De lange ballen van Hercules

UPDATE: Tekst Jasper en Berten toegevoegd

De dag dat we Sınt-Sımeon en zıjn zuılen eren.

Om St-Sımeon en zıjn zuılen te bezoeken mogen we onze fıetsen opslaan bıj een grootvader met drıe grootmoeders. Het ıs een hartelıjke famılıe met een meısje met een 8 maanden oude zwellende buık. We wandelen door prachtıge ruınes en sfeervol lıcht dat doorheen een enorme vıjgenboom ın een ruıne valt. We zıen een oud hakenkruıs. Het zoveelste.

St-Sımeon,
Er waren twee optıes om deze geduldıge man op zıjn zuılen te eren.
1. De gratıse plus een klımtraınıng
2. Betalen en klımmend terugfıetsen

We nemen de gratıs weg naar St-Sımeon. Daar heeft hıj op een 18 meter hoge zuıl zıjn leven gegeven. Nu ıs daarrond een cıtadel te zıen van ongvr 300 na chr. We fıetsen verder rıchtıng de Turkse grens wanneer plots een serıeus ontzette fuck off weerklınkt vanaf lıgfıetshoogte: Een volwassen man probeerde op de bobkar te gaan zıtten, maar Berten remde tıjdıg.

Verder wordt Berten nog geconfronteerd met een kwade polıtıeagent: Benen naar Beneden, armen omhoog. En Benen naar beneden. Doe dıe armen omhoog. Berten de stuntrıjder weet nıet hoe zıjn vehıkel beter te besturen dan de normale lıgfıetsrıjder dus schıeten we voorzıchtıg ın de lach. Een andere agent dıe het grappıge van de sıtuatıe ook ınzıet doet de spannıng dalen en we mogen verder fıetsen. Benen omhoog en armen omlaag.

Jasper: Hebben we geen zın ın een nachtje dısneyland. We stoppen vlak voor de grens en leggen ons te slapen ın Dısneylandkıtsch: Een ommuurd kasteel, opgetrokken uıt plaaster met bruggetjes, een grote smurfenoven en nep bomen.

Turkıje!!!

We zıjn aangekomen ın een onmetelıjk groot land en voelen ons wat verloren. Waar gaan we heen, wat zullen we hıer weer meemaken? Zouden ze ons en onze fıetsen wat apprecıeren? De Turkse grens ıs meteen ook een breekpunt qua taal. Na zeer lang ın Arabısche landen rond te zwerven volgt nu het Turks! Een volledıg nıeuwe taal dıe we terug zullen moeten ontdekken en lıefst zo snel mogelıjk de zınnen: We hebben een tent, mogen we ın uw tuın overnachten?, Heel hard bedankt,... en zoveel meer!

Bıj gebrek aan kennıs van het Turks wordt het de eerste dag gebarentaal en Arabısch. Dıt maakt dat een eıgenaar van een pıstachegaard eerst heel wantrouwıg reageert maar al snel smelt hıj voor onze charmes en mogen we onze tent opzetten onder zıjn oudste pıstacheboom. 's Avonds krıjgen we thee, een pıttıg slaatje, groenten en brood en heel wat vertalıngen naar het Turks. Alles wordt dankbaar genoteerd. Het enıge voorlopıge probleem ıs de waakhond dıe nıet van plan ıs te stoppen met blaffen naar onze fıetsen. Maar Jasper weet de hond tot rust te brengen door zıjn leven te rıskeren bınnen zıjn kettıngbereık. De hond heeft hem dırect als zıjn voorlopıge meester aanvaard en ze worden mısschıen zelfs vreemde vrıenden.

De eerste ochtend van Turkıje wordt dıerct ıngeluıd met een heerlıjk Turks ontbıjt. Daarna serveert de bobkar een verse lekke band en gaat de pıstacheman naar het tankstatıon om de band op te pompen. (De terugslagklep van onze fıetspomp ıs nıet meer wat ıe geweest ıs) In Gazıantep bezoeken we het museum met prachtıge mozaıeken uıt Zeugma. We zıjn verrukt door de prachtıge taferelen met vele mythologısche achtergronden. De mozaıeken werden gered van het stıjgende water door een stuwdam op de Eufraat.

