Berichtje:
Hey, Jasper en Berten zijn hier perfect maar doodmoe aangekomen, Jasper was te misselijk voor taart (na meer dan 6u vliegen) maar het was nog een gezellige avond!
Groetjes van Hannes, Fraukje, Berten en Jasper uit Rome
Dag 24,
We meanderden langs de Adda en fietsten langs een schouwspel van de hand van niemand minder dan Leonardo da Vinci. Eerst passeerden we een veerboot door hem ontworpen. Wat verder had Leonardo een ingenieus sluizensysteem ontworpen om de rivier bevaarbaar te maken. Op een soort balkon van een sluishuis onze bokes opgegeten. Aan alle mooie liedjes ... nog steeds geen zadelpijn, nog steeds geen fietsbrokken, nog steeds geen regen. PLETS PLETS... donkere wolken en een accurate weersvoorspelling van een Italiaan deden ons vluchten in een kapelletje/klooster waar we tussen zuiltjes en fresco's onze avondmaaltijd verorberden.
Dag 25,
Zoals gewoonlijk komen we op de meest onverwachte interessante plaatsen als we verkeerd rijden. Deze keer waren het 2 heerlijke bakjes friet met octopus-ringen die we met eigen zout in de gloeiende zon achteroversloegen... met groot genot!
Terwijl we ons nog meer in nesten fietsten passeerden we door het prachtige natuurpark langs de Adda met vele bidsprinkhanen.
Dag 26,
Dag van de frieten hadden we besloten de plaatselijke keuken eens te proberen. Bij gebrek aan restaurant-kapitaal hadden we 2 ingredienten gevonden in de supermarkt die ons volkomen vreemd waren.
Verschillende bereidingswijzen van:
1. Gele cowboygel (verpakking waar volgens Hannes een cowboy een gevecht aangaat met een maiskolf)
| Wijze | Smaak |
| 1. Koud | Vettig, korrelig, smaakloos. |
| 2. Warm: gebakken in olijfolie met gedroogde tomaten in de vorm van 'koekjes' | Het kan beter maar het heeft iets. |
| 3. Warm: gekookt. Toegevoegd: Melkpoeder, rozijnen en stukjes banaan. | 1 keer is plezant, 2e keer niet meer. |
Dag 27,
Dag 39,Hier zijn we weer, vandaag wordt het Salmone di Sienna.
Veel kwijlplezier.
Zalig Marokko
Na ons laatste berichtje uit Erfout zijn we verder gereden richting Tinejdat.
Na enkelle kleine dorpjes hebben we ons neer geplant in een verdroogde oase tuin recht tegen een Sahara zandduin onder een dadelpalm. 's Avonds genoten van een prachtige zonsondergang.
De volgende dag verder gebold door een mysterieus termieten Sahara landschap. De 3 meter hoge termieten hopen waren echter van menselijke hand in deze hopen zaten putten van wel 50 meter diep die vroeger in contact stonden met ondergrondse kanalen om de akkers te bevloeien. (nu enkel dor landschap) Enkele fossielverkopers op de fiets die niets beter te doen hadden dan ons achterna te zitten.
De zon begint warmer en warmer te worden, we zijn het smeltpunt nabij en geen schaduw in de horizon te bespeuren. Maar... ja!!! daar in de verte verscheen een dadelpalm eenzaam tussen de duinen. Juist genoeg om efkes onder uit te rusten, wat eten en dan beginnen crashen, veel te warm, af en toe wat opschuiven want de zon gaat voort. Een grote meloen opgegeten (was wel overrijp).
Daarna verder gereden en in Tinejdat aangekomen een barreke opgezocht want den Berten voelde zich niet al te best. Verder gereden en uiteindelijk achter een rotsige heuvel ons tentje maar opgezet want (Bert) zag het niet meer zitten. Jasper heeft nog wat gekookt maar niet al te veel gegeten, vroeg in de tent gekropen en beginnen zweten die nacht veel bloedneuzen gehad.
De volgende morgen heeft Jasper de kampplaats opgebroken en is den Berten met zijn laatste energie beginnen trappen (het volgende dorp was nog 40 km weg) en de wind blies ons in de verkeerde richting, na 15 km ging het niet meer en ging Berten maar in een rioolbuis liggen om te crashen. Jasper heeft proberen liften maar buiten een camion die ons de prijs van een ziekenwagen wilde aanrekenen werd er niet gestopt. Na een tijdje kroop Berten dan maar uit zijn hol om verder te fietsen en gelukkig was er 6km verder een camping waar we dan stopte en kampeerde met hoop op beterschap.
