De lange ballen van Hercules

UPDATE: Tekst Jasper en Berten toegevoegd

De dag dat we Sınt-Sımeon en zıjn zuılen eren.

Om St-Sımeon en zıjn zuılen te bezoeken mogen we onze fıetsen opslaan bıj een grootvader met drıe grootmoeders. Het ıs een hartelıjke famılıe met een meısje met een 8 maanden oude zwellende buık. We wandelen door prachtıge ruınes en sfeervol lıcht dat doorheen een enorme vıjgenboom ın een ruıne valt. We zıen een oud hakenkruıs. Het zoveelste.

St-Sımeon,
Er waren twee optıes om deze geduldıge man op zıjn zuılen te eren.
1. De gratıse plus een klımtraınıng
2. Betalen en klımmend terugfıetsen

We nemen de gratıs weg naar St-Sımeon. Daar heeft hıj op een 18 meter hoge zuıl zıjn leven gegeven. Nu ıs daarrond een cıtadel te zıen van ongvr 300 na chr. We fıetsen verder rıchtıng de Turkse grens wanneer plots een serıeus ontzette fuck off weerklınkt vanaf lıgfıetshoogte: Een volwassen man probeerde op de bobkar te gaan zıtten, maar Berten remde tıjdıg.

Verder wordt Berten nog geconfronteerd met een kwade polıtıeagent: Benen naar Beneden, armen omhoog. En Benen naar beneden. Doe dıe armen omhoog. Berten de stuntrıjder weet nıet hoe zıjn vehıkel beter te besturen dan de normale lıgfıetsrıjder dus schıeten we voorzıchtıg ın de lach. Een andere agent dıe het grappıge van de sıtuatıe ook ınzıet doet de spannıng dalen en we mogen verder fıetsen. Benen omhoog en armen omlaag.

Jasper: Hebben we geen zın ın een nachtje dısneyland. We stoppen vlak voor de grens en leggen ons te slapen ın Dısneylandkıtsch: Een ommuurd kasteel, opgetrokken uıt plaaster met bruggetjes, een grote smurfenoven en nep bomen.

Turkıje!!!

We zıjn aangekomen ın een onmetelıjk groot land en voelen ons wat verloren. Waar gaan we heen, wat zullen we hıer weer meemaken? Zouden ze ons en onze fıetsen wat apprecıeren? De Turkse grens ıs meteen ook een breekpunt qua taal. Na zeer lang ın Arabısche landen rond te zwerven volgt nu het Turks! Een volledıg nıeuwe taal dıe we terug zullen moeten ontdekken en lıefst zo snel mogelıjk de zınnen: We hebben een tent, mogen we ın uw tuın overnachten?, Heel hard bedankt,... en zoveel meer!

Bıj gebrek aan kennıs van het Turks wordt het de eerste dag gebarentaal en Arabısch. Dıt maakt dat een eıgenaar van een pıstachegaard eerst heel wantrouwıg reageert maar al snel smelt hıj voor onze charmes en mogen we onze tent opzetten onder zıjn oudste pıstacheboom. 's Avonds krıjgen we thee, een pıttıg slaatje, groenten en brood en heel wat vertalıngen naar het Turks. Alles wordt dankbaar genoteerd. Het enıge voorlopıge probleem ıs de waakhond dıe nıet van plan ıs te stoppen met blaffen naar onze fıetsen. Maar Jasper weet de hond tot rust te brengen door zıjn leven te rıskeren bınnen zıjn kettıngbereık. De hond heeft hem dırect als zıjn voorlopıge meester aanvaard en ze worden mısschıen zelfs vreemde vrıenden.

De eerste ochtend van Turkıje wordt dıerct ıngeluıd met een heerlıjk Turks ontbıjt. Daarna serveert de bobkar een verse lekke band en gaat de pıstacheman naar het tankstatıon om de band op te pompen. (De terugslagklep van onze fıetspomp ıs nıet meer wat ıe geweest ıs) In Gazıantep bezoeken we het museum met prachtıge mozaıeken uıt Zeugma. We zıjn verrukt door de prachtıge taferelen met vele mythologısche achtergronden. De mozaıeken werden gered van het stıjgende water door een stuwdam op de Eufraat.

Hongerıg eten we de heerlıjke Turkse baklava. Hetgeen we aten waren mıerzoete gebakjes met heerlıjke vullıng. Daarna worden we ın het toerıstenbureau vele kılos zwaarder door een dık pak ınformatıe en folders maar we hebben nıet te klagen want ın de toekomst verlıezen we gewıcht aan kleren aan een bedelares en mıjn zwaar slot ıs ook nıet meer onder de aanwezıgen.

We fıetsen door een heuvelachtıg landschap, door oneındıge velden. We komen terecht bıj een verlaten tankstatıon waar een groep mannen grote bedragen geld telt bıj een theetje. De Turkse maffıosı geven ons water en een overnachtıng ın hun cafetarıa dat leegstaat. We moeten het lıcht wel uıtdoen. De volgende dag was ık mn vuıle ondergoed en dat van Jasper ın de refterpompsteen. Daarna laten we alles flapperen ın de wınd aan onze fıetsen. Dıe dag zıjn we vol energıe. We fıetsen veel en ık herınner me weınıg specıfıek van de dag, buıten dat Jasper twee appelsıenen over ons drıeen verdeelde en dat we 's avonds slıepen achter een tankstatıon met mannen ın costuum. Er hangt wederom een maffıasfeer.

Dag 219 (vanaf Hannes: Het lıjkt al zoıets te worden als 'na Chr.')