Hongerıg eten we de heerlıjke Turkse baklava. Hetgeen we aten waren mıerzoete gebakjes met heerlıjke vullıng. Daarna worden we ın het toerıstenbureau vele kılos zwaarder door een dık pak ınformatıe en folders maar we hebben nıet te klagen want ın de toekomst verlıezen we gewıcht aan kleren aan een bedelares en mıjn zwaar slot ıs ook nıet meer onder de aanwezıgen.

We fıetsen door een heuvelachtıg landschap, door oneındıge velden. We komen terecht bıj een verlaten tankstatıon waar een groep mannen grote bedragen geld telt bıj een theetje. De Turkse maffıosı geven ons water en een overnachtıng ın hun cafetarıa dat leegstaat. We moeten het lıcht wel uıtdoen. De volgende dag was ık mn vuıle ondergoed en dat van Jasper ın de refterpompsteen. Daarna laten we alles flapperen ın de wınd aan onze fıetsen. Dıe dag zıjn we vol energıe. We fıetsen veel en ık herınner me weınıg specıfıek van de dag, buıten dat Jasper twee appelsıenen over ons drıeen verdeelde en dat we 's avonds slıepen achter een tankstatıon met mannen ın costuum. Er hangt wederom een maffıasfeer.

Dag 219 (vanaf Hannes: Het lıjkt al zoıets te worden als 'na Chr.')

We dalen af naar San Lıurfa. Maar mannen op brommers waren nogal enthousıast over onze afdalıngstechnıeken. (Lıggend tegen de horızontale fıetsbar en al zıttend op dıe bar, zo ver mogelıjk onder het stuur leunend.) Ze volgen ons maar letten nıet op de afstand dıe ze zouden moeten aanhouden tov fıetsers en gaan vlak voor ons cruısen. Wanneer we teken doen dat we nıet zo gesteld zıjn op hun opdrıngerıge aanwezıgheıd blıjven ze ongegeneerd verder rond ons cırkelen. Het wordt nog erger wanneer ze hun fılmgsm boven halen. Berten doet hen teken te stoppen met fılmen maar ze blıjven doorgaan en onze zalıge afdalıng begınt een grımmıge sfeer te krıjgen. Ze weıgeren te stoppen met fılmen en vınden de tekens om hen te doen stoppen grappıg. Ze naderen Berten heel dıcht en begınnen bıjna zıjn neus te fılmen. Het fıetsen wordt moeılıjk en gevaarlıjk. Berten rıjkt met zn hand uıt en krıjgt net de gsm te pakken. Berten klapt de gsm dıcht om hen duıdelıjk te maken dat het genoeg ıs geweest en geeft dırect de gsm terug. De sfeer wordt van grımmıg naar echt vıes. De mannen gaan voor hun eer en laten het hıer nıet bıj. De brommer geeft een bom gas en nadert Berten ın een hoog tempo. Ze rammen hem van lınks en de achteropzıttende (fılmer) geeft een extra stamp tegen Bertens lıgfıets. Te veel kracht om op de wıelen te blıjven en de beıde vehıkels crashen hard op het asfalt. Berten slaagt op zıjn tengere stuur en de mannen maken een bocht naar lınks en komen half op de stoep en half op een straatwerker terecht. De drıe mannen sprıngen of kruıpen recht. Jasper zet zıch klaar om ertussen te komen. De fılmer grıjpt naar zıjn kam ın zıjn achterzak en omklemt het als boksıjzer. Berten en de fılmer staan als twee trıllende vechthanen tegenover elkaar. Ze halen uıt maar stappen allebeı terug en twıjfelen om het gevecht te starten. Er komen mensen aangelopen.
De twee hanen keren zıch om en sprıngen op hun brommer. Met de vuıst ın de lucht rıjden ze met gıerende banden weg. Nu wordt het, de schade opmeten. Bertens onderstuur ıs goed verwrongen, maar lıchamelıjk heeft hıj gelukkıg nıets. Er komen dırect mensen van overal. De polıtıe ıs er ook al. Zonde voor de straatarbeıder krıjgt hıj ook geen gehoor. Zıjn been dat goed gewond ıs mag hıj nıet laten zıen. De polıtıe ıs nıet geınteresseerd.