Maar nee tegen de avond voelde ik me wel 180 kg kokend vet. Een franse Marokkaan wou ons wel naar een ziekenhuis rijde 20 km verderop. Daar zij men dat ik een infectie had en antibiotica moest nemen, en een spuit in men gat tegen de koorts. Propere spuiten hadden ze hier echter niet dus ging Jasper er maar een kopen in de apotheek. Na de prik versuft en zwak naar de auto gewandeld en terug naar de camping gebracht, waar ik me te crashen legde op een matras onder een betonnen afdak. ’s Nachts is het zwaar beginnen stormen: onweer, wind, regen en zand dat per killos binnen vloog en allemaal aan mijn zweterig koud lichaam bleef plakken (zalig).
De dag hierna hier gebleven om wat uit te zieken, Jasper reed aventoe openeer om inkopen te gaan doen en 's avonds stopte er ook nog een Marokkaanse fietser met een scheve voet op het eerste gezicht leek hij wel ok ook al kon hij nog al wat bazig zijn en vooral veel te veel tetteren waar dat je toch niet al te veel van verstond.(kan ook aan men ziekte liggen had koppijn) Hij bracht regelmatig een theetje.
Vanwege de vorige slechte nacht hadden we besloten om maar eens een kamer te nemen en ja die nacht was het weeral eens goed weer.
De volgende dag nog wat verder rusten en onze fietsen wat opgeblonken. 's Avonds weer buiten geslapen vanwege goed weer.
De dag daarop zijn we dan maar verder gereden rustig aan samen met de Marokkaanse fietser. Maar al na 5 km wou hij thee gaan drinken en in de stad moeste we hem van de hoeren weg houden.
Richting de Todra kloof gaan fietsen maar al snel bleek dat hij de steile stukken te voet omhoog ging en zijn fiets constant door trapte en wij dus constant waren aan het wachten. Door prachtige dorpjes en zeer mooie uitzichten op de hoge Atlas gereden tot we in een (jammer genoeg zeer drukke) prachtige kloof aankwamen.
Hier hebben we gepicknickt en lang gewacht op onze Marokkaanse fietser.
Nog een stel Baskische fietsers ontmoet waarmee we terug naar de hoofdweg zouden rijden nu waren we met 5 al speelden we in het drukke verkeer elkander al rap kwijt. De Baske dachten dat ik de laatste was en wilde de Jasper inhalen maar die was water gaan halen en fietsen gewoon met mij verder maar zij vonden de Jasper niet meer en vonden het maar raar dat hij niet op mij wachten,
terwijl wij weer op onze vriend Mohammed waren aan’t wachten die we dan ook maar hebben uitgelegd dat we te veel oponthoud hadden en de volgende dag zonder hem verder gingen fietsen.
Geen probleem met zijne fiets geraakte hij toch de Atlas niet over zij hij.
's Avonds nog rap een barreke gedaan. De Basken een barreke verder met de hoop dat wij zouden passeren. Al een geluk zagen we elkander zitten en werd het nog gezellig. Maar met zoveel beginnen fietsen maakt het wel moeilijk. Nu was het al donker de Basken gingen naar hun hotel en wij samen met de Mohammed de stad uit rijden om ons ergens in de woestijn te leggen.
De dag daarna alleen verder gegaan richting de Dades kloof een prachtige beklimming door de woeste Atlas 's, avonds in een klein hotelleke overnacht vanwaar we door de oase tuinen te voet naar een voor toeristen onbekende kloof wandelde waar we alleen al zwemend in konden en hebben genoten van de prachtige natuur.
Door de tuinen terug gewandeld alsof het het paradijs was overal konden we de verse vruchten plukken. Alleen vonden we de uitgang niet meer en moesten we jammer genoeg de weg vragen uit dit goddelijk paradijs. De dag hierna hebben we onze bagage achter gelaten in het hotel en zonder bagage verder gefietst naar de Dades kloof, zalig racend berg op en af zonder bagage.
