VER van SLAG

Lieve mensen

Ik heb een volledig blogbericht in elkaar gestampt van een halve meter doorsnede maar de verbinding werd verbroken en vandaar dat ik van voor af aan kan beginnen.
Maar treure nikske, zeure nikske zingt de Jasper...

(klik foto, zie ook foto's Jasper)
VERS van SLAG

We brengen de nacht door in openlucht in een dennenbos tussen de rode ranonkels. sOchtends wekken de bellen van een kudde inteeltgeiten ons. Met hun minihoofdjes dartelen ze rond tussen de bloemen. Die dag staat Madaba en Mount Nebo op het programma. Madaba is gekens voor het uitzonderlijk vredig samenleven tussen Moslims en Christenen (cfr. Lonely Planet). Daar krijgen we de oudste wereldkaart van het Midden-Oosten te zien in moziek en bezoeken we een moziekschool. Daarna gaan we Mozes achterna zijn Mount Nebo (berg) op vanwaar hij Israel, het beloofde land zag.
Die nacht slapen we op een betonnen kot op een decadent dakterras. Jasper berreidt er een gevarieerde gekruide maaltijd van enkel linzen en rijst. Die dag staat de surrealistische Rode Zee op het programma. We dalen af met onze fietskes en blijven maar afdalen. We zijn ietwat bevreesd omdat we bij de oevers van de zee het laagste punt van de aarde hebben bereikt en fiks onder het zeeniveau zitten. Dus het wordt klimmen om enkel op zeeniveau te komen.

De oevers van de Rode zee zijn prachtig met hun zoutkristallen en de fijne marmertekeningen van wit/zwart dt het zout achterlaat. Het zwemmen zelf is onvergetelijk! Van zwemmen kan er eigenlijk geen sprake zijn. We dobberen rond als planken hout op het wateropp. Elke zwembeweging heeft geen kracht. Berten die al te nieuwsgierig is naar leven in dit zo zoute water zwemt onder water met de ogen wagewijd open. Het brandt! Het is zeker af te raden maar even later als we als gepekelde palingen het water uitstruinen merkt hij er al niets meer van. De kleren(mn Middenoostenwaterboerkha) die ik aanhad tijdens het zwemmen staan stijver dan voor de ergste wasbeurt en onze huid ziet wit van het zout. Bij gebrek aan douche laten we ons al fietsend drogen; onze huid onder het zout, onze haren blijven dagen nat en olieachtig.

De Jordaan volgend fietsen we langs vele Palestijnse tentenkampen en landbouw.
Een verkopende boer duwt ons al fietsend grote verse kervel onder de neus.
Boer; You come from America?
Wij; La, Belgica
B; Ok hier groenten (nen hoop)
We draaien een weggetje in om tussen de tentenkampen? een plaats te vinden maar komen terecht bij een boer.
Boer; You come from America?
Wij; La, Belgica
Boer; Ok ge moogt daar gerust op dien berg a tent opzetten.
We krijgen handen vol groenten en eten vandaar de komende dagen vele verrukkelijke lentesmossen!

Bertens fluit

De volgende dag gaan we naar Pella. Dit is een Grieks-Romeinse site. Het werd een felle klim erheen. Berten wordt geduwd door enkele kinderen. De sfeer in de stad is grimmig dus blijft er iemand bij de fietsen. Niets vermoedend wandelen Fraukje en Jasper rond van moskee naar tempel, naar bloemrijke kloof tot nieuwe tempels en badplaatsen tot we terug de fietsen in het visier krijgen. Rondom Berten krioelt het van volwassenen en nog meer kinderen. Berten is zijn fluit kwijt. De onmisbare hondenfluit werd gestolen wanneer twee groepen straatkinderen hem in een valstrik kregen. De ene groep ging er met de fluit vandoor. De andere groep lag achter de rotsen zodat Berten de fluitpikkers niet kon blijven volgen. Het fluitje is een perfect middel tegen fietsersbijtgrage honden. Gelukkig zijn de dorpsmannen behulpzaam. Ze willen het oplossen. Een jongeling met rode trui probeert letterlijk informatie uit de jongens te slaan. Hij heeft op een bepaald moment door wie de dief is. De rode getruide jongen komt met de fluit in de hand terug.

