkes over)

Tussen de recente lavastromen en vergane skiliften struinden we ons een weg naar boven. Onze kaart was wel flashi maar de lavastromen hadden een eind gemaakt aan veel Romeinse wandelwegen en een kompas slaagt tilt door het magnetisme op een vulkaan.
Al snel verdwenen we in de wolken en de vrieskou kwam ons nader. Gelukkig hadden we ons hier op voorzien en konden we ons af en toe opwarmen aan wat warme zwaveldampen. Verder op weg naar de slag of de Etna kwamen we 2 verkleumde Belgische strandtoeristen in short tegen met ne fameuze druipneus. Zij hadden het niet gehaald. Wij wel. Door de sneeuw en de mist volgden we bijna vergane voetsporen.
Bijna boven werden we overwelmd door zwaveldampen en zagen we geen meter meer voor ons. Proberen om te blijven ademen en voorzichtig uit de dampen te wandelen zonder onze eigen voeten te zien. Toen stonden we er: de hoofdkrater van de Etna, 3340 meter en een afgrond vanwaar we de bodem niet meer konden inschatten. Mysterieus.
Na genoeg zwavellucht ingeademd te hebben startten we de afdaling en verkleumd vonden we een gesloten berghut waar we een lekker warme koffie hadden gezet.

Zwevend de berg af

We lopen nog over een mistig krater colletje en zetten met een elegante looppas over een poederig lava stroompje de afdaling verder. Tot de macht van lava ons weer voorgeschoteld werd en we in een vergaan skioord belandden.
Eindelijk terug een geel grasveldje gevonden na 2 zwart-wit dagen.

De hondjes

Terug over deftige paden werden we begeleid door zwaar bewapende militairen. Onze flashi jasjes trokken duidelijk hondjes aan. 2 speelse 4voeters volgden ons tot aan een prachtige berghut waar we ons aan een warme openhaard verwarmden. We hadden de hondjes achter het bange leger gestuurd maar vonden ze later terug in een lavagrot en ze vergezelden ons verder door een herfstig landschap waar we weer eens zalig genoten van alles wat de herfst ons te bieden heeft. ‘s Avonds vonden we weeral een prachtige berghut waarin we samen met onze hondjes overnachtten.

Het internetcafé sluit.

De rest volgt later.
Groetjes van The Happy Three Friends

Hoe een REACTIE plaatsen?

Onderaan het berichtje op "reacties" drukken.



Als je een berichtje apart wil lezen met zijn reacties moet je op de titel drukken (naast fietsje). Met "Labels" kan je bepaalde onderwerpen kiezen. Laat jullie reacties nu maar komen! Groetjes.

Verslag 11

Beste blogenthousiastelingen en dé twee blogartiesten, hier zijn we sneller terug dan verwacht omdat niet alle foto's upgeload konden worden gisteren en ze nog op deze computer opgeslagen stonden. Ondertussen proberen we het GAT tussen de twee verslagen op te vullen met een nieuw (verouderd) verslag.

HET GAT... Hier begint't

(klik foto voor plaatjes Sicilië).
Dag 8 vervolg

Om in de tempelsfeer van Paestum te blijven, vond Berten een overnachtingplaats op een Romeinse muur. Ik (f) word enigszins verhinderd met het schrijven door de op zijn minst penetrante geur die van Jaspers binnenslaapzak afkomt. Haglofs houdt de geur vast.

Dag 9

De dag dat... Fraukje 's nachts steenmannen bouwt.
OFFERTA SPECIALE:
Drie kazen bijna of al overtijd. Twee keer mozzarella en een keer iets anders rokerigs.
J; Nog 1 laatste boterhammetje?
F; Hmmmm... ok dan probeer ik die rokerige kaas in combinatie met confituur.
Wat dit tot gevolgen had....