De prachtige kloof bezocht en ook een zij kloof die droog stond maar prachtig was uitgesleten door de eeuwen van tijd dat er hier water door stroomde.
Terug naar het hotel bagage opgepikt en verder gereden al was het een pak zwaarder met al ons gerief. Terug op de hoofdroute ons vliegtuigticket geboekt op 22 aug de Jasper(en Hannes) zijn verjaardag dat waren we op da moment vergeten! ma ja...
Nog een heel pak verder gegaan en ons achter een klein heuveltje neer geplant en weeral genoten van een prachtige zonsondergang.
Nu zitten we in Ouarzazate het Hollywood van Marokko.
Het enige wat ons nog van Marakesch weg houd is de Hoge Atlas die er nog tussen ligt, als we hier over zijn dan zijn we in Marakesch vanwaar we naar Rome vliegen en ons bij ploeg 2 de achtervolgers voegen.
De ziekte is al veel beter, al voelen we ons nog niet tip top.
Groetjes Jasper en Berten
-Massa-Marittima2.jpg)
We zitten nu in Massa Marittima. De heuvels van Toscane hebben we wel gezien, we trekken nu naar de zee om wat te rusten en dan naar Rome.
Groetjes Hannes en Fraukje
Een paar foto's van Marokko er volgen er nog meer later. (klik foto)
Groetjes Jasper en Berten
Couscous bij Amrani en Mama Itto
Samen met onze twee Franse vrienden François en Antoine hebben we van het avondmaal van Mama Itto genoten. Als je hun avonturen wil volgen kan dat op hun blog: www.tour2rout.blogspot.com (op zaterdag 4 augustus worden Jasper en Berten vermeld)
Als je de foto hierboven aanklikt zie je wat foto's en bij "links" is er ook een link naar "François et Antoine" hun blog te vinden.
Jasper en Berten
Berten is ziek
Berten heeft een infectie aan zijn darmen en nieren opgelopen, hij heeft vooral last van diaree en koorts. Ze zijn gisteren naar een lokaal ziekenhuis in Tinghir gegaan daar heeft Berten een spuitje tegen de koorts en antibiotica gekregen. Hij moet ook pillen nemen tegen de diaree. Ze waren er gelukkig snel bij, hij zal er binnen de 7 dagen zeker weer bovenop moeten zijn.
Ze verblijven nu in een camping op 20 km van Tinghir, een dorpje waar ze verse groenten en fruit en wat yoghurt voor de zieke kunnen kopen ligt op een kleine 3 km. Het is er rustig gelegen en ideaal om terug op krachten te komen.
Vanavond of morgen komen ze weer online en dan kan ik jullie meer vertellen.
Update:
Berten is al een heel stuk beter. Hij heeft goed gegeten en heeft nog maar een beetje koorts. Hij heeft gistere avond een speciale thee gedronken waar hij goed van sliep en hij heeft veel uitgezweet. Hij lag wel in een dubbel bed en heeft heel de nacht naar Fraukje liggen zoeken.
Veel beterschap Berten!
Thomas
Vandaag Divieto di Caccia:
Kokend water + Chocomelpoeier
Droog brood (italiaanse specialiteit) toevoegen en laten inweken
Opdikken met Italiaanse rijstpoeier
Stukjes Chocolade toevoegen
Tip: Op smaak brengen met suiker en Musli
Tip2: Eten op een locatie dicht bij een WC.
Hey we zitten nu in Firenze en zijn hier knallend ontvangen door een hels onweer. Hier volgt een nieuwe reeks foto's. Nu zijn ze ook juist gedraaid!
's Warm 's warm in de Sahara.
Hallo, hier zen we weeral.
Ploeg 1 heeft het te warm !!!
Na Midelt zijn we verder geklommen naar de laatste bergpas van de Midden Atlas 1970 meter (te doen).
Toen we boven aankwamen hebben we ons tentje nog maar eens in de boskes geparkeerd en onze stromende stront achter de boompjes gelegd. (ondertussen al weer beter)
Ok sorry voor mijn schrijfwijze het vorige berichtje is blijkbaar wat verkeert over gekomen.
De gids die ons heeft rond geleid heeft 5 euro gekregen (en dat is hier zeer veel geld). Zijn bus ritten hebben wij betaalt. Het gezin waar we logeerde heeft 17 euro gekregen (maar zij vroegen niets) Dat was puur uit dankbaarheid voor het vele eten.