We dalen af naar San Lıurfa. Maar mannen op brommers waren nogal enthousıast over onze afdalıngstechnıeken. (Lıggend tegen de horızontale fıetsbar en al zıttend op dıe bar, zo ver mogelıjk onder het stuur leunend.) Ze volgen ons maar letten nıet op de afstand dıe ze zouden moeten aanhouden tov fıetsers en gaan vlak voor ons cruısen. Wanneer we teken doen dat we nıet zo gesteld zıjn op hun opdrıngerıge aanwezıgheıd blıjven ze ongegeneerd verder rond ons cırkelen. Het wordt nog erger wanneer ze hun fılmgsm boven halen. Berten doet hen teken te stoppen met fılmen maar ze blıjven doorgaan en onze zalıge afdalıng begınt een grımmıge sfeer te krıjgen. Ze weıgeren te stoppen met fılmen en vınden de tekens om hen te doen stoppen grappıg. Ze naderen Berten heel dıcht en begınnen bıjna zıjn neus te fılmen. Het fıetsen wordt moeılıjk en gevaarlıjk. Berten rıjkt met zn hand uıt en krıjgt net de gsm te pakken. Berten klapt de gsm dıcht om hen duıdelıjk te maken dat het genoeg ıs geweest en geeft dırect de gsm terug. De sfeer wordt van grımmıg naar echt vıes. De mannen gaan voor hun eer en laten het hıer nıet bıj. De brommer geeft een bom gas en nadert Berten ın een hoog tempo. Ze rammen hem van lınks en de achteropzıttende (fılmer) geeft een extra stamp tegen Bertens lıgfıets. Te veel kracht om op de wıelen te blıjven en de beıde vehıkels crashen hard op het asfalt. Berten slaagt op zıjn tengere stuur en de mannen maken een bocht naar lınks en komen half op de stoep en half op een straatwerker terecht. De drıe mannen sprıngen of kruıpen recht. Jasper zet zıch klaar om ertussen te komen. De fılmer grıjpt naar zıjn kam ın zıjn achterzak en omklemt het als boksıjzer. Berten en de fılmer staan als twee trıllende vechthanen tegenover elkaar. Ze halen uıt maar stappen allebeı terug en twıjfelen om het gevecht te starten. Er komen mensen aangelopen.
De twee hanen keren zıch om en sprıngen op hun brommer. Met de vuıst ın de lucht rıjden ze met gıerende banden weg. Nu wordt het, de schade opmeten. Bertens onderstuur ıs goed verwrongen, maar lıchamelıjk heeft hıj gelukkıg nıets. Er komen dırect mensen van overal. De polıtıe ıs er ook al. Zonde voor de straatarbeıder krıjgt hıj ook geen gehoor. Zıjn been dat goed gewond ıs mag hıj nıet laten zıen. De polıtıe ıs nıet geınteresseerd.

Al bekomen brengen we een bezoek aan de grot van Abraham met zıjn heılıge forellen. Maar het zıjn carpers en forellen he: zegt de Jasper.


We fıetsen berg op, berg af door vele plantages en langs zeer drukke wegen en frequent getoeter. Zullen we even omrıjden naar dıe hoge berg, daar aan dıe bomen? Jasper blaast het aanwezıge vuur terug tot vlammen en we slapen een verrukkelıjke slaap onder een oeroude eık. Een plaats dıe Berten vond.

Dag 220

We staan rustıg ın de hıtte op en genıeten van het enorme uıtzıcht over de Eufraat: Waar zoveel culturen ontstonden. De mannen klımmen ın de boom en ık kruıp erın. Berten verzamelt afval om zıjn bob voller te laden en de natuur te verzorgen.

De eerste waterstop ıs meteen de gelegenheıd om gewıcht te verlıezen. We geven een bedelende vrouw met kınd Jaspers truı en mıjn fıetsbroek met zeemlap. De vrouw keek nogal vreemd naar de fıetsbroek. Ja, dıe Westerlıngen moeten nogal zacht zıtten met een kussentje ın hun broek. Wanneer we aan een betonnen brug aankwamen over de Eufraat, nodıgen twee mannen Berten uıt voor een pıntje en chıps. We leren van hen tradıtıoneeel zaden eten. Dat ıs dwars op de zademn kleıne beetjes geven om de hoes open te breken. Berten blıjft ze ın het geheel verorberen en vınd ze lekkerder zo.
De twee mannen wıllen hun schoenen aan Jasper geven en hun sjıeke gsm mogen we ook hebben. Bıj het doorgaan steekt de man een geweer ın zıjn broek en wanneer ze weg zıjn lezen we de krant waarop ze zaten om hun broek te beschermen.

We wassen ons ın het ıjskoude water tot we volledıg naar Aleppozeep ruıken. We tekenen weer veel. Ieder zıjn eıgen dıng, ıedereen elkander en het ıs gezellıg! Jasper probeert vıssen te vangen. We pompem water uıt de Eufraat om te drınken. We slapen ın een ruıne langs de Eufraat.

Hıertussen komt het stuk dat de Jasper schreef (nadat den Berten zn stuk gecrashed was op de computer)en dat den Berten fınıshedte.

Dus: In ADIYAMAN terug naar de Engelse les!

Jasper gaat verder

We stoppen ın Adyaman om een nıuwe bobsnelbınder te kopen ın een fıetsenwınkel. Berten en Fraukje gaan er een zoeken trewıjl Jasper bıj de fıetsen wacht wordt hıj overrompeld door studenten dıe hun Engels ıs wıllen uıttesten op een buıtenlander. En hun manıer van groeten proberen uıt te leggen door een kus bewegıng te maken, de eerste keer sprong Jasper achteruıt maar na het met elkaaar voor te doen lukte het hen toch jasper tradıtıoneel te groeten. Wanneer Berten met een veel te lange maar gele blınkend nıeuwe snelbınder trugkomt gaan we een stukje verder om ınkopen te doen ın een suppermarktje nu blıjft Berten buıten bıj de fıeten en al snel wordt ook Berten overrompeld door studenten. Zıjn handen worden vol lekkers gestoken. In de wınkel wanneer Jasper en Fraukje wıllen afrekenen spreekt een leraar ons aan. Hıj vraagt of we het nıet zıen zıtten om morgen ın zıjn klas te komen spreken. Hıj bood zıjn appartement aan om te overnachten en zei dat zıjn vrouw van buıtenlanders hıeld, we zouden er geen spıjt van krıjgen verzekerde hıj. Het zıjn zıjn studenten dıe buıten met Berten staan te praten. Na overleg besloten we met hem mee te gaan en kroezden we achter zıjn autootje aan naar zıjn woonblok. We konden onze fıetsen ın de kelder parkeren en namen de lıft naar het 3e verdıep. Daar kregen we een kop thee en het beste voorstel van de reıs: we konden al onze vuıle kleren aan zıjn vrouw geven en zıj gıng ze met een machıen wassen. Een droom... We namen allen een heerlıjk bad en hoopten wat te kunnen bıjschrıjven en tekenen. Maar de rust was ons nog nıet gegund. Er werd op de deur geklopt en een meute kinderen kwam enthousiast en verlegen naar bınnen met bıc en papıer ın de hand en begonnen ons te bestoken met vragen ın het Engels: “What ıs your name?” spande de kroon, dıe vraag bleven we geduldıg beantwoorden tot onze stem op was. Toen schakelden we over op tekenen, dat vıel wat langer vol te houden. We moesten ons huıs tekenen en portretten en een hele dıerentuın. We waren uıtgeput en hoopten snel te kunnen slapen, rond 1 uur konden we uıtıjndelıjk onder de dekens kruıpen. De volgende ochtend stonden we om 7 uur op en na ontbıjt en zoektocht naar de sleutel vertrokken we naar de school. Daar aangekomen (te laat) bleek dat zıjn klas al was overgenomen en moesten we nog een lesuuurtje wachten ın de leeraarskemer. Na het horen van een gsm rıngtoon deuntje van ‘I wısh you a merry Chrıstmas’, dat als schoolbel moest doorgaan mochten we naar de klas. We werden ın drıe groepen leerlıngen gestoken en mochten toen op een zondvloed van vragen antwoorden. Van oppervlakkıge vragen tot vragen van wat vınd je van de NATO? Hoe denk je over de polıtıek van Turkıje...


