Verslag 9

Ok, hier volgt Marokko


Mijn ziekte was al wat onder controle maar op krachten was ik nog niet. We zaten in Oazana, aan de voet van de Hoge Atlas. Nog drie hoge collen te gaan en dan afdalen naar Marakech. In onze berekeningen gingen we daar drie a vier dagen over doen maar het werden er twee. We vertrokken en gingen vrij rustig omhoog. We volgden een riviertje met prachtige traditionele dorpen. Overal stonden en volgden ons edelstenenverkopers, de valse waren moeilijk van de echte edelstenen te onderscheiden. De weg was vol van leven overal boertjes, geen hoertjes van de keer, spelende kinderen en prachtige groene oasedorpjes. Niet direct geschikt als kampeerplaats. Dus bleven we maar fietsen, de zon stond al laag en onze energie stond bijna op nul. We probeerden in het Berbers aan een verlegen herder te vragen of we onder de notenboom mochten slapen waar hij aan het grazen was. Hij begreep er niets van en gaf enkel een vriendelijke glimlach.

Dus maar verder trappen. Hoe traag we ook gingen, het ging nog trager. Maar de kilometers op onze teller bleven snel tellen. Den Hannes zal het wel begrijpen. En plotseling stonden we voor de beklimming van onze eerste col, maar die zagen we echter niet meer zitten.
Aan een barretje vroeg de Jasper, vanwege dat den Berten niet meer op zijn benen kon staan, of we niet in hun tuintje mochten slapen. Hij wees naar een grasveldje aan de overkant van de straat waar we onder een notenboom en naast een riviertje konden slapen. Al moesten we onze fietsen nog wel over een muurtje heffen. Onze kampeerplaats werd vrij druk. We stonden tussen twee dorpen en die kwamen 's avonds allemaal blijkbaar gezellig samen midden tussen de twee dorpen, waar wij juist stonden. Er kwamen nog wat jongens die een slaapplaats in hun huis aanboden tot ze vermelden dat hun vader gids was, dus lieten we dit aanbod maar schieten. We bleven gezellig staan.... en de Jasper lachte eens terug naar een jonge dame. Met als gevolg dat ze al rap bij ons zat en Jasper begon te versieren. Ze zag het Westen diep in zijn ogen. Toen werd er een Westers e-mail adres uitgewisseld.

De volgende morgen opgebroken en aan de zware beklimming begonnen. Boven kregen we dan ook een prachtig uitzicht over de woeste Hoge Atlas. Onderweg kwamen we een rokende kudde schapen tegen. Maar bij nader inzien waren de schapen niet aan het roken maar werd er afval tussen de schapen verbrand. Een colletje verder zijn we voor de zoveelste keer een jumpfoto aan het maken van de kilometerpaal van Marakech. Verder geklommen tot onze hoogste col van 2260 meter waar we volledig omsingeld waren door edelstenenverkopers. Nog een klein colletje en daar namen we een langere pauze waar we werden afgezopen met de rekening van de muntthee. Van hieraf was het afdalen naar Marakech en daar begonnen we dan te vliegen; bocht na bocht; dorp na dorp. Nog efkes gestopt bij een grote cactus om cactusvijgen te eten. Hier stonden twee jongemannen die panne hadden met hun camion. Ze stonden er al 4 dagen en leefden op cactusvijgen. Ze leerden ons traditioneel vijgen eten.

En we vlogen weer verder. De baan en de bebouwing werd steeds drukker. Met als gevolg dat we geen kampeerplaats vonden en weer veel km aflegden. 's Avonds laat wilden we niet in Marakech aankomen en de kmpaal gaf nog maar 20 km aan. We vroegen in een winkeltje en een tankstation of we in hun tuin konden kamperen. Maar dit ging niet. De stadsmentaliteit was hier al groot. We zijn dan maar naast een meloenenverkoper aan de kant van de weg gaan staan, waar we gezellig spaghetti op Belgische wijze maakten. Spaghetti kunnen ze daar niet eten. Dan hangen ze helemaal vol. s Avonds werd er wodka van vijgen bovengehaald en verdween het moslimgeloof eventjes. Toen we ons tentje opzetten kregen we alle dekens, er was niets tegenin te brengen. Er werd ook een soort liefdesbrief in het Frans voor de Jasper geschreven. Het was een luidruchtige nacht en soms werd ons tentje bijna weggeblazen door de voorbijrazende camions. 's Morgens als ontbijt; brood met olie, en voor ons met kauwgom. Verder naar Marakech gebold waar we zochten naar een camping: Die jammer genoeg allemaal gesloten waren. En na lang zoeken toch een goedkoop hotelletje gevonden in het centrum van de medina, met op de achtergrond het geruis van trompetten van slangenbezweerders en straatmuzikanten. Hier kregen we ook het aanbod om men fiets te ruilen voor 10 kamelen en kon ik per karavaan de reis voortzetten.

In Marakech verder nog de prachtige koranschool bezocht en prachtige paleizen. Na enkele dagen naar de vlieghaven gegaan waar we wilden overnachten maar 's nachts sloot de vlieghaven en moesten we buiten onder enkele palmbomen gaan slapen. Hier aten we ook versgekochte bananenyoghurt met een vreemde smaak, met als gevolg dat Jasper zijn 24ste verjaardag begon met een stevige kotsparty. Onze fietsen gedemonteerd en met een pak cornflakes en een bus melk afgeboden op karton om onze fietsen in te pakken. Onze fietsen samen met onze bagage wogen echter veel te veel: 53 kg en we mochten maar 40 meepakken. We maakten een zware handbagage en trokken al onze kleren aan. Maar met de fiets op de weegschaal te zetten konden we hem zo goed ondersteunen dat hij een pak minder woog. En we niets moesten bijbetalen voor onze fietsen.

We hadden een vlotte vlucht naar Cassablanca en Rome, en een zalig weerzien met mijne schat. De Jasper en den Hannes hunne verjaardag nog zo goed mogelijk proberen te vieren, ook al kon de Jasper geen taart zien.

De groetjes uit Italië en de rest volgt later!
Berten, Fraukje en Jasper