Verslag 10

Beste toehoorders, hier schrijven we verder na het afscheid van de Sexy Six. Veel leesplezier!

Dag 1

De armoede is enorm groot. Hoertjes hebben zelfs het geld niet een vitrine te betalen en stoken zich warm aan de plaatselijke vuilnisbelten. De stank is doordringend.
Jasper eeuwig op zoek naar visdraad vond aan de andere kant van zijn nieuwe aanwinst, zijn goede daad van de dag voor de dierenwereld. Een fel roodgebekt, groenpootwaterhoentje had de haak volledig ingeslikt, waaraan het touw vastzat. Omdat het hopeloos was het haakje uit de maag te krijgen knipte Berten het zo kort mogelijk af.
Nadat het eten geprepareerd was joeg de regen ons in de vogelkijkhut, die toch wat te geperforeerd was om de stormende nacht te trotseren.

Dag 2

Vandaag worden de fietsen en de aanhechtingen tot het uiterste getergd. We botsen letterlijk van het ene havenstadje naar het andere, laverend tussen camions, scooters en auto's. De Romeinse heirbanen moeten er in der tijd beter hebben bijgelegen.
Na nog enkele bochten tussen sleep, bruidegom en maffia, komen we aan in Napels.

Zeemeerminnen zouden hier ook vollop gesignaleerd zijn in vroegere tijden en op onze vorige overnachtingsplaats bevindt zich de poort naar de onderwereld van Hades: Het meer van Averno.

Dag 3

Zwaar klimmen we over kinderkopkes, haarspeldbochten de vulkaan; Vesuvius op. Langs afgebrande restauranten, bossen en gesmolten lantaarnpalen. Op de top wordt enkel Berten (laatkomer) door de massa bustoeristen toegejuichd.

"Voor nen bergtop betaal ik niet" dus kropen we achter den draad door en beklommen we de krater gratis. Bovenaan een prachtig uitzicht over Napels en een diepe krater waar her en der de rook nog uit de rotsen sijpelt.
Via een zeer, bijna onvindbaar weggetje over de flanken van de Vesuvius gehobbeld, geklommen, gestunt, geduwd door een prachtig bebost landschap. Via een spookachtig asfaltweggetje afgedaald en onderweg eventjes gerust om de velgen te laten afkoelen. Buiten het park werd het ranzig en vuil. De geur en het uitzicht joegen ons verder weg. Tussen de ranzigheid stonden decadente villa's. In een ruïne van een openluchtvilla vonden we op een podium een geschikte kampeerplaats, voedden we ons met verse vijgen en genoten van onze muzikale "kunsten" met als afsluiter meerdere vuurwerkspektakels.

Dag 4

Met heerlijk ontbijt met enorm veel verse vijgen in de maag vertrokken we van de orgieruïne richting Pompei.
Maffiosi omsingelden me(Fraukje) toen Jasper en Berten een kerk gingen bezoeken. In zwart maatpak en met zonnebril speculeerden ze hevig over onze drie vehikels, stelden af en toe een vraag waarop ik (het vuil in rolletjes van m'n handen pellend) zo goed en zo kwaad mogelijk trachtte te antwoorden.

Kaartman Berten gidste ons rond langs grote muurschilderingen, tempels, levende zwerfhonden, verstarde slachtoffers, vazen, vazen, vazen, pispotten of graanopslagplaatsen en verrukkelijke badplaatsen. De restauratie is reeds toe aan een tweede restauratie. Beton en metaalconstructies komen bloot te liggen en maken meer kapot dan dat ze opbouwen. Voor meer uitleg: Berten verschaft het u met plezier.

Dag 5

Fietsen terug opgezadeld in een uiterst smal steegje(auto toegestaan). Drie maal een internetcafe geprobeerd maar de blog bijwerken zal er voorlopig nog niet van komen. Internet is peperduur; 4, 5, 6 euro. Het voorlaatste internetcafe was zelfs fataal voor Bertens gekoesterde kilometerteller met hun totaal aantal kms(duivels getal: 6666). Hij was nergens te vinden. Niet platgereden, niet onder auto's, niet in de riolering.