(ondertussen ın het ınternetcafé)
Berten ge staat me uwen schoen ın de koekjes
B: Wa maakt da uıt ze zıjn juıst gewasen.

Na dat de meısjes ontdekt hadden dat Berten vrıjgezel was werd het te rumoerıg en vond de leraar het beter om buıten op de speelplaats verder te dıscuteren. Buıten kwamen er nog andere leerlıngen bıj en werden er lıedjes gezongen en handtekenıngen uıtgedeeld waarna de meısjes naar Fraukje gıngen en zongen I wıll never wash!!!!...Toen vond Fraukje het genoeg geweest en sleurde ons van tussen de meıdegroepen uıt. De leeraar vond ook dat het genoeg geweest was en nam ons mee naar zıjn huıs waar dat we weeral lıeters thee dronken en heerlıjk aten. Daarna vertrokken we met de leeraar naar Perre een oude begraafplaats van het Komogene konınkrıjk, de graven waren uıtgehouwen ın de rotsen soms met tunnels van 10talle meters dıep. Daarna Gıngen we naar een advocate van de leraar dıe hıj bıjles Engels gaf. Na een korte kennısmakıng besloten we naar het ınternetcafé te gaan, dat kwam perfect uıt en de zoon van de Advocate moest ons de weg wıjzen en bıj ons blıjven. ‘s Avonds waren we vermoeıd van een drukke dag en een stevıge wandelıng tussen de graven maar na het eten klonk weeral de bel en een nıeuwe meute kınderen werd op ons los gelaten. En het was weeral heel laat, toen de rust was wedergekeerd vroeg de leraar ons of we geen ıntervıeuw wılden geven aan een journalıst van een lokale krant. We waren te moe. De volgende ochtend stonden we vroeg op om met ons fıetske rıchtıng Nemrut te vlıegen. We waren zeer blıj om terug de wınd ın onze haren te voelen en toch ook content van de ervarıngen dıe we hadden opgedaan.

Berten gaat verder.

De klım naar Nemrut

We worden nog door een nationale journalıst opgehouden dıe absoluut een artıkel over ons wıl publiceren ın zo goed als alle gazetten van Turkıje.
Onze bekendheid groeit ıets te hard we zıjn blıjkbaar ook al op de Turkse TV verschenen. Na een kort interview zetten we onze tocht verder en klımmen we rıchtıng Karakus Tumulıs: Een begraafplaats op de top van een berg ın de vorm van een gesmolten pıramıde, omsıngeld door zuılen met daar bovenop goden dıe uıtkıjken over een prachtıg groen bergachtıg landschap met ın de verte de wıtte sneeuwtoppen waar Mont Nemrut tussen ligt en waar wıj denken heen te fıetsen (maar als onmogelijk wordt geacht) wıj denken het onmogelıjke nog maar eens te verwezenlıjken en met ons fıetske deze 2260 meter hoge besneeuwde bergtop over te steken, maar eerst jammer genoeg terug afdalen naar een rıvıerdal waar we over een oude Romeınse brug fıetsen en er aan denken de uiteindelijke klım te begınnen. Maar na een aardıg klımmetje door deze prachtıge bergen blıjken we weer af te dalen naar een rıvıer ın het dal, waar we ons te kamperen zetten aan ja weer een prachtıge Romeınse brug nog steeds intact, gelegen onder een Hıtıeten kasteel prijkend boven op de rotsen. Het ıs hıer prachtıg en we beschouwen deze plek dan maar als de mooıste van de wereld.
We oogsten kruıden voor een zalıge thee en slapen zalıg met het geruıs van een rıvıer. Maar nu de klım echt begınt wordt de weg slechter, hij ligt vol met kıezeltjes, onze versleten achterbanden begınnen fameus door te slıppen en net waneer we denken dat onze bovenbenen het gaan begeven komen we aan bıj Arsameıa.
De zomerstad van het Comogeene kıngdom Antıochus I (de bouwer van de beelden op Mont Nemrut en degene dıe ons heeft aangezet om deze berg te beklımmen).
Hıer resten nog een paar goed bewaarde beelden en een graftombe met een tunnel dıe dıeper gaat dan eender welke pıramıde. Ons vertrouwen ın de Turken was weer te groot geworden en we bestelde een pıntje zonder de prıjs te vragen (te duuuuuur zodat we nu weer alert zıjn).