Onderweg riep een man ons; "Divieto, divieto!!" toe. Wetende wat dit betekende fietsten we toch door, tot het landschap rondom ons volledig zwart zag. Huisjes lagen gesmolten in bruine en zwarte as en elke heuvel bevatte een kapitaal aan houtskool. De weg was versperd. De versperring was volledig verankerd in het asfalt. Passeren was zelfs na lang zoeken geen optie. Een beetje gefrustreerd fietsten we een enorm eind terug. Een vijgenvrouwtje die haar vijgen buiten in de zon te drogen legde, wees ons een kortere weg. Steil omhoog. Te steil! Zelfs na zo'n lange training waren de braakneigingen ons zeer nader!
Het eten smaakte Fraukje niet. En zelfs geen enkele amandel kon haar aanspreken. Zin in een verse amandel? Eentje maar. Nee? Echt niet. Fraukje is ziek.

Dag 10

Fraukje kreeg nog juist op tijd de dubbele rits open en de verlichtende verlossing was snel nabij. Deze werd vakkundig gedicht met een laag matrasmateriaal van Jasper en een verse laag constructie stenen.
De berg terug afgestruind met bobkar op de rug en verder naar beneden gefietst via op karton geschreven wegomleidingplakaatjes. Een rustdag genomen in een rotsachtige baai met een Romeinse toren, waar ik (B) en F zich 's avonds in de zolderkamer van de Romeinse toren te slapen legden, met uitzicht op de azuurblauwe zee. Jasper legde zich hoog in een boom.

Dag 11

's Morgens petanque gespeeld met ronde stenen. Jasper massaal gewonnen. 's Avonds in een sprookjesachtig olijfbos gaan slapen.

Dag 12

Verder gefietst langs de ruige kust. Een bijna oneindige slalomweg de berg opgestruind, en gepauzeerd in een dorpje versierd met panlatten en lichtjes. Daarna verder gefietst totdat we een prachtige rivier uit de bergen tegenkwamen, waar we onze kleren wasten en 1 sok verloren door het snelstijgende water.

Dag 13

's Avonds in een bunker (met zeer veel kuiswerk) geslapen, op een afgebrande helling. Jasper op het dak, Berten rond de kanonvoet en Fraukje op een afgebrande helling wegens te stoffige kuislucht.

Dag 14

De dag dat Jasper twijfelde.
Met man en macht getracht Jasper verder te slepen na de aanlokkelijke berichtjes van het thuisfront over Kae. Nog 1 zo'n berichtje en we kunnen hem niet meer tegenhouden met 'kijk toch Jasper, hoe schoon die kust, dat water, daar kan Kae toch niet tegenop!' 's Avonds spoelden we aan op een uitgestorven ressort waar we twee ontdekkingen deden. Jasper vond een diamanten horloge van D&G en Berten vond iets evenwaardigs; een opblaassurfplank.

Dag 15

's Ochtends botsten we zwaar op met de surfplank tegen de metershoge golven. Dit bleek dan ook het einde van waardevolle vondst 2. Onderweg vonden de 3 zwervers een grote zak oud brood, wat we 's avonds al soppend in onze rijstsoep verorberden. Fraukje at wat minder omdat ze in het donker niet doorhad dat om op zijn Afrikaans de rijst ook mee te slurpen.
Na een enorme vallende ster en de wens dat de gsm zou afgaan; Madre Mia aan den telefoon!!! Met zeer veel positief nieuws en steun van het thuisfront! Merci daarvoor!!

Dag 16

De herfst valt.
We starten aan een nieuwe uitdaging; Italië in de breedte doorsteken. Dit leidde al gauw tot adembenemend grillige duistere tunnels en zwetende klimmen en kickende afdalingen langsheen flitsend en trekkend verkeer.
Terwijl we de adrenaline en spanning uit ons lichaam pauzeerden ontstond een hele milieudiscussie over hoe al dan niet vervuilend skiën is en over onze afhankelijkheid als fietser van het niet waterdoorlatende asfalt. Einde discussie; Berten marcheert gefrustreerd doorheen het park met een zakje waarin hij al het afval opraapt dat hij op zijn weg tegenkomt.
Tijdens het fietsen geeft Fraukje nu geregeld taallessen met nu als thema: De tussen W.

's Avonds kickte Jasper op het woud waar we in gearriveerd waren en merkten we duidelijk dat de Herfst was aangebroken. De oogst van paddestoelen, kastanjes, en walnoten kon van start gaan om onze vetreserves voor de winter op pijl te brengen.