We worden hier dagelijks door zeer gastvrije mensen ontvangen en laten steeds wat achter ook al willen ze het niet altijd aanvaarden.
Ik wilde gewoon met andere woorden uitlegen dat er ook mensen rond lopen die azen op toeristen en ze willen pluimen. Zoals de vriend van een gids waar we niks mee te maken hadden die zelf ook al een beetje had gekregen, ons bleef lastig vallen omdat we geen tapijten hadden gekocht. (ze willen u er toe verplichten) en hij sprak niet over enkele eurootjes maar over 100€, ze hebben geen beeld van de waarde van geld dat ook deels komt door zeer slechte tv programma’s en dwaze toeristen.
Zo’n situaties hebben we al eerder meegemaakt in Azië en Afrika maar ik wou het nu eens anders verwoorden misschien met wat te weinig woorden gezegt. Sorry.
Ok verder...
De volgende morgen aan de afdaling begonnen maar al zeer snel aan een prachtige oase vol met dadelbomen en helende bronnen gestopt.
Hier ontmoete we 2 Fransmannen die ook met de fiets naar Marokko reden en terug.
We hebben hier dan ook een gezellig dagje door gebracht en verhalen uitgewisseld.
We werden hier ook weeral bij een berber koppel uitgenodigd in hun tent waar we zalige couscous hebben gegeten.
Gepicknickt in de tuin van Fatima (Fatima was verdwenen en had een zalige tuin vol fruit achter gelaten) mmmmmm lekker.
s' Avonds de bergen in gegaan en wat muziek gespeelt.
Fleske petanque, de kinderen hadden een vuurtje gestookt. Tot we uit de bergen werden geroepen door het berber koppel want het eten was klaar, Mmmmm !
Later die avond zalig gezwommen in de warme bronnen (jacuzzi’s), en ons te slapen gelegd in onze hangmatten tussen 2 dadelpalmen. De reacties waren het zelfde als op een ligfiets, een hangmat hadden ze hier nog nooit gezien.
De volgende morgen rustig op gestaan (te rustig t'was al warm) en samen met onze franse fietsers vertrokken en afscheid genomen van de vriendelijke Berbers.
Jammer genoeg reden we een andere richting uit.
800 meter verder werden we aan gemaant tot stoppen het was een vriend die we de dag ervoor hadden ontmoet hij nodigde ons uit voor een etentje ook al hadden we al dubbel gegeten (zelf en bij de berbers) ok, maar een theetje zagen we nog wel zitten. Maar natuurlijk volgde er ook weer wat eten, allee blijven slapen hebben we nog vriendelijk kunnen afscheppen zo zijn we dan nog verder geraakt.
Als fietser is het niet altijd simpel, we worden overal uitgenodigd en vol gepropt met eten, maarja zo komen we misschien terug wat bij...
Langs prachtige oases gefietst als afwisseling op de steen woestijn
en in een stadje eindelijk ons eerste Marokkaans pintje kunnen kopen dat goed verstopt werd in een gazet. Nog toeristenpolitie ontmoet en rap onze tulband over onze pintjes gegooid, weten wij veel? Dat het nu mag of niet?! Maar ze waren best vriendelijk. Met zeer veel moed, goede moed verder gereden tot een volgende oase met weeral een zalige bron om te zwemmen, al was deze verfrissender. Hier hebben we gekampeerd samen met een Duits koppel dat we al eerder in Meknes hadden ontmoet. Samen gekookt allee ja, wij hadden eigenlijk op een blikske vis en wat patattenpuree na niet veel nimeer.
De dag daarna over een eindeloze woestijnvlakte beginnen rijden en tot onze verbazing in een prachtige kloof beland die echt een prachtig paradijselijke oase vormde. Door de kloof langs een asvalt wegentje prachtig gefietst. Vanwege de warmte in een barretje gestopt en daar kwamen we de Duitsers weer tegen en werd het weeral eens gezellig. Toch nog verder geraakt voor enkele kilometers en dan werden we uitgenodigd door een oud mannetje met een grote meloen, lekker gegeten (dubbel) vredespijp en thee....
's Avonds veel te laat in Erfoud beland en op de camping gaan staan.