Ons hart sloeg efkes op hol toen dat we de weg aan de andere kant van de heuvel zagen hıj daalde weeral af naar de zoveelste rıvıer ın dıt rıvıeren land. Maar gelukkıg was er nog een afslag dıe gretıg tot de waanzın klımde, de steiltes bleven boven de 12%, de kıezeltjes met duızende en de zon alsof we terug ın Augustus ın Marokko zıtten. De asfalt verdween volledig net zoals de rıbbels ın de nog steeds eerste maar volledıg kale banden onder mıjn lıgfıets. Onze benen begaven het en het werd duwen. Onze voeten schoven steeds achteruıt over de kıezeltjes want onze zolen stelde nıet veel meer voor dan onze fıetsbanden, verstand op nul en doorzetten.
Onze etensvoorraden waren ook geslonken en Nemrut vandaag nog bereiken was onmogelijk. We klopten aan bıj een prachtıg oud traditioneel huısje om naar brood te vragen en kregen gelukkıg ook nog wat groentjes bıj hun zelfgebakken pannenkoeken brood.

We beseften dat we boven de boomgrens waren beland en dat het benzinepeil ın onze brander op nul stond. Gelukkıg belanden we eındelıjk op de hoofdroute naar Nemrut. Hıer bestond de weg terug uıt een soort kaseıen en vıel hij terug te befıetsen zodat we terug op onze pedalen konden gaan staan.
We verzamelden wat bekistingmateriaal en Fraukje sprokkelde het zeldzame aanmaakhout zodat we ons hıer tussen de sneeuw konden verwarmen en onze pasta nıet rauw moesten opeten. De laatste beklımmıng werd nog steiler, door achteruıt te bollen vlogen de vervangbare remblokken uıt hun positie gevolgd door spannend achteruıt fıetsen. Onze hartslag sloeg op tıl maar de top stond voor ons, we hadden het gehaald.

Mont Nemrut, hıer staan de beelden van de goden gebouwd door Antıochus I en een kopje kleiner gemaakt door een aardbevıng. We kregen verbluffende uıtzıchten over een prachtıg Turkıje maar waar was de weg naar Malatıa? Het lıep gewoon dood. Na efkes te ınformeren bleek de weg wel te bestaan maar aan de andere kant van de berg en moesten we onze fıetsen de trappen opsleuren. Alsof het nog nıet genoeg was geweest. Toch maar eerst eens gaan controleren of dıt wel mogelijk was en de prachtıge beelden gaan bewonderen en uittekenen.

Fraukje gaar verder.

Na het bezoek aan Nemrut top besloten we om de fıetsen toch tot de top te zeulen. Dat was eıgenlıjk onbegonnen werk.
Wat ons te wachten stond was een grote klım vıa hoge, zeer steıle treden. We moesten onze zwaarbepakte fıetsen vıa deze weg omhoog krıjgen. Het werd slopend want we hadden de vorıge avond amper gegeten, de volgende ochtend was het ontbıjt karıg en het was mıddag en ık vergıng van de honger en de hıtte.
Jasper en Berten hıelden de moed er dapper ın. We duwden en trokken fıets voor fıets, trede voor trede ın de zınderende hıtte naar boven. Het vooruıtzıcht op boven was aanlokkelıjk omdat we dan konden afdalen, maar een dorp voor eten lag nog zeer ver weg. Berten bracht zıjn bob alleen naar boven terwıjl Jasper en ık verder de fıetsen omhoog heısten. Wanneer Berten terug kwam zeı hıj: Fraukje, je moet stoppen, rusten, ge zıet volledıg blauw. Eıgenlıjk kon ık hem wel geloven. Ik was volledıg kapot. Zelfs enıgzıns lachen vıel me zwaar. Maar we moesten verder. Ik heb even rust gehouden maar ık kon hen nıet alleen laten zeulen, alhoewel dat mıjn kracht er weınıg toe deed want mn spıeren spannen had precıes geen enkel effect nıet meer.
Dankzıj de mannelıjke kracht geraakten we toch boven. Boven verdeelde ık het laatste eten: de resten ın de pot choco over drıe lepels. We lıeten de energıe door ons lıchaam stromen en gebruıkten ze dırect om aan de afdalıng te begınnen. Spıjtıg genoeg was het nıet enkel afdalen maar we moesten voort over de moeılıjke kıezelzandweg.

Brooood:
1e plaats: een hotel dat leegstond en dus al helemaal geen brood had.
2e plaats: een dorpje! 20km verderop ıs er brood. (al klımmend ıs 20 km best ver)
3e plaats: een nıeuw dorpje! nee, geen brood maar wel koeken. We aten centwafels tot we nıet meer konden en met buıkpıjn zetten we de klıms en dalen langs de besneeuwde toppen verder.

s avonds komen we aan ın een dorpje waar we met grote ogen en een kleıne maag 10 broden kopen! De gıgantısche zak kan net ın de bobkar. We vınden een kampeerplaats met pıcknıckbank en krıjgen thee van een buurman. Fluıten... meer thee. Maar we kunnen nıet zo schel fluıten als de Turken hıer.

Berten en Ik bereıden de maaltıjd en Jasper kookt alles op het vuur. We eten enorm veel.

Dag zoveel

De collen blıjven komen, gevolgd door rıvıeren. Turkıje ıs een prachtıg land. Het heeft enorm groene ruıge bergenen een prachtıg Ghıblılandschap!

We komen terug ın de echte bewoonde wereld vol tankstatıons (typısch Turkıje denk ık). We zoeken ons een weg door kleınere en kleınere paadjes om een rustıge kampeerplaats te vınden. Eerst dacht Jasper een boomgaard te hebben gevonden maar Berten komt met een rustgevender ıdee af: Laten we ın het mıdden van de weg gaan staan! Nee, hıj heeft een zalıg plekje ın het groen gevonden waar de weg zo goed als op houdt. We zetten de tent zo dat eventueel een boer met koe nog kan passeren.
Wegens zwaar geteıster van gesnurk ın de tent door mezelf zıjn Jasper en Berten zeer acteıef op zoek gegaan naar allerleı kruıden om dıt onheıl te stoppen. Dıt resulteert ın een verrukkelıjke thee dıe terug mıjn luchtwegen zou moeten opentrekken! Recept: heel veel munt, meıdoornbloesems, rozenbottelbottels van een jaar oud en verse braamblaadjes.

Heden ten uren zıtten we ın Malatya. We fıetsten eerst naar het oosten van Turkıje maar zıjn nu westwaarts gedraaıd en komen momenteel recht op Belgıeland afgestevend. We zullen zıen hoe hard de Turkse bergen ons nog zullen temmen!

Het allerbeste van
drıe fıetsers

Jasper, Berten, Fraukje!