Mamloukmoskee vol rupsen

We mogen de nacht in de site doorbrengen. We zetten de tent op in de ruine van een moskee. Maar de nacht duurt niet lang want een tweede bewaker is toch niet akkoord met ons verblijf daar. Terwijl we nog onwetend waren van enige problemen stuurt hij politie op ons af.
Feit 1 stond vast. We konden niet in de moskee blijven staan. 'for your own sake' zoals altijd.
Feit 2 stond een pak minder vast. Ze wilden ons liefst in een bevrioend hotel onderbrengen. We fietsten achter de jeep, geladen met blauw volk, naar het hotel.
-Blauw volk; We want all the good for you! Even Abdullah (koning Jordanie) doesn't sleep. Only 2 or 3 hours each night to do all the good for his people.
-Een van ons drie; Can we camp here under the olive trees?
-Bv+hotelman; No you would destroy my flowers.
-F; I think someone is lying now. (ipv bloemen was er overal een geploegd veld te zien.)
-B; The hotel is too expensive. We'll cycle further to Syria.
-Bv; We have solution. Follow us.
We kregen een prachtig bloemenveld naast een hypermoderm politiebureau, volledig omheind.

Dag 189 (na den Hannes)

Steile afdaling waarbij we zeer diverse dingen in ontvangst mochten nemen. De Jordaanse jeugd was zo vriendelijk ons te beladen met stokken, afval, een kop sla, stenen, fuck you s, frisdrankinhoud,...
We namen een binnenweg naar het hoge Umm Qays; Gadara (Een zoveelste prachtige Romeins-Griekse site). En passeerden na onderhand al volledig rond te fietsen als gezouten chips, enkele dagen na de Dode Zee, een riviertje om ons te wassen. We kwamen glimmend en glanzend uit deze intense Dodezeezoutkuur.
De verder klim werd naast onze propere gereinigde huid, opgevrolijkt door een slang en vele gele pompons van Mimosas. We eindigden langs de Jordaanse nationale bloem; The black iris. We stonden tot slot op de top met uitzicht over de zee van Galilei: Daar waar Jezus over water liep en vele andere wonderen verrichtte.
Umm Qays was een prachtige site vol groen en bloemen. Ze was gevormd door Griekse, Romeinse en Arabische invloeden. Amphitheatres, zuilen, heirbanen,... aanwezig, afwezig. Maar duidelijk sporen achterlaten deden de archeologen. De archeologen zonder oog voor de natuiur hebben prachtige oude olijfgaarden ten dode opgeschreven door ze dicht rondom de wortels uit te graven zodat hun grondwater niet meer vast te houden valt. De bomen stonden op eenzame statuutjes in gigantische Romeinse ruines.
We aten in een kerk waar Jezus bezeten mensen verloste van de duivel. Na sluitingstijd duiken we kort toch nog een museum binnen en gaan dan op rooftocht naar voedsel. Een jongeman wil ons helpen aan brood te geraken. We eindigen (wel zonder brood) op zijn terras met onze tent en ik (Fraukje) eindig in de keuken. De keuken is vrouwengebied waar ze ongesluierd hun gang kunnen gaan. De zussen helpen me een maaltijd voor de wachtende mannen in elkaar te steken. Het wordt heel gezellig en interessant om eindelijk eens dichter bij deze lokale, verstopte vrouwen te staan. Het is een familie met elf kinderen. Ze vinden mn mes veel te groot en geven me een klein mesje cadeau; speciaal voor groentjes. De sfeer is gemoedelijk en soms voel ik plots dat ik vergeten was dat er een cultureel verschil is; wanneer ik wordt teruggekatapulteerd door hun verhalen en gebruiken. De mannen (Jasper en Berten) ontdekken aan de andere kant van het huis dat de jongeman geen bombmaker met uranium is maar een pompmaker die uranium filtert.