"De electronica verlaat ons"
//historie gsm in riolering
"De electronica wist ons dubbel terug te vinden"

Nee, die gsm kwamen we niet meer tegen. Iets minder spectaculair. We passeerden een fietsenwinkel en Berten kocht een nieuw exemplaar met instelbaar totaal aantal km.
Na lang klimmen, bulten en borduren....

B: Jasper, zie mn fiets. Zie wat er veranderd is!
J: Ja, wadde.
B: Allez diene kmteller, die ligt hier al nen helen rit tussen mn ketting en mn kader te trillen.
J: Ja, wadde.

Dag 6

De dag dat...?

Sirenen Bertens vertrek verlaatten. (Den Hannes begrijpt da wel)
Die ochtend stonden we op met een schorpioen in ons bed. Het kleine grijs/zwarte beestje stond al volledig in aanvalspositie, toen Jasper met pot en deksel aan kwam stormen. Toen verdween het volgens Fraukje in haar trui en volgens Berten de andere richting uit.
Ons aankleden werd niet erg verleidelijk. Stuk voor stuk werd alles uitgekamd. Zonder resultaat.

We kronkelden fietsend langs de Amalfi coast.
De zee was enorm wild. Het was opletten om niet te pletter te worden geslagen tegen de rotsen. (tijdens het zwemmen toch. Den Hannes begrijpt da wel)
Na een poging tot het opkomende oksel en beenharen in te dijken, een nieuwe poging ondernomen om een grot in te zwemmen. Daar werd Berten met een zware golfslag de grot binnengegooid.

De legende dat hier schepen op de klippen sloegen door de gezangen van de sirenen (Zie Odysseus) werd snel bewaarheid. Jasper meldde dat Berten zijn slot niet openkreeg al kijkend naar een passerend exemplaar.

Dag 7

Jasper stond op van zijn ideaal bed (verzacht met gras en riet en ommuurd door stenen), neemt een wasbeurt in de ideale plas terwijl Berten en Fraukje een van de weinige keren koffie zetten. We verorberden dé rijstpap en laveerden onze schepen weer boven de ideaal blauwe zee.
Jasper denkt zich eerst te slapen te leggen bovenop de kruin van een den maar besluit zich toch bij ons te voegen.

Dag 8

We werden wakker op ons gebunkerd fort in het midden van afval en zand. Omsingeld door gecamoufleerde mannen onder een legerdriepikkel. De vogelkijkers negerend waste F zich tussen reigers en ijsvogels.
Vertrokken richting de tempels van Paestum. Daar ontdekten we een film/documentairefestival dat over een aantal uur zou van start gaan. Het omvatte voorstellingen van diverse documentaires afkomstig van rond de Middellandse zee. Een beter voorbereiding op wat ons te wachten stond met de fiets konden we niet dromen.
Eerst nog de tijd doen verstrijken met een chocopot het paestumtempeldomein binnen te laten vallen(gevolg gratis bezoek) en ons te verdiepen in de geschiedenis van de Grieken en de Romeinen en de Middellandse zee (museo).

Het filmfestival, gelegen in een knappe, oude Italiaanse villa, vier projectie schermen en alle acteurs, regisseurs, verantwoordelijken en ander cameralink volk aanwezig. De grote misser: PUBLIEK.
Zo werden wij als drie closjaars bijna eregasten van de avond. We werden persoonlijk toegesproken. Alleen onze emotionele uitdrukking bij zo'n stortvloed Italiaans moet hen toch teleurgesteld hebben. Na wat te realistische macabere beelden legde Fraukje zich te slapen tegen een palmboom en kwamen Jasper en Berten even later met een zak frolini's en water haar reanimeren.

Het internetcafe sluit zijn deuren. De rest volgt later! De groeten van Jasper, Berten en Fraukje! We zitten nu in Catanzaro met problemen aan F haar fietstas.....

Berichtje 7

Hey,

We verkleumen ons doorheen noten, paddestoelen en appels. Nu zitten we in natuurpark La Sila (aan de voet van de laars).
Geniet van het leven zonder ons!

Mailtje 6

Het reizen hier in Italië is prachtig mooi en de lokale mensen zijn zeer vriendelijk, alleen de maffia sferen en de bossen die zo goed als verdwenen zijn en wegen die afgesloten zijn door de overal aanwezige bosbranden zodat we vaak door de zware bergen moeten.