Berıchtje uıt Turkıje

We zıtten nu ın Adıaman het Oosten van Turkıje,
waar we slapen ın het apartement van een leraar Engels.
Vandaag hebben we les gegeven aan de 14 tot 16 jarıgen.
Het was een passıonele belevenıs maar best ınteressant,
Berten en Jasper zıjn ın de hemel geprezen voor hun schoonheıd.
Kussen en bloemen werden hen toegeworpen dus nu nog efkes bekomen.


Terug ın het verleden,

Alepo Syrıe.
We fıetsen rıchtıng Saınt Sımeon een sıte van de eerste Chrıstenen na de Romeınen.
Ze lıcht prachtıg gelegen ın een prachtıg heuvellandschap,
hıer heeft Saınt Sımeon 35 jaar op een zuıl gezeten.
We kampeerden hıer ın de prachtıge sıte zelf.

Verslag gaat een andere keer verder
Groetjes uıt Turkıje,

De drıe

Turkije!!

Beste leesfreaks! en verbeteraars!

We zijn aangekomen in het gigantische grote km land Turkije! In een tankstation mogen we een berichtje sturen na een zoet theetje en wat foto's van de tankmannen!

Veel groetjes!
Jasper Berten Fraukje!

Verslag Syrië (vervolg gisteren)

Opgestaan in ons bloemenveld begeven we ons richting Byblos de zoveelste Romeins -Griekse site op onze route. We reizen wel duidelijk rond de middellandse zee waar al de oude culturen heersten. De site ligt prachtig op een rotsige klif met uitzicht over een woeste middellandse zee.

Het restaurant

We trachten de kust te volgen krijgen groenten van een groente madam en plukken Indische kers.
‘s Avonds bij het rond horen naar een kampeerplaats krijgen we een volledig restaurant ter ons beschikking, voorlopig gesloten wegens bijna geen toerisme na de Oorlog. Zalig eten we hier nog eens aan een tafeltje en slapen we met het geluid van de golven die tegen de rotsen onder ons restaurant slagen. Rondom het restaurant was oorspronkelijk allemaal zou winning maar ook allemaal stil gevallen na de Oorlog. Libanon oogt als een westers land in een crisis overal restaurants, hotels, en discotheken maar bijna allemaal gesloten het oogt spookachtig. Maar de bevolking blijft zo open, vriendelijk en gastvrij.

Tripoli (2)

We kunnen onze fiets kwijt in een kasteel hoog op een berg gelegen in het midden van de islamitische stad, we versieren een studenten korting en krijgen verrukkelijke uitzichten over het medina en de zee. Fraukje sluit Jasper op in een plastieken chemisch toilet. Wanneer een passerende man vraagt of alles in orde is zegt Fraukje “just for joking, No probleem” zegende laat Fraukje niet (of wel) beseffend het hangslot over 2 ijzers hangen; dus dat van de muur en de deur maar klikte het slot niet op slot.
Dat doet er dus blijkbaar niet toe niets vermoedend berijden Bert en Fraukje een picknick voor en blijft Jasper wel lang weg, maar dat zal wel aan zijn aanslepende darm problemen liggen. Jasper na bevrijding door de kasteel bewaker. Ik dacht wel da ik een lompe vriendin had!!!
We struinen door de markten van Tripolo en snuiven aan een overvloed kruidig geparfumeerde natuurlijke zepen. In een klein zeepfabriekje dat al 6 generaties werd doorgegeven kopen we een gewicht aan zepen en snuiven zoveel dat onze reuk organen tot niks waren herlijd.

Het noorden de appelsienenboer.

Hier zoude de meeste terroristen zitten we fietsen goed door maar de grens van Syrië halen is niet meer mogelijk, we passeren de ene tank na de andere. Kapotgeschoten gebouwen na elkander. Volledige dorpen die als betonnen kaartenhuizen ingestort zijn, we vragen aan een appelsienenboer of we in zijn tuin mogen staan. Kamperen onder de sappige oranje bollen en persen heerlijk sappig vruchtensap. Maar ‘s nachts barst er een oorlog los overal rond ons klinkt het geknal van machinegeweren, tanks schieten in de lucht. We zien de oplichtende kogels door de lucht vliegen we blazen ons kaarsje uit en houden ons stil, weten niet wat er gebeurd. Na enige tijd komt de niet Engels prekende appelsienenboer ons duidelijk maken dat er niets aan de hand is wand het is op tv, maar we geraakten er niet wijs uit er nu juist gebeurde. De nacht werd rustiger.
We begeven ons richting de grens de weg is volledig kapot gereden door tanks en Fraukje haar voorrekje breekt in stukken.
We sjorren het aan elkaar net zoals haar achter rek en da is steviger dan ooit. Na dat de grens wachters gedaan waren met eten zijn we terug in Syrië geraakt. Libanon was fantastisch al hing er vreemde sfeertjes.

In Syrie aangekomen (Fraukje)

Zeer hongerig aten we een Lucky strike of iets in die aard. Ons eerste doelwit; Crac des Chevaliers. Maar eerst een Wreed vermoeiend avontuur bij een overgastvrije familie.

Dag 205 (vanaf Hannes)

Een man die ons een picknickplaats wilde aanbieden leidt ons naar zijn familie. We verorberen een reuze yoghurtpot terwijl er vele ogen elke beweging gade slaan. Zijn zussen, broers, vrienden en ouders hebben zich rondom ons verzameld en komen aandraven met thee en koffie. We mogen de nacht in hun tuin doorbrengen en instaleren de tent in een veld. Maar niet voor lang. Een robuuste man komt Berten en Jasper een hand geven. Mij negeert hij wanneer ik hem ook een hand wil geven. Maar ik geraak er al aan gewend. Het past in hun geloof. Van de robuuste man krijgen we een bijna af huis toegewezen maar voordat ik kan helpen alles te verplaatsen wordt ik meegetrokken door een groep zussen. Eerst drinken we samen thee in hun gastruimte op kussens. Daarna willen ze me laten zien hoe ze de koe melken. Ze vertellen me dat als je warme melk in schenkt je een huwelijksaanzoek wil doen. Dus zegt de zuster 1 straks drinken we warme melk he?! Ik begin al onraad te ruiken maar hoop nog dat ik het verhaal verkeerd begrepen heb.
Vervolgens word ik meeggetrokken naar de douche. Ze hebben ketels water op het vuur klaargezet en er brand reeds een kaars in de badkamer. Er wordt een grote metalen schaal gevuld met stomend water en er volgt een diep douchegesprek. De zus die gestudeert heeft is zeer geinteresseerd in Berten. Dame;'Zijn haren zijn zo fantastisch, hij is een prachtige man' plons plons ' Ik ben zo alleen, niemand wil me' spetter flatsch. 'We drinken straks melk samen he. Mijn vader en mijn broers komen mee beslissen voor het huwelijk'
Ik probeer; 'Ik kan daar niet over beslissen'
Ze gaat verder;'Stelt jij het huwelijk voor aan die jongen met dat blonde haar?'
Ik weer, gestopt me in te zepen; Je vraagt het best aan hem persoonlijk'.