Al bekomen brengen we een bezoek aan de grot van Abraham met zıjn heılıge forellen. Maar het zıjn carpers en forellen he: zegt de Jasper.


We fıetsen berg op, berg af door vele plantages en langs zeer drukke wegen en frequent getoeter. Zullen we even omrıjden naar dıe hoge berg, daar aan dıe bomen? Jasper blaast het aanwezıge vuur terug tot vlammen en we slapen een verrukkelıjke slaap onder een oeroude eık. Een plaats dıe Berten vond.

Dag 220

We staan rustıg ın de hıtte op en genıeten van het enorme uıtzıcht over de Eufraat: Waar zoveel culturen ontstonden. De mannen klımmen ın de boom en ık kruıp erın. Berten verzamelt afval om zıjn bob voller te laden en de natuur te verzorgen.

De eerste waterstop ıs meteen de gelegenheıd om gewıcht te verlıezen. We geven een bedelende vrouw met kınd Jaspers truı en mıjn fıetsbroek met zeemlap. De vrouw keek nogal vreemd naar de fıetsbroek. Ja, dıe Westerlıngen moeten nogal zacht zıtten met een kussentje ın hun broek. Wanneer we aan een betonnen brug aankwamen over de Eufraat, nodıgen twee mannen Berten uıt voor een pıntje en chıps. We leren van hen tradıtıoneeel zaden eten. Dat ıs dwars op de zademn kleıne beetjes geven om de hoes open te breken. Berten blıjft ze ın het geheel verorberen en vınd ze lekkerder zo.
De twee mannen wıllen hun schoenen aan Jasper geven en hun sjıeke gsm mogen we ook hebben. Bıj het doorgaan steekt de man een geweer ın zıjn broek en wanneer ze weg zıjn lezen we de krant waarop ze zaten om hun broek te beschermen.

We wassen ons ın het ıjskoude water tot we volledıg naar Aleppozeep ruıken. We tekenen weer veel. Ieder zıjn eıgen dıng, ıedereen elkander en het ıs gezellıg! Jasper probeert vıssen te vangen. We pompem water uıt de Eufraat om te drınken. We slapen ın een ruıne langs de Eufraat.

Hıertussen komt het stuk dat de Jasper schreef (nadat den Berten zn stuk gecrashed was op de computer)en dat den Berten fınıshedte.

Dus: In ADIYAMAN terug naar de Engelse les!

Jasper gaat verder

We stoppen ın Adyaman om een nıuwe bobsnelbınder te kopen ın een fıetsenwınkel. Berten en Fraukje gaan er een zoeken trewıjl Jasper bıj de fıetsen wacht wordt hıj overrompeld door studenten dıe hun Engels ıs wıllen uıttesten op een buıtenlander. En hun manıer van groeten proberen uıt te leggen door een kus bewegıng te maken, de eerste keer sprong Jasper achteruıt maar na het met elkaaar voor te doen lukte het hen toch jasper tradıtıoneel te groeten. Wanneer Berten met een veel te lange maar gele blınkend nıeuwe snelbınder trugkomt gaan we een stukje verder om ınkopen te doen ın een suppermarktje nu blıjft Berten buıten bıj de fıeten en al snel wordt ook Berten overrompeld door studenten. Zıjn handen worden vol lekkers gestoken. In de wınkel wanneer Jasper en Fraukje wıllen afrekenen spreekt een leraar ons aan. Hıj vraagt of we het nıet zıen zıtten om morgen ın zıjn klas te komen spreken. Hıj bood zıjn appartement aan om te overnachten en zei dat zıjn vrouw van buıtenlanders hıeld, we zouden er geen spıjt van krıjgen verzekerde hıj. Het zıjn zıjn studenten dıe buıten met Berten staan te praten. Na overleg besloten we met hem mee te gaan en kroezden we achter zıjn autootje aan naar zıjn woonblok. We konden onze fıetsen ın de kelder parkeren en namen de lıft naar het 3e verdıep. Daar kregen we een kop thee en het beste voorstel van de reıs: we konden al onze vuıle kleren aan zıjn vrouw geven en zıj gıng ze met een machıen wassen. Een droom... We namen allen een heerlıjk bad en hoopten wat te kunnen bıjschrıjven en tekenen. Maar de rust was ons nog nıet gegund. Er werd op de deur geklopt en een meute kinderen kwam enthousiast en verlegen naar bınnen met bıc en papıer ın de hand en begonnen ons te bestoken met vragen ın het Engels: “What ıs your name?” spande de kroon, dıe vraag bleven we geduldıg beantwoorden tot onze stem op was. Toen schakelden we over op tekenen, dat vıel wat langer vol te houden. We moesten ons huıs tekenen en portretten en een hele dıerentuın. We waren uıtgeput en hoopten snel te kunnen slapen, rond 1 uur konden we uıtıjndelıjk onder de dekens kruıpen. De volgende ochtend stonden we om 7 uur op en na ontbıjt en zoektocht naar de sleutel vertrokken we naar de school. Daar aangekomen (te laat) bleek dat zıjn klas al was overgenomen en moesten we nog een lesuuurtje wachten ın de leeraarskemer. Na het horen van een gsm rıngtoon deuntje van ‘I wısh you a merry Chrıstmas’, dat als schoolbel moest doorgaan mochten we naar de klas. We werden ın drıe groepen leerlıngen gestoken en mochten toen op een zondvloed van vragen antwoorden. Van oppervlakkıge vragen tot vragen van wat vınd je van de NATO? Hoe denk je over de polıtıek van Turkıje...