Dag 190

Broer 2; Where is the girl (Fraukje) so she can prepare the meal in the kitchen?
Berten haalt brood en bestelt thee voor een goed fietsontbijt. Om kwart voor acht zijn we op de been met felle wind die ons rechtstreeks naar Syrie stuwt. Voor Syrie in te mogen moeten we de eerste WEGENTAKS voor fietsers betalen. Verdwaasd fietsen we verloren in niemandsland. We kochten een postzegelvisum, geld gewisseld en smiddags gepicknicked in picknickland Syrie. Wanneer we s avonds een kitcherig Walibipaleis passeren, leek het Jasper perfect om daar te camperen. De familie met megaomwalling en zonder WC ontvingen ons hartelijk.

Dag 191

We verlaten het paleis van de koning, gebouwd voor zijn koningin, tussen de druiven en zoeken ons een beschut toilet in een tankstation. Dit matamorfoseert in een stankstation. We drinken daar thee met Palestijnen; 'We are the terrorists, we wille kick them out'. We horen dat Israel pas 200 Palestijnse kinderen gedood hebben.
We naderen de ultieme bourkhabarbystad; Damascus. We kunnen hier onze speurtocht naar de zogenaamde fulla's terug openen. We racen door druk verkeer. De eerste twee hotels in de souqs zijn vol. In het derde hotel krijgen de drie koningen een overnachtingsplaats op het dakterras. We staan tussen oud roze houtwerk een een volle groene plantenwoekering. Uitgehongerd verslinden we tahina met brood en leggen ons teneder in organisch oud Damascus.

Dag 192

Een souqdag in Damascus leidde ons door labyrinthsteegjes, gaten in koepels met lichtstralen, een hoop verwarde blikken naar drie verwilderde vikings die elke speelgoedwinkel doorzoeken, op zoek naar de legendarische fullah (georderd door broeder Levi!). Fraukje schaft zich 21 belletjes aan en Berten krijgt gratis rubbertjes voor de benzinebrander. We kopen een nieuwe tang, aleppozeep, een geel schapenvachtje voor 5 euro en bezoeken en prachtig pachapaleis, de grootste met goudbemozaiekte ummayadmoskee, waar Fraukje een grijze cape moest dargen en passeren uniek weefwerk voor bedouinetenten. De man leert ons ietwat spinnen. Het wordt een ijzersterke geitenharen draad voor een waterdicht tentdoek. We verorberen megaveel mega reuze reuze grote fruitshakes en een vette durum. Kleren gewassen und geschlaffen.

Dag 193 OP ZOEK NAAR LEVI'S DAME

Op ons dakterras schrobt Berten met hoop op een gereincarneerde witte broek. Het geloof in reincarnatie blijft bevlekt. We bezoeken het Nationale museum van Damascus. We zien er veel Ummayadkunst en zien Griekse schatten uit Palmyra. Het is er enorm druk,buiten op de afdeling Hedendaagse kunst. Berten ontdekt een schilderij achter twee gordijnen, we passeren een historische Joodse synagoge, Ummayad inkomspoort en in openlucht veel beelden... en zonder kunnen ze niet (focuspunt van Bertens archeologische oog...); VERWAARLOOSDE MOZIEKEN. Ze liggen te verrotten en verzakken in de achtertuin. Berten; 'Iets waar je an begint, moet je onderhouden, dus mijn balkon moet ik ook onderhouden.'
Een oud station bezocht waar ticketten verkocht worden maar waar het spoor spoorloos was. We zetten de jacht op de boerkhabarby verder. We vinden geen zwartgecoverde vrouw, na heel wat winkels afgedaan te hebben. De ultieme winkel zou Space Two zijn. Het bleek Space Toon. Niet dat dat er iets toe deed want een boerkhabarby hadden ze niet en we durfden ze ook niet meer uitkleden om het vastgemaakte ondergoed te detecteren.Die avond gingen de mannen naar de Hammam (zie vorige afgebroken verslag; afgebroken doordat ze terugkwamen van de heerlijke Hammam).