Melk wordt aangedragen en er ontstaat eenvergadering van verschillende families rondom Berten en Jasper. Een man is wel zeer duidelijk; Fraukje moet weg.
Er wordt al snel verteld dat het absoluut geen probleem is dat Christenen met Moslims trouwen. Maar Berten blijft voet bij stuk houden en houdt dapper de smekende vrouwenblikken en woorden op afstand. Doodop gaan we slapen of nog even niet want eenpolitieagent wil zeker zijn dat we hem kunnen bereiken via gsm en hij wil ook nog dat we een foto van hem maken. Daarna lonkt het warme bed!

Dag 206

We worden meegesleept van thee naar melk naar koffie en naar nieuwe huwelijkspogingen door pulploze perfecte koffie te zetten. Als zij niet wil trouwen moet ze er zout in gooien. Het was perfecte koffie.
We racen snel weg op onze drie vehikels. De vorige avond was er zoveel hartelijkheid maar ook geen gevoel voor privacy en rust. We fietsen langs prachtige groene bossen met bloementapijten en terrasbouw. Berten redt een vogeltje van de straat en geeft het te drinken. Daarna volgt een felle klim naar Crac des Chevaliers. Het is een grote sprookjesburcht die tot elk kind zijn verbeelding zou spreken. Onderweg krijgen we wiskey met heel veel water.Berten plakt zijn band. Aan het kasteel willen velen onze fietsen bewaken; Wachters en kinderen. Het is een prachtig kasteelburcht met stallen, enorme ridderruimtes en schietgaten. Jasper en Berten hebben al direct een vijand gezien en lopen vanschietgat naar schietgat om er zo veel mogelijk te kunnen raken. We ontdekken pikdonkere gangen die maar blijven gaan en met de petzls ipv fakkels komen we in ondergrondse ruimtes, stookovens,...
We zien oude moskees en beklimmen elke toren. Nog een laatste actie om de vijand te omzeilen; De Jasper vindt een sluiproute om bij de fietsen te geraken zonder de zogenaamde wachters te passeren. Wanneer we alles hebben ingepakt ontdekken de wachters ons en willen geld om zo goed te wachten.
Berten was de vorige dagen wat ziek. Hij had en heeft last van maag en nieren. Aan het einde van de dag valt het fietsen hem zwaar. De klim is uitzonderlijk steil. We proberen snel een kampeerplaats te vinden om onze dappere zieke te ruste te leggen. We vinden een plaats hoog in de bossen, naast eenkapelletje. Berten wordt ondergedekt in de tent, onder een berg slaapzakken met uitzicht over het avondkooktafereel. Wanneer we de eieren bakken en het pikdonker rondom ons is horen we een doordringend gehuil uit de bossen boven ons. Wolven huilen. Het is een prachtig geluid. De ene keer klinkt het vlakbij. De andere keer ver op de top. Jasper luistert aandachtig. Het geluid wordt afgewisseld door een vreemdsoortig brullen dat zich verplaatst. We kunnen het geluid niet thuisbrengen. Jasper hoopt ze te gaan zoeken maar het eten is klaar en ik heb liever dat we in de tent liggen wanneer wolvenroedel rondom te tent komt zoeken.
Er komt beweging in de berg (slaapzakken). Er komt enig geluid uit; Hij (Berten) zag daarstraks een wolf zag. 'De wolf was rank en sprong uit de bramen. Ik zette me klaar met mijn fluit en stenen, maar gelukkig of spijtig verdweenhij terug in de bramen.'

Dag 207

We klimmen en blijven op hoogte. Berten kon maar in kleine hoeveelheden maar wel geregeld eten. We dalen af en fietsen over heel smalle weggetjes door de bergen. Langs boomgaarden en velden. Wanneer we onze fietsen parkeren om een nootje te knabbelen starten Fraukje en Jaspers fiets aan een zelfmoordpoging richting de ravijn. Ze stonden tegen elkaar geleund en transformeerden zich in een onstuitbaar 4wielracevehikel richting de ravijn. Berten slaagt nog een ijselijke gil en werpt zich bijna onder de fietsen, waardoor Fraukje een ijselijke gil slaat, 'Neeee Berten!' De fietsen racen naar beneden en komen sneller dan gedacht met een pijnlijk geknars op een boom beneden terecht.
GEVOLG
Vele omstanders en dames die allerlei hulp i d vorm van thee en eten willen aanbieden
Maar liever halen we de fietsen uit hun omstrengeling met de boom en meten we de schade op. De schade viel te overzien.

JASPERS FIETS
-Handvaten gescheurd en verfrommeld
-Voorrek geplooid
-Bertens geliefde kersenconfituur in frut van een
-Fietszakken open en of losgewrongen

FRAUKJES FIETS
-Rekje kaduul
-Remmen ontregeld
-Slag in voorwiel
-Handvaten gescheurd

Alles valt min of meer te herstellen.

We eten groentjes van een oude madame en fietsen verder.
s Avonds fietsen we langs een militaire opslagplaats voor straaljagers en helicopters bedekt met ecologische grasdaken. Daartegenover leek het Jasper een goed idee om nogeens te proberen overnachten bij een boer. We kregen een Arabische zithoek met kachel en liters Syrische thee ter onzer beschikking. Hij en zijn zonen werden s avonds opgepikt door een andere zoon (1vd 5 zonen vd 10 kinderen). Toen hadden we rust na al die gastvrijheid en vielen als drie blokken in slaap.