Vandaag hebben we een startende bosbrand kunnen uitstampen.
De huizen lagen zo dichtbij en we zagen de druiven velden al in rook opgaan dat we het moeste uitstampen.
Dagelijks worden we verast door vuurwerk spektakels.
Zo... Zuid Italië 't is een speciaal land!

Het reizen zo met ons drietjes gaat zalig goed en we genieten er volop van.
Groetjes Fraukje, Jasper en Berten.

(Ik heb een klein stukje uit een mailtje van Bert "Barba Rosso" aan zijn moeder onderschept. Zo komen we toch nog wat te weten hoe het met zen drieën gaat en stilt het onze honger wat tot het volgende verslag.)

Verslag 9

Ok, hier volgt Marokko


Mijn ziekte was al wat onder controle maar op krachten was ik nog niet. We zaten in Oazana, aan de voet van de Hoge Atlas. Nog drie hoge collen te gaan en dan afdalen naar Marakech. In onze berekeningen gingen we daar drie a vier dagen over doen maar het werden er twee. We vertrokken en gingen vrij rustig omhoog. We volgden een riviertje met prachtige traditionele dorpen. Overal stonden en volgden ons edelstenenverkopers, de valse waren moeilijk van de echte edelstenen te onderscheiden. De weg was vol van leven overal boertjes, geen hoertjes van de keer, spelende kinderen en prachtige groene oasedorpjes. Niet direct geschikt als kampeerplaats. Dus bleven we maar fietsen, de zon stond al laag en onze energie stond bijna op nul. We probeerden in het Berbers aan een verlegen herder te vragen of we onder de notenboom mochten slapen waar hij aan het grazen was. Hij begreep er niets van en gaf enkel een vriendelijke glimlach.

Dus maar verder trappen. Hoe traag we ook gingen, het ging nog trager. Maar de kilometers op onze teller bleven snel tellen. Den Hannes zal het wel begrijpen. En plotseling stonden we voor de beklimming van onze eerste col, maar die zagen we echter niet meer zitten.
Aan een barretje vroeg de Jasper, vanwege dat den Berten niet meer op zijn benen kon staan, of we niet in hun tuintje mochten slapen. Hij wees naar een grasveldje aan de overkant van de straat waar we onder een notenboom en naast een riviertje konden slapen. Al moesten we onze fietsen nog wel over een muurtje heffen. Onze kampeerplaats werd vrij druk. We stonden tussen twee dorpen en die kwamen 's avonds allemaal blijkbaar gezellig samen midden tussen de twee dorpen, waar wij juist stonden. Er kwamen nog wat jongens die een slaapplaats in hun huis aanboden tot ze vermelden dat hun vader gids was, dus lieten we dit aanbod maar schieten. We bleven gezellig staan.... en de Jasper lachte eens terug naar een jonge dame. Met als gevolg dat ze al rap bij ons zat en Jasper begon te versieren. Ze zag het Westen diep in zijn ogen. Toen werd er een Westers e-mail adres uitgewisseld.

De volgende morgen opgebroken en aan de zware beklimming begonnen. Boven kregen we dan ook een prachtig uitzicht over de woeste Hoge Atlas. Onderweg kwamen we een rokende kudde schapen tegen. Maar bij nader inzien waren de schapen niet aan het roken maar werd er afval tussen de schapen verbrand. Een colletje verder zijn we voor de zoveelste keer een jumpfoto aan het maken van de kilometerpaal van Marakech. Verder geklommen tot onze hoogste col van 2260 meter waar we volledig omsingeld waren door edelstenenverkopers. Nog een klein colletje en daar namen we een langere pauze waar we werden afgezopen met de rekening van de muntthee. Van hieraf was het afdalen naar Marakech en daar begonnen we dan te vliegen; bocht na bocht; dorp na dorp. Nog efkes gestopt bij een grote cactus om cactusvijgen te eten. Hier stonden twee jongemannen die panne hadden met hun camion. Ze stonden er al 4 dagen en leefden op cactusvijgen. Ze leerden ons traditioneel vijgen eten.