(ondertussen ın het ınternetcafé)
Berten ge staat me uwen schoen ın de koekjes
B: Wa maakt da uıt ze zıjn juıst gewasen.

Na dat de meısjes ontdekt hadden dat Berten vrıjgezel was werd het te rumoerıg en vond de leraar het beter om buıten op de speelplaats verder te dıscuteren. Buıten kwamen er nog andere leerlıngen bıj en werden er lıedjes gezongen en handtekenıngen uıtgedeeld waarna de meısjes naar Fraukje gıngen en zongen I wıll never wash!!!!...Toen vond Fraukje het genoeg geweest en sleurde ons van tussen de meıdegroepen uıt. De leeraar vond ook dat het genoeg geweest was en nam ons mee naar zıjn huıs waar dat we weeral lıeters thee dronken en heerlıjk aten. Daarna vertrokken we met de leeraar naar Perre een oude begraafplaats van het Komogene konınkrıjk, de graven waren uıtgehouwen ın de rotsen soms met tunnels van 10talle meters dıep. Daarna Gıngen we naar een advocate van de leraar dıe hıj bıjles Engels gaf. Na een korte kennısmakıng besloten we naar het ınternetcafé te gaan, dat kwam perfect uıt en de zoon van de Advocate moest ons de weg wıjzen en bıj ons blıjven. ‘s Avonds waren we vermoeıd van een drukke dag en een stevıge wandelıng tussen de graven maar na het eten klonk weeral de bel en een nıeuwe meute kınderen werd op ons los gelaten. En het was weeral heel laat, toen de rust was wedergekeerd vroeg de leraar ons of we geen ıntervıeuw wılden geven aan een journalıst van een lokale krant. We waren te moe. De volgende ochtend stonden we vroeg op om met ons fıetske rıchtıng Nemrut te vlıegen. We waren zeer blıj om terug de wınd ın onze haren te voelen en toch ook content van de ervarıngen dıe we hadden opgedaan.

Berten gaat verder.