Hier stond ook een Marokkaanse fietser met bob trailer die heel zuid Marokko had door gefietst en veel spijt had dat hij juist had besloten om te stoppen en een busticket naar huis had gekocht.
Hij had dol graag nog met ons een stukje verder gegaan. Den Jasper was de gevaarlijke discussie van het geloof aangegaan maar we zijn er nog goed van af gekomen, hij gaat enkel een vertaling van de koran naar ons doorsturen.
Maar zijn fiets wou niet naar huis juist voor dat hij naar de bus vertrok brak zijn sleutel van zijn slot, rap alles demonteren, met achterwiel en bob kar naar de smid gelooopen! Wij hebben zijn tent ondertussen afgebroken en hopen dat hij zijn bus nog heeft gehaald.
Na veel te weinig slaap toch nog vroeg opgestaan en richting Rissani gereden en dan door de open woestijn zonder bomen naar Merzouga gereden waar we de honderden meters hoge zandduinen hebben beklommen en genoten van de prachtige Sahara duinen.
's Avonds met een paar Antwerpse Marokkanen de duinen afgekrost en in een helse zandstorm terecht gekomen.
Toen we aan ons tentje naast een zieke stinkende kameel aankwamen, lag ons tentje in een prop volledig uit de grond getrokken als een hoopje afval begeven onder een zandstorm.
Gelukkig lag ons gerief erin en hielt dat onze tent aan de grond. Terug opstellen en we hebben de tent zwaar gepantserd met stenen en fietsen als windscherm. Er bleek niks kapot maar wel een hel voor onze fietsen al dat zand tussen de tandwielen.
Ja, na 5200 km de eerste platteband van een doren, die schwalbes hebben me al ver gebracht.(Berten)
Na een helse stormnacht terug vertokken naar Erfoud vanwaar we straks na dit berichtje richting Tinejdad vertrekken.
Allemaal de groetjes van Jasper en Berten
Salaam
Na Meknes zijn we richting Fes gereden ook een oude koningsstad.
Juist voor Fes nog gepicknickt onder een boom en er kwam een kleine jongen bij zitten. We verstonden er niks van maar in wat brood en kaas had hij wel goesting.
Hij nodigde ons uit om bij zijn familie, een klein schooltje waar we super werden ontvangen en zeer gastvrij een klas lokaal kregen om te overnachten.
Jammer genoeg lopen er ook overal gieren rond die azen op toeristen.
Een vriend van de familie wilde ons de stad laten zien het oude Medina, na wat ambras met de bussen zen we er dan geraakt, onze fiets in het schooltje achter gelaten (parkeren in de stad kost geld of anders zede alles kwijt).
Hij liet ons het prachtige Meddina zien maar luisde ons ook in elke tapijtenzaak binnen waar ge steeds weer buiten moesten zien te geraken zonder tapijt.
Achteraf terug bij de Berber familie waar de schotels met eten en fruit werden aangedragen en we met 15 uit 1 bord aten.
Om 4 u s'nachts op een auto batterij en een draagbaar radioke nog goed gefeest en bij een andere familie werden we uitgenodigd om de volgende middag te komen eten.
De volgende morgen stond de gids er weer en wou geld hebben maar daar hadden we niks over afgesproken en er ontstond een discussie en hij probeerde de goede huisvrouw zelf tegen ons uit te spelen maar zij had door dat het alleen maar om geld draaide en dat vond ze ook niet kunnen en zo speelde we een gier kwijt.
De volgende dag met de berber familie nog langs een plaatselijke markt geweest en bij de andere familie weeral zeer uitgebreid gaan eten.
Hier stond wel een tv met enkel Amerikaanse rommel en puur sensatie zoals gumball race.
Een vreemd beeld met al die traditionele berbers die een Ferrarie zien craschen alsof het niks is en ons vragen wat da nu eigenlijk kost. Jammer voor de cultuur.
s' Avonds terug in onze berber school waar we nog probeerde het arabische alfabet te leren, en s' avonds weer werden voorzien met schotels eten en feesten...
De volgende morgen om 5 uur gewekt met lekker eten zodat we er weeral tegen aan kunnen gaan voor het te warm wordt. We moesten wel snel vertrekken want ze vreesden dat de gieren weer gingen langs komen.