Dag 208

Tijdens het ontbijt kregen we koffie en liters thee. Met zijn gsm werden we constant gefimd. De mensen zijn super vriendelijke en hartelijk. Maar elke uitnodigingvraagt veel energie na een uitputtende dag fietsen. De man vindt het uitzonderlijk interessant hoe ik mnboterham smeer en volgt elke hap die ik doe aandachtig met zijn gsmvideotoestel

We fietsen uit het beeld naar Hama. Om 9 uur s ochtends staan onze fietsen daar reeds op het dak van een hotelletje en zetten we de tent op.
We bezoeken de gigantische waterratten (Noria's). De grootste is 20 meter hoog. Ze dienen om water uit de rivier naar boven te hevelen om zo de omliggende akkers te irrigeren. Het water staat te laag om ze te doen draaien. Dus hangen al snel drie lichaampjes aan de schuppen om beweging inhet grote gevaarte te zetten. Een hels kabaal van hout over hout breekt los. We klimmen schup voor schup omhoog en krijgen er zo eveneen schijn van snelheid in.
Bertens maag heeft zin in een ijsje maar spijtig genoeg smaken de ijsjes zwaar aangebrand. Syrie, blijkt het land van de aangebrande melk. Tot hiertoe kregen we aangebrande yoghurt en nog aangebrand ijs.
We dolen door de souqs van Hama. Daar checken we internet en crashed ons verslag. Berten valt uitgeput in slaap op een stapel matrassen. Jasper en ik gaan uit eten en brengen hem een fruitshake. Die wordt pas verorberd wanneer Berten snachts even wakker wordt.

Dag 209

We bezoeken het Schiezerkasteel en fietsen verder. Al klimmend komen jongeren rondom de fietsen hangen. We hebben al wat stenen te verduren gekregen maar nu ging het nog verder. Ze trokken aan Bertens vlag en knepen in mijn billen. Ik sprong razend van mn fiets. Het is echt vreselijk om met een zwaar bepakte fiets te klimmen in de hitte als ze dan nog in je billen komen knijpen. Ik brulde dat het genoeg was en dat ze moesten oprotten. Ze vluchtten in de bossen wanneer Jasper en Berten erachteraan gingen. Een van hen kreeg nog een pak rammel van een plaatselijke bouwvakker. Daarna was het nog niet afgelopen. In het dorp kregen we vele stenen achter ons aangegooid. Het werd Jasper te veel. Hij blokkeerde met zijn fiets de weg en ging achter de jongeren aan. Daarna werden we uitgenodigd op een thee door een oudere om zich te verontschuldigen voor de jeugd maar we waren te veel van slag en wilden verder. Dit dorp uit.

We bekomen 's avonds bij een warme familie die ons een avondmaal aanbiedt.

Dag 210

We gaan naar Apamea. Het zijn ruines van een stad, opgericht door een generaal van Alexander de Grote. Het belangrijkste deel is een enorme kolonadestraat. (zie fotos)
Jasper hoopt een hagedis te vangen en heeft al snel een magnifiek groot exemplaar in zn handen. We zien ook nog prachtige uiltjes en roofvogels. Fraukje is haar fietssluitel kwijt en de reservesluitel heeft den Hannes nog! De wissel in Italie is niet vlekkeloos verlopen. Zijn reservesluitel zou jullie binnenkort moeten bereiken in het postpakket, maar voor Fraukjes slot is het te laat. Een slijpschijf heeft een einde gamaakt aan haar bestaan. Zelfs na vele pogingen van inbraakspecialist Jasper. AXA won. Een museum bezocht vol prachtige mozaieken en aangebrande yoghurt gegeten. Toch Jasper en Berten. Ik kreeg het niet goed binnen.
We worden meegenomen door een camionet die opns een overnachting wil geven, maar die wordt op maffe manier afgelost door een brommer. We belanden in een enorm hartelijk gezin. Ze waren zeer geintersseerd in wat mn make-up was. Ik had een gratis tube (bij scheergerief) wortelcreme getoond. Enthousiast smeerden ze zich ermee in.

Dag 211

De worteltube is nu eigendom van een Syrische jonge madame.
We hadden gevraagd hoe we moesten fietsen, maar niet langs de grote wegen. Zo leidden ze ons over de kleinste en steilste zandpaddetjes tot we volledig uitgeput van het volgen van de brommer, aankwamen op de hoofdweg naar Irbid. Daarna volgde de weg naar Aleppo. Na 111 km fietsen komen we aan in Aleppo. Daar zitten we nu! We dwaalden hier rond in een labyrinth van overkoepelde gangen met veel afwisseling van kleuren, geuren van kruiden, zeep en vlees. Boven de stad prijkt een grote citadel.

Proficiat met het achterover werken van deze brok verhalen! Vergeet de fotos niet! 106 nieuwe beelden; Vers uit Aleppo (Syrie).

Talataa

VER van SLAG

Lieve mensen

Ik heb een volledig blogbericht in elkaar gestampt van een halve meter doorsnede maar de verbinding werd verbroken en vandaar dat ik van voor af aan kan beginnen.
Maar treure nikske, zeure nikske zingt de Jasper...

(klik foto, zie ook foto's Jasper)
VERS van SLAG

We brengen de nacht door in openlucht in een dennenbos tussen de rode ranonkels. sOchtends wekken de bellen van een kudde inteeltgeiten ons. Met hun minihoofdjes dartelen ze rond tussen de bloemen. Die dag staat Madaba en Mount Nebo op het programma. Madaba is gekens voor het uitzonderlijk vredig samenleven tussen Moslims en Christenen (cfr. Lonely Planet). Daar krijgen we de oudste wereldkaart van het Midden-Oosten te zien in moziek en bezoeken we een moziekschool. Daarna gaan we Mozes achterna zijn Mount Nebo (berg) op vanwaar hij Israel, het beloofde land zag.
Die nacht slapen we op een betonnen kot op een decadent dakterras. Jasper berreidt er een gevarieerde gekruide maaltijd van enkel linzen en rijst. Die dag staat de surrealistische Rode Zee op het programma. We dalen af met onze fietskes en blijven maar afdalen. We zijn ietwat bevreesd omdat we bij de oevers van de zee het laagste punt van de aarde hebben bereikt en fiks onder het zeeniveau zitten. Dus het wordt klimmen om enkel op zeeniveau te komen.