Dag 194

Voor Damascus uit te racen schrijven we nog twee kaartjes maar is een postbus onvindbaar. Ik riskeer door mn moeders verjaardagskaartje aan een onbetrouwbare ouwe mee te geven. Het zou nog voor de grens gepost moeten worden omdat het anders zeker te laat aan zou komen.We betalen 25000 LL per man voor een Libanees visum. Libanon!! Een verrukkelijk land dat bovenin onze top naast Libie staat, of misschien er nog boven! Berten steekt vanaf hier het verslag in elkaar!

We proberen morgen fotos up te loaden en het vervolg verder te schrijven! Jullie hadden normaal gezien nu al nieuwe spetterende sneeuwfotos gehad maar ik vind het fotokabeltje niet. Straks mn fietstassen doorploegen en hopelijk morgen meer!

Deel 2 Libabom

Berten gaat verder.
We kopen een visum voor Libanon aan de grens en nog voor dat we Libabom 100m binnen zijn krijgen we wel drie keer de vraag toe geworpen wat vind je van Libanon!

De Koerd.

Het is al laat we zitten in Aanjer een stad waar we de archeologie site van de Unmajads willen bezoeken. We stoppen bij een parking en kamperen tussen een mercedes en een lada, de bewaker een losse vriendelijke Koerd en zijn vrouw vergezellen ons met plastieken stoelen en tafel. 1 stoel te weinig dus de losabollige vrouw nestelt zich neer op de spier witte motorkap van de mercedes. Hier in Libanon wort u status bepaald door u wagen, krak zij de ster van de nu al iets minder witte motorkap. Het gaat er op vooruit hier in Libanon mogen de vrouwen er gezellig bij komen zitten, grapjes maken en zelfs de sterren van mercedessen afbreken, met wat secondelijm weer terug geplaatst. Maar pas wel op voor de landmijnen als je gaat plassen!!!

Na pepsie thee en koffie getrakteerd te krijgen bezoeken we Aajer een prachtige ommuurde stad van de Unmajads, waar we zoek en tilt slagen tussen al de overgangen van de culturen hier in het midden Oosten. Tussen de ruines en bloemetjes leven er steeds weer prachtige dieren: hagedissen, slangen, kikkers, schildpadden en een massa roofvogels. Fietsend langs de laatste nog niet gekapte Libanonceders begeven we ons richting Baalbek.
De weg hangt vol met zwarte vlaggen en vreemde propaganda affiches van soldaten met (en) heilige pieten (moslim leiders), die duidelijk niet voor vrede strijden. Alles draait hier rond de Hesbolla (partei of god) overal staan tanks en benzinestations zijn ingenomen en met tonnen omgebouwd tot legerbasis, bezaait met agressief ogende Hesbolla vlaggen. Het straalt allemaal een niet zo gerust stellend sfeertje uit. We zitten in de Bekaa valei de thuisbasis van de Hesbolla. Maar de mensen blijven o zo vriendelijk en gastvrij dat het hier een zaligheid blijft om door te fietsen. Baalbek deze prachtige Grieks en Romeinse stad is de meest inpresieve (= tja imposante, indrukwekkendste) op onze route.
De kapitelen alleen zijn al dubbel zo groot als onszelf en de stenen van de ommuring 4.5 bij 9 meter, het is ons allemaal een beetje te groot en besluiten om het de dag erna maar eens deftig te onderzoeken.Kamperen op de site blijkt niet mogelijk een militair bied ons een kamer aan maar heeft iets te veel oogjes (meer als twee dus) op Fraukje, nog efkes wachte.

De fiere museumbewaker.