Na Fes zijn we beginnen klimmen richting Infrani een Marokkaans ski dorp in franse alpen stijl en koninklijke paleizen als Europese kastelen en chique tuinen.
Daar gaat het geld van Marokko dus heen.
Verder gefietst door een landschap vol steeneiken en onder een prachtig steeneiken bos gekampeerd.
De volgende dag door oeroude cederbossen gefietst vol met aapjes. Ofroad fietsen en zeer stijl naar beneden met kunstjes toch recht gebleven want een bobkar heeft geen remmen en duwt u gewoon weg. Terug op een asvalt weg zwaar beginnen klimmen naar de nomadische hoogvlakte op 2000 meter van de midden Atlas, met prachtige panorama uitzichten en traditionele nomaden. Dan nog een col over van 2200 meter en onder en oeroude cederboom gekampeerd.
Nu zen we wat verder gehobbeld tot Midelt een oude mijnstad.
Er wacht ons nog een zware klim en dan afdalen naar de Sahara en de rivier Oases.
Allemaal de groetjes van Si Mohammed En Albehak.
En liefste schat ik mis je maar kom eraan
dikke kus Albehak!!!
Het heeft (te) lang geduurd maar hier zijn we weer met een verslag!
We hebben een selectie gemaakte van de voor buitenstaanders meest duidelijke delen uit ons dagboekje.
Dag 11 (vervolg)
De dag dat Hannes zijn dromen uitkwamen.
Na ons vorig internet bezoek zijn we naar het glasraam van Chagall gaan zien. Het glasraam was een fantastisch kleurenspel met vindingrijke tekeninge(tjes) erin. Heerlijk om lang naar te kijken en te fantaseren. In diezelfde kapel stonden ook veel pittige beelden van naakte vrouwen, ook heel leuk om naar te kijken en te fantaseren. (en hij maar foto's trekken F)
H wilde al lang graag in een hooischuur overnachten. We vonden een mini-exemplaar boven een paardenstal in een wei met 2 oude magere paarden. Daar sleurde we onze watervoorraad bijeen om eventueel vuur te blussen. Het koken verliep prima, het slapen iets minder. De balen waren zo kort en zo klein dat we er met onze voeten van af lagen, met een pedaal van een fiets tussen F haar verbrandde schouders en langzaam maar zeker zakkend met haar bekken tussen 2 balen.
Dag 12
Die dag reden we 2 flauwekool collen over. We dachten dat we er nog niet waren maar stonden al terug beneden. De kaarten vlogen onder ons fietswiel door. Een slaapplaats zoeken was onbegonnen werk. Overal wijngaarden, rijke toeristen en sjieke hotels, geen plaats voor wildkampeerders. Tot H, schitterend in het vinden van een kampeerplaats, een plaatsje vond onder een spoorwegbruggetje door in een laag gelegen wijngaard met uitzicht op een oude ruine.
Hannes is aan een opvoedingscursus bezig voor F. Vandaag leerde hij F dat kaartlezen en afdalen samen niet mag, kan en zeer gevaarlijk is. H leerde F ook dat tussen wijngaarden kakken onrespectvol is en ook nog leerde hij F dat je volledig aan de kant van de weg moet fietsen als een auto of fietser wil voorbijsteken. "En niet zo half aan de kant fietsen hé!"
Dag 13
De dag dat we in het Goetheanum in slaap vielen.
Na een toeristisch bezoek in Basel en een etentje in een "Fast Food, But Good Food" gelegenheid was het al aardig donker geworden. Met spots voor en achter en een zware maag naar het Goetheanum gefietst. Goetheanum by night bezocht en uit vrees dat het terug licht zou worden en onze vermoeide botten geen rust hadden gehad, legden we ons te slapen naast het Goeth.
Dag 14
De volgende ochtend zeer vroeg en rustig opgestaan. Even rondgezombied in het parkje. Eindelijk het Goeth. bij daglicht gezien; een zeer interessant, imposant gebouw. Een betonnen constructie die door zijn unieke vormen er zeer organisch uitziet. Het perfecte voorbeeld van stijlvol modern. F ging even rondzien in het park en naar de andere, ook zeer prachtige gebouwen zien maar bleef heel lang weg. Wanneer ze terug kwam bleek dat ze het Goeth. was binnen gedrongen via een zijdeur. In spionagestijl is ze dan langs alle sjieke kantoren en enkele verbouwers gepasseerd om terecht te komen bij een altaar en een nog verpakt beeld. Aan dit deel werd nog gewerkt. Even later ging ik dan mee binnen en bleek dat de toegang gewoon vrij was voor iedereen.