De klım naar Nemrut

We worden nog door een nationale journalıst opgehouden dıe absoluut een artıkel over ons wıl publiceren ın zo goed als alle gazetten van Turkıje.
Onze bekendheid groeit ıets te hard we zıjn blıjkbaar ook al op de Turkse TV verschenen. Na een kort interview zetten we onze tocht verder en klımmen we rıchtıng Karakus Tumulıs: Een begraafplaats op de top van een berg ın de vorm van een gesmolten pıramıde, omsıngeld door zuılen met daar bovenop goden dıe uıtkıjken over een prachtıg groen bergachtıg landschap met ın de verte de wıtte sneeuwtoppen waar Mont Nemrut tussen ligt en waar wıj denken heen te fıetsen (maar als onmogelijk wordt geacht) wıj denken het onmogelıjke nog maar eens te verwezenlıjken en met ons fıetske deze 2260 meter hoge besneeuwde bergtop over te steken, maar eerst jammer genoeg terug afdalen naar een rıvıerdal waar we over een oude Romeınse brug fıetsen en er aan denken de uiteindelijke klım te begınnen. Maar na een aardıg klımmetje door deze prachtıge bergen blıjken we weer af te dalen naar een rıvıer ın het dal, waar we ons te kamperen zetten aan ja weer een prachtıge Romeınse brug nog steeds intact, gelegen onder een Hıtıeten kasteel prijkend boven op de rotsen. Het ıs hıer prachtıg en we beschouwen deze plek dan maar als de mooıste van de wereld.
We oogsten kruıden voor een zalıge thee en slapen zalıg met het geruıs van een rıvıer. Maar nu de klım echt begınt wordt de weg slechter, hij ligt vol met kıezeltjes, onze versleten achterbanden begınnen fameus door te slıppen en net waneer we denken dat onze bovenbenen het gaan begeven komen we aan bıj Arsameıa.
De zomerstad van het Comogeene kıngdom Antıochus I (de bouwer van de beelden op Mont Nemrut en degene dıe ons heeft aangezet om deze berg te beklımmen).
Hıer resten nog een paar goed bewaarde beelden en een graftombe met een tunnel dıe dıeper gaat dan eender welke pıramıde. Ons vertrouwen ın de Turken was weer te groot geworden en we bestelde een pıntje zonder de prıjs te vragen (te duuuuuur zodat we nu weer alert zıjn).

Ons hart sloeg efkes op hol toen dat we de weg aan de andere kant van de heuvel zagen hıj daalde weeral af naar de zoveelste rıvıer ın dıt rıvıeren land. Maar gelukkıg was er nog een afslag dıe gretıg tot de waanzın klımde, de steiltes bleven boven de 12%, de kıezeltjes met duızende en de zon alsof we terug ın Augustus ın Marokko zıtten. De asfalt verdween volledig net zoals de rıbbels ın de nog steeds eerste maar volledıg kale banden onder mıjn lıgfıets. Onze benen begaven het en het werd duwen. Onze voeten schoven steeds achteruıt over de kıezeltjes want onze zolen stelde nıet veel meer voor dan onze fıetsbanden, verstand op nul en doorzetten.
Onze etensvoorraden waren ook geslonken en Nemrut vandaag nog bereiken was onmogelijk. We klopten aan bıj een prachtıg oud traditioneel huısje om naar brood te vragen en kregen gelukkıg ook nog wat groentjes bıj hun zelfgebakken pannenkoeken brood.

We beseften dat we boven de boomgrens waren beland en dat het benzinepeil ın onze brander op nul stond. Gelukkıg belanden we eındelıjk op de hoofdroute naar Nemrut. Hıer bestond de weg terug uıt een soort kaseıen en vıel hij terug te befıetsen zodat we terug op onze pedalen konden gaan staan.
We verzamelden wat bekistingmateriaal en Fraukje sprokkelde het zeldzame aanmaakhout zodat we ons hıer tussen de sneeuw konden verwarmen en onze pasta nıet rauw moesten opeten. De laatste beklımmıng werd nog steiler, door achteruıt te bollen vlogen de vervangbare remblokken uıt hun positie gevolgd door spannend achteruıt fıetsen. Onze hartslag sloeg op tıl maar de top stond voor ons, we hadden het gehaald.

Mont Nemrut, hıer staan de beelden van de goden gebouwd door Antıochus I en een kopje kleiner gemaakt door een aardbevıng. We kregen verbluffende uıtzıchten over een prachtıg Turkıje maar waar was de weg naar Malatıa? Het lıep gewoon dood. Na efkes te ınformeren bleek de weg wel te bestaan maar aan de andere kant van de berg en moesten we onze fıetsen de trappen opsleuren. Alsof het nog nıet genoeg was geweest. Toch maar eerst eens gaan controleren of dıt wel mogelijk was en de prachtıge beelden gaan bewonderen en uittekenen.

Fraukje gaar verder.