Dag 17

Dag dat Jasper het schuurpapier pikte van de lepelschuurders.
We voelden ons thuis! We leken te fietsen door heerlijke ardense dennenbossen en frisse mosgeuren. Fraukjes krankstel maakt geregeld vreemde tak knak geluiden en het verergert spijtig genoeg tijdens het klimmen. Berten probeert er 's ochtends wat aan te doen maar het probleem blijft bestaan.
Na heel wat getak nemen we een pauze waar twee mysterieuze Italianen in hun auto achter elkaar staan te wachten. Ze geven elkaar af en toe een teken, door de achteruitkijkspiegel, van wederzijds begrip. We bleven rustig onze rozijntjes verorberen terwijl Japer een nieuwe vondst deed (angstige blikken uit de auto's). Hij vond een schoon grof schuurpapiertje wat hij enthousiast in zijn zak stak, voor een volgend houtsculptuurtje! Toen kwamen de mistici in beweging! Ze stapte uit hun jeeps en zetten zich zwijgend tegenover ons, grepen in hun zakken en haalden beiden een houten pollepel boven. Deze begonnen ze broederlijk op te schuren.
Verder kwamen we nog een perfect uitgeruste fietser tegen die nu ging voor de 500 km per jaar. Nee, zijn vrouw deelde zijn hobby niet. We oogsten een zalig potje parasolzwammen om 's avond op te bakken.

Dag 18

Vandaag werd het geduld en de eigenwaarde serieus op de proef gesteld. Jasper haalde haar figuurlijk door het slijk en letterlijk door een grote portie verse munt. Ge moet zekerder leren zijn over uzelf, nee Kae heeft geen okselhaar, gij wel, nee heeft Kae een dik gat. Waarom moet ik worden vergeleken met Kae? De begroeiing bepaalde onze pauzes; pruimenboompjes, gedroogde rozijnachtige bramen en sleedoornbessen. We daalden af doorheen braambessenbossen naar stuwmeer met een woestijnvormige kartelrand. Daar aten we verbrande spaghetti met wanssla en gingen we een ijskoude nacht tegemoet.

Dag 19

1.5 cm ijs op ons afwaswater. Afgedaald naar de oostkust en opzoek gegaan naar een fietsenmaker voor Fraukje haar krankstel. Echter geen enkele fatsoenlijke te vinden.
Het probleem zou in de achter as zitten, vervangen werd nogal duur en een 28 inch wiel was echter onvindbaar. Na 6 fietsenmakers gepasseerd zijn en een volledige benzine reiniging bleef Fraukje doortrappen. Na wat afstel werk en magie van Jasper bleek het probleem plotseling verdwenen en begon Berten door te trappen.
's Avonds geleefd op chips een peertjes.

(Dag 20 was niet om over naar huis te schrijven -H)

dag 21

Wakker geworden op een prachtig gazonnetje op het einde van een dijk. We dachten heel de nacht regen toen dat we in de tent lagen maar er waren echter sproeiers uit de grond gekomen. Fraukje goe door de woeste zee geschud en kwam bijna volledig ontkleed uit het water. Jasper rijdt lekke band met Fraukje haar fiets. Jasper is vervloekt voor lekke banden. Geslapen in tropisch hazelnoten bos. In een vreemde dubbele droom van Fraukje mocht ze stenen naar een klimmend meisje gooien dat in de droom fataal werd, Fraukje voelt zich schuldig.

dag 22

Het championnenseizoen is aangebroken: overal lopen mannetjes met rieten mandjes vol paddenstoelen rond. Wij hadden echter geen paddenstoelenboek en konden enkel de bekende soorten oogsten. Maar in een plaatselijk winkeltje had Berten foto’s genomen van een paddenstoelen kalender. Met alle nodige informatie oogsten we nu ons herfstig avondmaal.

dag 23

Terug aan de westkust aangekomen in een prachtig middeleeuws dorpje met zwaardvis-vissersboten met een enorm hoog kraaiennest hier overnachtten we op een schiereiland op de punt van de laars van Italië met uitzicht op Sicilië.

dag 24

De rappe oversteek naar Sicilië

Het verslag van Sicilië is gisteren reeds doorgestuurd.
Het vervolg op het verslag van gisteren.