Als avondeten: DE RESTJES: Tomatensoep + rijst + pikante noedels.
Dag 15
De dag dat we Zwitserland (Scheiss) vervloekten. (Alle Zwitsers buiten!)
Als ontbijt: DE RESTJES: Zoute cashuw nootjes + erwtensoep.
In de gietende regen onze industrie-route verdergezet. Met de frisse fabrieksgeur in de neus en hier en daar wat rookpluimen die de grijsbewolkte hemel wisten op te fleuren reden we vastbesloten verder. Vastbesloten om zo snel mogelijk dit land uit te fietsen.
Dan na de zoveelste regenbui toenadering gezocht tot Onze Heer en geslapen in een kapelletje langs de weg. Dit onder en naast een gigantische elektriciteitscentralen die de ganse nacht bleef zoemen. Spijtig genoeg niet boven F haar gesnurk uit.
Dag 16
De dag dat F kennismaakte met een zeer gelovig maar nog meer/eerder gortig Zwitser. H had F namelijk enekele seconden alleen gelaten. Of F eerder H. Toen een Zwitser F een plaatselijk kerkje wilde laten zien. Hij kon er wel voor zorgen voor mij maar het was voor publiek afgesloten, omdat het altaar gestolen was. Erg lang ging het niet over dat altaar. Toen ik teken deed dat ik hem toch niet verstond wist hij zeer helder uit te drukken waar het voor hem op aankwam. Na een uitgebreidde uigebeelde beschrijving van mijn vormen had ik me al omgedraaid om mannelijke bescherming te zoeken, toen hij heupzwaaiend en grijpend achter me aankwam. Snel de trappen af en bij H naast op het bankje gaan bekomen van dit kerkelijk bezoek.
Dag 17
Stilletjesaan rustigere weggetjes gevolgd tot we in de middle-of-nowhere plots een toeristisch cafeetje tegenkwamen. Dit bleek de plaats te zijn waar een oude Zwitser mensen over de rivier de Sitter zou zetten. We kwamen de oude man tegen maar deze had zijn roeispaan doorgegeven aan een jonge Pool. En voor 5 Sfr laadde deze sympathieke stevige kerel onze fietsen op een houten bootje, wij sprongewr er ook bij op, en hij duwde ons af om enkele seconden later de andere oever van deze smalle rivier te bereiken. Dit zou hij op drukke dagen voor zo'n 300 a 400 mensen moeten doen.
Dag 18
Die ochtend stevige portie havermout, zelfgemaakte muntthee en verse berichtjes van Joyce verorberd. De route dwaalde even af langs Oostenrijk en Lichtenstein om dan in Zwitserland over een mooi fietsweggetje langs de Rhein verder te gaan. Uiteindelijk werd de drang te groot en stopten we om een duikje te nemen en onze kleren te wassen. Een echt duikje was echter niet mogelijk door de sterke stroming. 's Avonds nog een telefoontje gekregen van Thomas en ons Paps.
We hadden de havemout voor de volgende ochtend al voorbereid maar hadden nog geen slaapplaats gevonden. Wat volgt is een sterk staaltje van praktische intelligentie:
- F fietst op zoek naar kampeerplaats en kom terug;
- havermout verstoppen met takje als aanduiding ( het was al donker);
- samen verderfietsen richting kampeerplaats;
- H gaat havermout zoeken en neemt deze mee;
- havermout weer achterlaten op de weg;
- verderfietsen tot uiteindelijke kampeerplaats;
- nu is het F haar beurt om de havermout op te pikken;
Goed geslapen en gedroomd van havermout!