En we vlogen weer verder. De baan en de bebouwing werd steeds drukker. Met als gevolg dat we geen kampeerplaats vonden en weer veel km aflegden. 's Avonds laat wilden we niet in Marakech aankomen en de kmpaal gaf nog maar 20 km aan. We vroegen in een winkeltje en een tankstation of we in hun tuin konden kamperen. Maar dit ging niet. De stadsmentaliteit was hier al groot. We zijn dan maar naast een meloenenverkoper aan de kant van de weg gaan staan, waar we gezellig spaghetti op Belgische wijze maakten. Spaghetti kunnen ze daar niet eten. Dan hangen ze helemaal vol. s Avonds werd er wodka van vijgen bovengehaald en verdween het moslimgeloof eventjes. Toen we ons tentje opzetten kregen we alle dekens, er was niets tegenin te brengen. Er werd ook een soort liefdesbrief in het Frans voor de Jasper geschreven. Het was een luidruchtige nacht en soms werd ons tentje bijna weggeblazen door de voorbijrazende camions. 's Morgens als ontbijt; brood met olie, en voor ons met kauwgom. Verder naar Marakech gebold waar we zochten naar een camping: Die jammer genoeg allemaal gesloten waren. En na lang zoeken toch een goedkoop hotelletje gevonden in het centrum van de medina, met op de achtergrond het geruis van trompetten van slangenbezweerders en straatmuzikanten. Hier kregen we ook het aanbod om men fiets te ruilen voor 10 kamelen en kon ik per karavaan de reis voortzetten.

In Marakech verder nog de prachtige koranschool bezocht en prachtige paleizen. Na enkele dagen naar de vlieghaven gegaan waar we wilden overnachten maar 's nachts sloot de vlieghaven en moesten we buiten onder enkele palmbomen gaan slapen. Hier aten we ook versgekochte bananenyoghurt met een vreemde smaak, met als gevolg dat Jasper zijn 24ste verjaardag begon met een stevige kotsparty. Onze fietsen gedemonteerd en met een pak cornflakes en een bus melk afgeboden op karton om onze fietsen in te pakken. Onze fietsen samen met onze bagage wogen echter veel te veel: 53 kg en we mochten maar 40 meepakken. We maakten een zware handbagage en trokken al onze kleren aan. Maar met de fiets op de weegschaal te zetten konden we hem zo goed ondersteunen dat hij een pak minder woog. En we niets moesten bijbetalen voor onze fietsen.

We hadden een vlotte vlucht naar Cassablanca en Rome, en een zalig weerzien met mijne schat. De Jasper en den Hannes hunne verjaardag nog zo goed mogelijk proberen te vieren, ook al kon de Jasper geen taart zien.

De groetjes uit Italië en de rest volgt later!
Berten, Fraukje en Jasper

Berichtje 6

Dag vergeten vrienden!

We zitten in het land van de zwartgeblakerde olijfgaarden in Palinuro (stuk ten zuiden van Napels).

Groetjes van Fraukje, Jasper en Berten!

Verslag Sexy Six

(klik op foto...)

Dit is een verslag van de periode dat Thomas en Go naar Italië vlogen en samen met Berten, Jasper, Fraukje en Hannes door Italië reisden, van 26/08/07 tot 07/09/08.

Wie zijn de Sexy Six?
Go => Duracel
Fraukje => Ronkje
Jasper => Si-Mohammed
Thomas => Tédé
Hannes => Ijsboereke
Berten => Barba Rosso