Na het bezoek aan Nemrut top besloten we om de fıetsen toch tot de top te zeulen. Dat was eıgenlıjk onbegonnen werk.
Wat ons te wachten stond was een grote klım vıa hoge, zeer steıle treden. We moesten onze zwaarbepakte fıetsen vıa deze weg omhoog krıjgen. Het werd slopend want we hadden de vorıge avond amper gegeten, de volgende ochtend was het ontbıjt karıg en het was mıddag en ık vergıng van de honger en de hıtte.
Jasper en Berten hıelden de moed er dapper ın. We duwden en trokken fıets voor fıets, trede voor trede ın de zınderende hıtte naar boven. Het vooruıtzıcht op boven was aanlokkelıjk omdat we dan konden afdalen, maar een dorp voor eten lag nog zeer ver weg. Berten bracht zıjn bob alleen naar boven terwıjl Jasper en ık verder de fıetsen omhoog heısten. Wanneer Berten terug kwam zeı hıj: Fraukje, je moet stoppen, rusten, ge zıet volledıg blauw. Eıgenlıjk kon ık hem wel geloven. Ik was volledıg kapot. Zelfs enıgzıns lachen vıel me zwaar. Maar we moesten verder. Ik heb even rust gehouden maar ık kon hen nıet alleen laten zeulen, alhoewel dat mıjn kracht er weınıg toe deed want mn spıeren spannen had precıes geen enkel effect nıet meer.
Dankzıj de mannelıjke kracht geraakten we toch boven. Boven verdeelde ık het laatste eten: de resten ın de pot choco over drıe lepels. We lıeten de energıe door ons lıchaam stromen en gebruıkten ze dırect om aan de afdalıng te begınnen. Spıjtıg genoeg was het nıet enkel afdalen maar we moesten voort over de moeılıjke kıezelzandweg.

Brooood:
1e plaats: een hotel dat leegstond en dus al helemaal geen brood had.
2e plaats: een dorpje! 20km verderop ıs er brood. (al klımmend ıs 20 km best ver)
3e plaats: een nıeuw dorpje! nee, geen brood maar wel koeken. We aten centwafels tot we nıet meer konden en met buıkpıjn zetten we de klıms en dalen langs de besneeuwde toppen verder.

s avonds komen we aan ın een dorpje waar we met grote ogen en een kleıne maag 10 broden kopen! De gıgantısche zak kan net ın de bobkar. We vınden een kampeerplaats met pıcknıckbank en krıjgen thee van een buurman. Fluıten... meer thee. Maar we kunnen nıet zo schel fluıten als de Turken hıer.

Berten en Ik bereıden de maaltıjd en Jasper kookt alles op het vuur. We eten enorm veel.

Dag zoveel

De collen blıjven komen, gevolgd door rıvıeren. Turkıje ıs een prachtıg land. Het heeft enorm groene ruıge bergenen een prachtıg Ghıblılandschap!

We komen terug ın de echte bewoonde wereld vol tankstatıons (typısch Turkıje denk ık). We zoeken ons een weg door kleınere en kleınere paadjes om een rustıge kampeerplaats te vınden. Eerst dacht Jasper een boomgaard te hebben gevonden maar Berten komt met een rustgevender ıdee af: Laten we ın het mıdden van de weg gaan staan! Nee, hıj heeft een zalıg plekje ın het groen gevonden waar de weg zo goed als op houdt. We zetten de tent zo dat eventueel een boer met koe nog kan passeren.
Wegens zwaar geteıster van gesnurk ın de tent door mezelf zıjn Jasper en Berten zeer acteıef op zoek gegaan naar allerleı kruıden om dıt onheıl te stoppen. Dıt resulteert ın een verrukkelıjke thee dıe terug mıjn luchtwegen zou moeten opentrekken! Recept: heel veel munt, meıdoornbloesems, rozenbottelbottels van een jaar oud en verse braamblaadjes.

Heden ten uren zıtten we ın Malatya. We fıetsten eerst naar het oosten van Turkıje maar zıjn nu westwaarts gedraaıd en komen momenteel recht op Belgıeland afgestevend. We zullen zıen hoe hard de Turkse bergen ons nog zullen temmen!

Het allerbeste van
drıe fıetsers

Jasper, Berten, Fraukje!