We vonden in het donker niet direct een kampeerplaats aan de kust en belanden op een parkeerplaats van een 3 sterren hotel. We waagden het om hier te kamperen ook al wisten we bijna zeker dat we verjaagd gingen worden of 's nachts de poort gesloten zou worden, we sliepen echter goed. Het 's ochtends aankomend personeel keek wel vreemd maar durfde niets komen zeggen.

Nu gaan we op zoek naar een stafkaart voor den Etna en willen we een trektochtje gaan maken.

Groetjes en de tijgermuggen overleven we wel......

Jasper, Berten en Fraukje

Foto's Sexy Six Revisited

De fotogalerij van de "Sexy Six" is uitgebreid met een aantal super sexy foto's. Foto hierboven aanklikken om al dit lekkers te bekijken!

Verslagje uit Sicilië

Een verslag over onze eerste dagen in Sicilië:

(klik foto voor meer kijkplezier).
Voor 1 € met de boot aangekomen in Messina: een grote, drukke stad waar we vanalles in orde wilden brengen maar die wegens de drukte zeer hard op ons systeem begon te werken en die we al gauw begonnen buiten te vluchten. Onderweg zochten we nog naar een internetcafé en een supermarkt. Supermarkten waren gesloten en een internetcafé, uitgebaat door maffia, wilde ons geen service verlenen (waarschijnlijk geld witwasserij en helemaal geen internetcafé). De stad uitgereden zonder eten. De johnniekes en mafkezen riepen en brulden ons toe maar keken ons vooral verbaasd aan.

Het idee om met enkel een handje vol rijst de bergen in te gaan sprak vooral Jasper hard aan, survival! Onderweg nog de weg gevraagd aan de politie die had verstaan dat we naar Philadelphia wilden gaan, gelag volgde. Ze raadden ons aan om de kust te volgen de bergen zijn veel te zwaar maar wij dachten: we kunnen dat wel aan.
We vertokken al slalommend het Monti Peritani in. Onderweg nog wa druifkes geplukt en onze kruidenkennis opgefrist. ‘s Avonds op een picknick tafel ons te kamperen gezet. Terwijl Fraukje en Jasper onkruid waren gaan plukken voor de salade maakte Berten een handje vol rijst met gekookte kastanjes klaar. Waarvan we dachten dat het een rustige nacht ging worden werd een nacht vol bassen uit een iets verder gelegen underground feestje in een afgebrande refuge.
‘s Morgens een beetje rijstpap en de koffie gelaten om benzine te sparen. Een beetje later zijn we een Nederlander met een kamper tegengekomen die ons een kommetje koffie aanbood. Daar hebben we wat naar zijn maffe opvattingen geluisterd tot hij vertelde waar hij heen ging. We zijden direct dan zit je verkeerd en hij haalde zijn GPS boven maar die overtuigde ons niet het kwam helemaal niet overeen met het landschap.We zetten onze klim verder tegen de GPS in.

Onderweg keerde de Nederlander terug en zij jullie weg kan wel kloppen ik zit in ieder geval fout maar jullie weg loopt dood. Klim maar verder want boven is er een prachtig uitzicht over aan de ene kant de vulkanische eilanden Strombollie en aan de andere kant Italië. Een prachtig woest gebergte waar we bovenop stonden met onze machines. De weg liep inderdaad dood, allé ja den asfalt toch. Hier stond ook een kerkje waarvan de parochie nog veel levendig gezang en gelag bezat.
Toen we hier wat van onze laatste rijst begonnen te koken en het onkruid uit den berm begonnen te oogsten als salade kwam de parochie met 2 borden pasta, 1 bord worst en nog een met een biefstuk af. Later volgde cake en koekjes om onze hongerige magen te stillen.