De groep bestond ondertussen al uit 4 doorgewinterde (eerder zongebruinde) fietsers: de Italianen Ronkje en Ijsboereke en de geëmigreerde Marokkanen Barba Rosso en Si-Mohammed. De groep zat aan een holiday res(t)ort bij Lago di Albano, één van de vulkanische meren rond Rome. Hier besloten ze 2 teams te vormen: de zieken werden achtergelaten en Si-Mohammed en Ijsboereke werden uitgestuurd om de ‘Toeristen’ op te halen van Aeroporto Ciampino. Ze vonden een prachtig kamperplaatsje op 1 van de ruines op de Appia Antica, een in tact gehouden oorspronkelijke weg naar Rome met een wegdek dat dezelfde ouderdom uitstraalt. Een blij weerzien dat het gezinnetje bijna compleet maakte (Mamma Mia zat toen in de Alpen).
De eerste dagen bleven we aan Lago di Albano, Ronkje bleef ziek ondanks de homeopathiekuur die ze van Barba Rosso kreeg. De gezondere individuen amuseerden zich ondertussen met tot aan de boei en terug te zwemmen. De cadeautjes en brieven van thuis wisten de zieke zeker op te fleuren en de Bols die ons vader had meegepakt zorgde ervoor dat Si-Mohammed gigantische kikkers begon te zien.
Toen Ijsboereke het meer leek over te zwemmen (hij raakte maar halfweg) kwam de Carabinieri langs, niet voor hem maar om aan de rest te vragen of ze hier toch niet wildkampeerden. Overtuigend nee knikken en hopen dat ze niet komen controleren.

We hadden nu wel lang genoeg aan het meer gezeten en vertrokken op culturele uitstap naar Rome. De Toeristen sprongen op de trein, de rest op hun fiets. De fietsers, die het leuk vonden een omweggetje te fietsen, vonden de Toeristen uiteindelijk op la Piazza del Campidoglio. Terwijl Duracel bij de fietsen bleef ging de jeugd Rome verkennen. Van de ruines rond het Colloseum tot aan het christelijke centrum San Pietro. Als slaapplaats kozen we weer voor de plek op de Appia Antica. Het was al donker toen we vanuit Rome over deze antieke weg richting slaapplaats rolden, dit onvoorspelbare wegdek ’s nachts berijden was een hele uitdaging, er reden ook opmerkelijk veel auto’s over deze gatenkaasweg. De volgende ochtend merkte Si-Mohammed op dat de zwervers er opvallend netjes bijliepen. Duracel ging op nader onderzoek uit en kreeg “We work here” als antwoord van een van de weinig om het lijf hebbende dames. Zijn tweede bezoek duurde wat langer, bleek dat hij een dieptegesprek, zover dit mogelijk was, probeerde te houden met de meisjes.

De Sexy Six werden voor een paar dagen gescheiden, de Toeristen namen de trein naar een gebied aan de kust ten zuiden van Rome. De fietsers deden hier enkele dagen over, opgehouden door een heerlijke zwembeurt in een meer en de Middellandse zee én door een stel hippies die vlakbij in een commune woonden: Een gast met een vouwfietsje en een bordje “No Oil” nodigde ons uit om bij hem te komen eten. Midden in het stadje waar we waren was een soort tuin verborgen. Hier woonde hij met vrienden in een commune, ze hadden veel olijfbomen en een groentetuin waaruit we meteen enkele ajuinen en tomaten plukten om in de heerlijke spaghetti te doen. Hij vroeg of we geen zin hadden om meet te doen met een fietserbijeenkomst die in centrum Rome samenkomt en alle verkeer platlegt, we gingen hiervoor niet terug naar Rome gaan.
De laatste nacht voor de 6 terug verenigd werden sliepen Si-Mohammed en Ijsboereke op een klein bruggetje omsingeld door blaffende straathonden die Si-Mohammed met 1 welgemikte steenworp het zwijgen op legde. Die ochtend waren het geen honden maar Politie die ons kwamen storen. Na een lange Italiaanse uitleg zee Ijsboereke dat hij geen Italiaans kon.
Politie: “Anglesi?”
Ijsboereke: “Yes”
Politie: * brabbelt iets in het Italiaans *
Politie: “Chiao”

Een steile klim bracht de Fietsers bij de Toeristen die een kampeerplaatske vlak bij dit pittoreske dorpje hadden gevonden. Hier bleven we enkele nachten. Duracel en Si-Mohammed gingen wandelen en zouden tegen de middag terug zijn, tegen de namiddag kregen we een sms dat ze helemaal tot aan de top waren gewandeld en niet voor het avondeten terug zouden zijn. We besloten om Ronkje, die nog altijd niet beter was geworden, naar de dokter te brengen. Het doktersvoorschrift werd in de apotheker gehaald en we trokken verder, die nacht sliepen we op een camping, onder protest van campinghater Barba Rosso.
Onze volgende kampeerplek was een verlaten, zeer goed onderhouden natuurpark. We installeerden ons bij enkele picknickbanken en genoten van de prachtige natuur en van onze laatste dagen in Italië. Ronkje was al aan het genezen dankzij de medicijnen. Op 6 september ging ieder zijn eigen weg: Ijsboereke, Duracel en Tédé naar de luchthaven om naar ons Belgenland te vliegen; Barba Rosso, Ronkje en Si-Mohammed fietsten verder naar het zuiden van Italië.