Dag 19
...hierna volgde een helse beklimming: de Polenweg. Hopelijk de zwaarste beklimming deze reis per fiets. Het ging steil met een korte ei omhoog in losse stenen en kiezels, wat fietsen onmogelijk maakte. Na veel zweet en verbeten doorzetting op onze gezichten konden we genieten van een straal blauw uitzicht op het diepe water beneden ons. Omdat we toch halstarrig bezig waren zwaar af te zien begonnen we aan de volgende klim via de Via Mala. De bergen waren te voelen. Niet enkel in de ijle lucht en de zinderende zon maar onze kuiten en 1/1 versnelling werden zwaar beproefd. Na veel hijgen en puffen raakten we voorbij dit eerst steile stuk van de Splugenpass-route. Toen kwamen we terecht in een bergdal. Het eerste dorpje, Zillis, had een op eerste zicht normaal kerkje. Bij de ingang van de kerk stond een loketje. H vroeg in pplat Kapels of "Ge de kerk ook zonder museum kunt bezoeken en of da da dan geld zou kosten". De loketbediende antwoordde dat de kerk bijna toeging maar dat we wel een kijkje mochten nemen. Op de blafond van de kerk prijkten meer dan 200 schilderijtjes van bijbelse verhalen, heel leuk om naar te zien. Zowel prenten van onthoofdingen als een kruising tussen een olifant en een vis, Jasper zat er ook tussen met zijn hakmes in een boom.
Dag 20
De dag dat we de Alpen overfietsten om in Italie terecht te komen.
Tit tit, tit tit. 6u opstaan, havermout eten en de berg op!
De klim begon meteen met een zware helling om daarna kronkelend de berg op te gaan. Tussen het zweten in genieten van het prachtige uitzicht op de Alpen. Er volgde weer een geleidelijk stuk, ik begon stilletjes te hopen/vloeken dat F, die al een mooie voorsprong had pauze zou nemen. Het leek me even te veel te worden toen ze begon aan de laatste steile klim. Gelukkig nam ze daar pauze en koin ik weer bijfietsen. Uitgerust maar met vermoeide benen klimden we een zeer zwaar stuk tot aan de Zwitserse grenspost. Toen ik wat later aankwam bleek F al kennisgemaakt te hebben met de Italiaanse macho's. Enkele motorrijders probeerden tevergeefs F haar fiets te tillen. De laatste meanderende lijn naar de top werd ingezet. Het gaf een ontzettend zalig gevoel om het einde van deze uitputtingsweg te bereiken. Na onszelf uitbundig proficiat te wensen aten we een soepje en de rest van ons brood en toespijs op.
Dag 21
Het was tijd voor een rustdag. In alle opzichten:
- verlamde spieren;
- hallucinaties;
- boekje bijschrijven;
- penetrante geur;
Na enkele haltes langs verdroogde vijgen vonden we een zalig plekje onder een boom met een strandje aan het Como-meer. Enkele bezigheden: zwemmen, wassen, tekenen, ukulele spelen, jongleren.
Dag 22
In de ochtend heerlijk gezwommen in het Como meer en 1/2 kg koeken gegeten bij gebrek aan brood. Nadat ons humeur was gezakt tot het niveau van de voedingswaarde van de kilo koeken worpen we ons terug op het pak. Deze keer in combinatie met confituur. Na even zoeken vonden we het haventje waar een veerboot ons van Varenna naar Bonaggio zou brengen. Een heerlijk boottochtje dat ons een zicht op hoe groot het Como meer wel niet is. In Bonaggio besloten we een zijroute te nemen richting de kapel van Madonna Del Ghisallo, die in 1948 werd uitgeroepen als Patrona dei Ciclisti (Patroonheilige van de fietsers). Wat ons betrof was ze de kwelgeest van de fietsers, de route naar de kapel was ongelooflijk zwaar. Uiteindelijk loonde het toch de moeite en de aankomst aan dit bedevaardsoord voor fietsers vervulde ons met enige trots. De kapel was zeer leuk: overal beelden, shirtjes, foto's en natuurlijk fietsen van de grootste Italiaanse en internationale fietsers. Naast de kapel lag het fietsmuseum en naast het fietsmuseum lagen wij, voldaan van deze klim en de heerlijke pizza die we net verorberd hadden.
Dag 23
Na gefungeerd te hebben als decor, begonnen we aan de afdaling. De wind, de zon en zeer veel waarderende blikken uit zwetende uitgeputte gezichten. Nu zitten we in Lecco in een internetcafe waar we spijtig genoeg geen foto's kunnen uploaden. Veel leesplezier met onze gigantische lap tekst!!
Als u bovenstaande foto aanklikt of bij foto's "Achtervolgers 2" opent, kunnen jullie genieten van de tweede reeks foto's