We zetten onze tocht toch verder over de ongeasfalteerde boebelweg door het gebergte heen. Al had de weg meer iets van een motorcross parkoer waardoor dat er aardig wat onderuit geslipt werd tegen 5 per uur. Onderweg monteerden we nog een camera op Berten zijn hoofd om onze survivaltocht op film vast te legen. Na een hoop indrukwekende uitzichten kwamen we ‘s avonds doodmoe aan in een onbemande refuge waar we stookten op dennenappels en leefden van vers gevangen peertjes en gekookte kastanjestoofpot, een gezellige avond volgde. Verder geploeterd tussen de rotsblokken. O wat jamer dat we een fiets bij hadden. Stuntend gleden we naar beneden en mekander helpend duwde we onze lamme ijzeren paarden de collen over. En ja, het pad begon te krimpen en er bleef enkel nog een alpine padje over en de rest van de Romeinse heerbaan was in de afgrond gestort.
Hier stopten we dan en maakten op een houtvuurtje onze kastanjes en perenmoes klaar.
Doodmoe na 10 km afgelegd te hebben vielen we tussen de kastanjebolsters in slaap.

Iets eerder hadden we een klein bobbelweggetje richting het dal gezien.
Bobbel, bobbel naar beneden Jasper zijn bouten van voorrek en achterrek begaven het met wat sjorwerk raakten we weer verder. Al heel wat afgedaald kwamen we een herder tegen en we vroegen hoe we terug op de route moesten geraken. Hij reed ons een stukje met zijn Fiat voor tot aan een afslaggetje. Het was een rot steil betonnen padje den berg op. Opgeven en terug afdalen naar zee kwam onderweg zweetdruppend ter sprake. Maar doorzetters waren we en we kwamen aan een herder zijn boerderijtje aan. Die ons met alle plezier 2 kg oude kaas en 6 eieren gaf en ons voorreed met nog een ouder rammelend Fiatje door wat bergweitjes heen en deed het ene hek na het andere open en wees ons op de col helemaal de weg in het dal aan en een huisje waar we misschien een brood konden kopen.
Steiler naar beneden kon niet dachten we maar schuivend en scheurend waren we weer helemaal afgedaald. Aan het huisje voor brood was er niemand thuis. Maar de herfst had ons genoeg vijgen en walnoten te bieden om onze reis verder te zetten. Na een riviertje te doorwaden was er een kruispunt. Berten ging op verkenning maar de route werd onmenselijk steil en hadden we nog wel genoeg energie om onze fietsen de collen over te duwen. De route was nog lang tot aan de Etna. Er waren nog 2 andere opties: rechtdoor of de rivier naar beneden volgen. Er ontstond bijna een splitsing in drie Jasper verder survivalend omhoog, Berten de middenweg en Fraukje de rivier af. In alle mogelijke opties leek het ons wel grappig om allemaal onze eigen weg te gaan en af te spreken op de top van de Etna 3300 meter. Maar verstandig genoeg volgden we de rivier in de hoop dat die ons terug naar de zee zou leiden.
We reden door prachtige kloven heen de rivier door, het water spetterde ons rond de oren tot Fraukje kopje over ging. Haar rek was gebroken en in haar tandwielen geschoten. Na wat sjorwerk, een ikea boutje en een stukje eikenboom is het nu weer steviger dan ooit.

We sliepen hier in een droge rivierbedding, genoten van onze kaas en ei met walnootjes. Onderweg terug naar de bewoonde en befietsbare wereld oogsten we nog kilo's walnoten en granaatappels. Terug op een zalig gladde suizende asfaltweg bolden we tot in Taormina waar we straks in het donker een slaapplaats gaan zoeken met ons vers geoogste etenswaar, voor de eerste keer in Sicilië uit een supermarkt.

Ok... er ontbreekt een heel stuk tussen ons vorige en dit verslag maar jullie willen up-to-date zijn. Misschien volgt het laatste stuk Italië later nog wel!
Groetjes van het Sicilië expeditie kamp zuid!

Berichtje 8

Hey,

We houden een survival mountainbike tour door Sicilië. We hebben geen eten, enkel kastanjes, paddestoelen en plantjes. De banden van Fraukje zijn ontploft. Al klimmend en schuivend over losse stenen gaan we naar de Etna.

Gegroet!
De vrolijke 3