Foto's Marokko Revisited

Er is weer een pakket met foto's van Marokko aangekomen, hier een kleine selectie uit de meer dan 600 foto's. (klik op foto hierboven of op "Marokko" bij foto's)

Achtervolgers: Eindverslag

Dag 43,

Enkele auto's midden op de weg langs een krantenverkoper geparkeerd, zonnebriljeugd die zich op piaggio's behendig door het verkeer manouvreert, carabinieri die de toeristen met een fluitje probeert op te voeden. Van Kapellen tot in Rome fietsen, wat ooit een maf idee leek is nu werkelijkheid. Deze historische en vooral chaotische stad met de fiets verkennen viel verassend goed mee. We rolden van de ene historische stapel stenen naar de andere, vlot auto's en brommerkes ontwijkend. We passeerden Basilica di San Pietro, Piazza Garibaldi, Piazza Nuovo (met zeer knappe fontein die in restauratie is), het Pantheon en nog veel meer, te veel om in zo'n korte tijd te bevatten.
Bij het buitenrijden van Rome passeerden we enkele sociale woningblokken, wat verder zochten we een plaats om te kamperen. We vonden vlakbij een dekentje, afval en andere aanwijzingen van een zwerverswoonst en besloten dat het veiliger was wat verder te gaan staan. Klaar om ons te installeren kwam er plots een man, elegant gekleed in enkel een rode boxershort, ons melden dat hij hier in zijn tentje woont. Verderop achter langs een poortje gemaakt van oude bedonderstellen weer de 'ideale kampeerplaats' gevonden. Rustig, geen afval alleen was het gras wel wat platgedrukt -maar dat zal wel van de beesten zijn-. Wederom klaar om de fietsen leeg te gooien hoorden geritsel in het riet. We hielden onze adem in en bleven muisstil staan, het leek niet op het geluid van een kruipend beest. Na een halve minuut sloop Fraukje moedig dichterbij en ontdekte een hol in het riet en een lege fles wijn. Het leek ons eerder "een nacht die ik nooit beleven wou". Onze fietsen waren snel gepakt en we stopten pas op de meest opvallende plaats tussen de huizen om daar ons tentje in een veld te zetten, veilig voor zwervers en gypsies.

Dag 44,

Wanneer Hannes wakker werd droomde hij nog, een heerlijk verjaardagsontbijt lag klaar: cactusvruchten, pechen, croissants, tiramisu en vers-met-de-hand-geperst appelsiensap. In onze terugweg voor een 2de bezoek aan Rome was er een vrolijk boshoertje dat ons applaudiserend aanmoedigde. Via het colloseum reden we naar een modernere plek waar mensenmassa's bijeenkomen: de luchthaven om Jasper en Berten op te wachten.
Einde van de Achtervolgers, einde van een prachtig deel van de reis dat voorbij was gevlogen maar nog lang zal blijven nazweven.

Als de blogmasters uit huis zijn...

... wordt er geen nieuws gepost.

Nu ook Tédé ons samen met Go kwam vervoegen was er niemand meer in Kapellen om weekelijks de blog op te fleuren met nieuws van de zwervers, we verontschuldigen ons voor de onaangekondigde afwezigheid.
Maar er is ook goed nieuws, tijdens hun verblijf in Italië (dat overigens fantastisch was) hebben Tédé en Go dagboeken, foto's, tekeningen en Hannes terug meegenomen naar België. Nu kunnen de 2 blogmasters de krachten bundelen om deze hoop nieuw materiaal aan jullie te serveren.

Tot snel!

Hannes & Thomas

Berichtje 5

Hoi,

We zitten op de top van de Vesuvius, het is mooi weer en het is hier best wel knap!
Groetjes aan iedereen!

Fraukje, Berten en Jasper