Verslag 8

Zalig Marokko

Na ons laatste berichtje uit Erfout zijn we verder gereden richting Tinejdat.
Na enkelle kleine dorpjes hebben we ons neer geplant in een verdroogde oase tuin recht tegen een Sahara zandduin onder een dadelpalm. 's Avonds genoten van een prachtige zonsondergang.


De volgende dag verder gebold door een mysterieus termieten Sahara landschap. De 3 meter hoge termieten hopen waren echter van menselijke hand in deze hopen zaten putten van wel 50 meter diep die vroeger in contact stonden met ondergrondse kanalen om de akkers te bevloeien. (nu enkel dor landschap) Enkele fossielverkopers op de fiets die niets beter te doen hadden dan ons achterna te zitten.

De zon begint warmer en warmer te worden, we zijn het smeltpunt nabij en geen schaduw in de horizon te bespeuren. Maar... ja!!! daar in de verte verscheen een dadelpalm eenzaam tussen de duinen. Juist genoeg om efkes onder uit te rusten, wat eten en dan beginnen crashen, veel te warm, af en toe wat opschuiven want de zon gaat voort. Een grote meloen opgegeten (was wel overrijp).
Daarna verder gereden en in Tinejdat aangekomen een barreke opgezocht want den Berten voelde zich niet al te best. Verder gereden en uiteindelijk achter een rotsige heuvel ons tentje maar opgezet want (Bert) zag het niet meer zitten. Jasper heeft nog wat gekookt maar niet al te veel gegeten, vroeg in de tent gekropen en beginnen zweten die nacht veel bloedneuzen gehad.

De volgende morgen heeft Jasper de kampplaats opgebroken en is den Berten met zijn laatste energie beginnen trappen (het volgende dorp was nog 40 km weg) en de wind blies ons in de verkeerde richting, na 15 km ging het niet meer en ging Berten maar in een rioolbuis liggen om te crashen. Jasper heeft proberen liften maar buiten een camion die ons de prijs van een ziekenwagen wilde aanrekenen werd er niet gestopt. Na een tijdje kroop Berten dan maar uit zijn hol om verder te fietsen en gelukkig was er 6km verder een camping waar we dan stopte en kampeerde met hoop op beterschap.

Maar nee tegen de avond voelde ik me wel 180 kg kokend vet. Een franse Marokkaan wou ons wel naar een ziekenhuis rijde 20 km verderop. Daar zij men dat ik een infectie had en antibiotica moest nemen, en een spuit in men gat tegen de koorts. Propere spuiten hadden ze hier echter niet dus ging Jasper er maar een kopen in de apotheek. Na de prik versuft en zwak naar de auto gewandeld en terug naar de camping gebracht, waar ik me te crashen legde op een matras onder een betonnen afdak. ’s Nachts is het zwaar beginnen stormen: onweer, wind, regen en zand dat per killos binnen vloog en allemaal aan mijn zweterig koud lichaam bleef plakken (zalig).
De dag hierna hier gebleven om wat uit te zieken, Jasper reed aventoe openeer om inkopen te gaan doen en 's avonds stopte er ook nog een Marokkaanse fietser met een scheve voet op het eerste gezicht leek hij wel ok ook al kon hij nog al wat bazig zijn en vooral veel te veel tetteren waar dat je toch niet al te veel van verstond.(kan ook aan men ziekte liggen had koppijn) Hij bracht regelmatig een theetje.

Vanwege de vorige slechte nacht hadden we besloten om maar eens een kamer te nemen en ja die nacht was het weeral eens goed weer.
De volgende dag nog wat verder rusten en onze fietsen wat opgeblonken. 's Avonds weer buiten geslapen vanwege goed weer.
De dag daarop zijn we dan maar verder gereden rustig aan samen met de Marokkaanse fietser. Maar al na 5 km wou hij thee gaan drinken en in de stad moeste we hem van de hoeren weg houden.
Richting de Todra kloof gaan fietsen maar al snel bleek dat hij de steile stukken te voet omhoog ging en zijn fiets constant door trapte en wij dus constant waren aan het wachten. Door prachtige dorpjes en zeer mooie uitzichten op de hoge Atlas gereden tot we in een (jammer genoeg zeer drukke) prachtige kloof aankwamen.
Hier hebben we gepicknickt en lang gewacht op onze Marokkaanse fietser.
Nog een stel Baskische fietsers ontmoet waarmee we terug naar de hoofdweg zouden rijden nu waren we met 5 al speelden we in het drukke verkeer elkander al rap kwijt. De Baske dachten dat ik de laatste was en wilde de Jasper inhalen maar die was water gaan halen en fietsen gewoon met mij verder maar zij vonden de Jasper niet meer en vonden het maar raar dat hij niet op mij wachten,
terwijl wij weer op onze vriend Mohammed waren aan’t wachten die we dan ook maar hebben uitgelegd dat we te veel oponthoud hadden en de volgende dag zonder hem verder gingen fietsen.
Geen probleem met zijne fiets geraakte hij toch de Atlas niet over zij hij.
's Avonds nog rap een barreke gedaan. De Basken een barreke verder met de hoop dat wij zouden passeren. Al een geluk zagen we elkander zitten en werd het nog gezellig. Maar met zoveel beginnen fietsen maakt het wel moeilijk. Nu was het al donker de Basken gingen naar hun hotel en wij samen met de Mohammed de stad uit rijden om ons ergens in de woestijn te leggen.

De dag daarna alleen verder gegaan richting de Dades kloof een prachtige beklimming door de woeste Atlas 's, avonds in een klein hotelleke overnacht vanwaar we door de oase tuinen te voet naar een voor toeristen onbekende kloof wandelde waar we alleen al zwemend in konden en hebben genoten van de prachtige natuur.
Door de tuinen terug gewandeld alsof het het paradijs was overal konden we de verse vruchten plukken. Alleen vonden we de uitgang niet meer en moesten we jammer genoeg de weg vragen uit dit goddelijk paradijs. De dag hierna hebben we onze bagage achter gelaten in het hotel en zonder bagage verder gefietst naar de Dades kloof, zalig racend berg op en af zonder bagage.
De prachtige kloof bezocht en ook een zij kloof die droog stond maar prachtig was uitgesleten door de eeuwen van tijd dat er hier water door stroomde.

Terug naar het hotel bagage opgepikt en verder gereden al was het een pak zwaarder met al ons gerief. Terug op de hoofdroute ons vliegtuigticket geboekt op 22 aug de Jasper(en Hannes) zijn verjaardag dat waren we op da moment vergeten! ma ja...
Nog een heel pak verder gegaan en ons achter een klein heuveltje neer geplant en weeral genoten van een prachtige zonsondergang.


Nu zitten we in Ouarzazate het Hollywood van Marokko.
Het enige wat ons nog van Marakesch weg houd is de Hoge Atlas die er nog tussen ligt, als we hier over zijn dan zijn we in Marakesch vanwaar we naar Rome vliegen en ons bij ploeg 2 de achtervolgers voegen.

De ziekte is al veel beter, al voelen we ons nog niet tip top.

Groetjes Jasper en Berten