Dan bied de museumbewaker ons een excellent appartementje aan, de huurders waren er net uit gegooid hopen dat wij er betere zijn? De witte bergtoppen hier rond de valei zijn te aantrekkelijk om nog eens te gaan skiën dus begeven we ons richting sneeuw en kamperen sinds lang geleden nog eens in het wild aan de eerste sneeuw vlekken. Verder omhoog zwoegend worden we tegen gehouden door een politiepost.
De weg blijkt gesloten te zijn er zou meer dan 2 meter sneeuw op moeten liggen, verontwaardig blijven we nog efkes wachten.
Jasper krijgt een telefoon met de officier in de hand en Berten een pak broden en blikjes vlees, als ze horen dat we tent en warme kleren bij hebben mogen we op eigen verantwoordelijkheid toch verder rijden we moeten niet vrezen voor landmijnen. Na enkele kilometers is de weg voor het eerst geblokkeerd door sneeuw we ploeterde er ons doorheen geen enkel spoor van een voorganger te bespeuren. We zijn hier de eerste na de lange winter maanden en vooral juist op de weg is de sneeuw blijven liggen, we passeren steeds meer sneeuw en steeds langere en dikkere pakken.
Tot 5 meter hoog duwen we onze fietsen hier doorheen het is oer zwaar en na een tijdje is de weg overal wit, Berten heeft zijn voeten in plastiekzakken gestoken wegens enkel sandaal schoeisel.
Het zonnetje schijnt en het landschap is prachtig eindelijk voelen we nog eens de zelfde rust en leegte dan in de Egieptise woestijnen. Maar nu in de besneeuwde bergen van Libanon.
Na een volledige dag duwen met een gemiddelde snelheid van 3 km/u, zien we de eerste skilift de weg komt boven aan de pistes aan en gaat los over de zwarte heen.
We zetten ons tentje naast de zware piste op en bouwen een hoge steen muur om de snijdende wint tegen te houden.
Tot verbazing van de skiërs duwen we onze zwaar bepakte fietsen over de pistes heen en komen we in een super chic dekadent skidorp aan.

Het dak van het skiverhuur.


We kamperen op het dak van het ski verhuur van een zeer vriendelijke familie. Met uitzicht op de pistes het is 25 graden en de pistes liggen er papperig bij, maar boven viel het nog mee en hadden we uitzicht over de middellandse zee en Bijroet.
De sfeer hier in het dorp is totaal anders dan onze Midden Ooste ervaringen.
De vrouwe lopen hier in topjes rond en zijn duidelijk op versier toer en snobisme is alom. Het skiën gaat goed maar jammer genoeg sluit bij de eerste dag skiën de helft van het gebied al bleven er nog een paar goede stukjes over. Het is zalig nog eens de sneeuw en de wind te proeven. 2 dagen skiën Jasper en Fraukje mee, maar de derde dag is Jasper ziek (7 keer overgeven hij probeert zijn lekke bande in te halen) en heeft Fraukje een stijf nekske. Berten trekt er alleen op uit het weer is omgeslagen en de sneeuw ligt er zalig bij.
Terug op de fiets dalen we af richting het zeetje waar we om heen aan het fietsen zijn. Langs prachtige rotsige kloven, waterval en abeelboomgaarden in bloesem. Van gastvrij Libanon krijgen we een nieuwe bout voor Bertens stuur en word de ligfiets rond gereden in een Camion om de afgebroken fietspoot er weer aan te lassen. Jammer genoeg waren hun aluminium las capaciteiten niet sterk genoeg en kreeg Berten een zwaar bepakte fiets op zich toen de poot weer afbrak bij de volgende reparatie stop.
Bij een picknick op de parking van een restaurant kregen we nog een pizza met frietjes mmm!!!
De uitzichten over de Middellandse zee waren prachtig, haarspeldbochten belande we ‘s avonds met ons tentje in een Kamille veld aan de zee.
Hier kreeg Jasper een isolatiebuis van lootgieters om zijn vergane handvatten van zijn stuur te vervangen.

Make peas in the Middle East !!!

Morgen gaan we hopelijk verder en voegen we hier nog wat fotootjes aan toe.

sorie vor het verbeteringsweerk. (sorry voor de laatste zin lol)

Veel groetjes
De drie!