De oevers van de Rode zee zijn prachtig met hun zoutkristallen en de fijne marmertekeningen van wit/zwart dt het zout achterlaat. Het zwemmen zelf is onvergetelijk! Van zwemmen kan er eigenlijk geen sprake zijn. We dobberen rond als planken hout op het wateropp. Elke zwembeweging heeft geen kracht. Berten die al te nieuwsgierig is naar leven in dit zo zoute water zwemt onder water met de ogen wagewijd open. Het brandt! Het is zeker af te raden maar even later als we als gepekelde palingen het water uitstruinen merkt hij er al niets meer van. De kleren(mn Middenoostenwaterboerkha) die ik aanhad tijdens het zwemmen staan stijver dan voor de ergste wasbeurt en onze huid ziet wit van het zout. Bij gebrek aan douche laten we ons al fietsend drogen; onze huid onder het zout, onze haren blijven dagen nat en olieachtig.

De Jordaan volgend fietsen we langs vele Palestijnse tentenkampen en landbouw.
Een verkopende boer duwt ons al fietsend grote verse kervel onder de neus.
Boer; You come from America?
Wij; La, Belgica
B; Ok hier groenten (nen hoop)
We draaien een weggetje in om tussen de tentenkampen? een plaats te vinden maar komen terecht bij een boer.
Boer; You come from America?
Wij; La, Belgica
Boer; Ok ge moogt daar gerust op dien berg a tent opzetten.
We krijgen handen vol groenten en eten vandaar de komende dagen vele verrukkelijke lentesmossen!

Bertens fluit

De volgende dag gaan we naar Pella. Dit is een Grieks-Romeinse site. Het werd een felle klim erheen. Berten wordt geduwd door enkele kinderen. De sfeer in de stad is grimmig dus blijft er iemand bij de fietsen. Niets vermoedend wandelen Fraukje en Jasper rond van moskee naar tempel, naar bloemrijke kloof tot nieuwe tempels en badplaatsen tot we terug de fietsen in het visier krijgen. Rondom Berten krioelt het van volwassenen en nog meer kinderen. Berten is zijn fluit kwijt. De onmisbare hondenfluit werd gestolen wanneer twee groepen straatkinderen hem in een valstrik kregen. De ene groep ging er met de fluit vandoor. De andere groep lag achter de rotsen zodat Berten de fluitpikkers niet kon blijven volgen. Het fluitje is een perfect middel tegen fietsersbijtgrage honden. Gelukkig zijn de dorpsmannen behulpzaam. Ze willen het oplossen. Een jongeling met rode trui probeert letterlijk informatie uit de jongens te slaan. Hij heeft op een bepaald moment door wie de dief is. De rode getruide jongen komt met de fluit in de hand terug.

Mamloukmoskee vol rupsen

We mogen de nacht in de site doorbrengen. We zetten de tent op in de ruine van een moskee. Maar de nacht duurt niet lang want een tweede bewaker is toch niet akkoord met ons verblijf daar. Terwijl we nog onwetend waren van enige problemen stuurt hij politie op ons af.
Feit 1 stond vast. We konden niet in de moskee blijven staan. 'for your own sake' zoals altijd.
Feit 2 stond een pak minder vast. Ze wilden ons liefst in een bevrioend hotel onderbrengen. We fietsten achter de jeep, geladen met blauw volk, naar het hotel.
-Blauw volk; We want all the good for you! Even Abdullah (koning Jordanie) doesn't sleep. Only 2 or 3 hours each night to do all the good for his people.
-Een van ons drie; Can we camp here under the olive trees?
-Bv+hotelman; No you would destroy my flowers.
-F; I think someone is lying now. (ipv bloemen was er overal een geploegd veld te zien.)
-B; The hotel is too expensive. We'll cycle further to Syria.
-Bv; We have solution. Follow us.
We kregen een prachtig bloemenveld naast een hypermoderm politiebureau, volledig omheind.

Dag 189 (na den Hannes)

Steile afdaling waarbij we zeer diverse dingen in ontvangst mochten nemen. De Jordaanse jeugd was zo vriendelijk ons te beladen met stokken, afval, een kop sla, stenen, fuck you s, frisdrankinhoud,...
We namen een binnenweg naar het hoge Umm Qays; Gadara (Een zoveelste prachtige Romeins-Griekse site). En passeerden na onderhand al volledig rond te fietsen als gezouten chips, enkele dagen na de Dode Zee, een riviertje om ons te wassen. We kwamen glimmend en glanzend uit deze intense Dodezeezoutkuur.
De verder klim werd naast onze propere gereinigde huid, opgevrolijkt door een slang en vele gele pompons van Mimosas. We eindigden langs de Jordaanse nationale bloem; The black iris. We stonden tot slot op de top met uitzicht over de zee van Galilei: Daar waar Jezus over water liep en vele andere wonderen verrichtte.
Umm Qays was een prachtige site vol groen en bloemen. Ze was gevormd door Griekse, Romeinse en Arabische invloeden. Amphitheatres, zuilen, heirbanen,... aanwezig, afwezig. Maar duidelijk sporen achterlaten deden de archeologen. De archeologen zonder oog voor de natuiur hebben prachtige oude olijfgaarden ten dode opgeschreven door ze dicht rondom de wortels uit te graven zodat hun grondwater niet meer vast te houden valt. De bomen stonden op eenzame statuutjes in gigantische Romeinse ruines.
We aten in een kerk waar Jezus bezeten mensen verloste van de duivel. Na sluitingstijd duiken we kort toch nog een museum binnen en gaan dan op rooftocht naar voedsel. Een jongeman wil ons helpen aan brood te geraken. We eindigen (wel zonder brood) op zijn terras met onze tent en ik (Fraukje) eindig in de keuken. De keuken is vrouwengebied waar ze ongesluierd hun gang kunnen gaan. De zussen helpen me een maaltijd voor de wachtende mannen in elkaar te steken. Het wordt heel gezellig en interessant om eindelijk eens dichter bij deze lokale, verstopte vrouwen te staan. Het is een familie met elf kinderen. Ze vinden mn mes veel te groot en geven me een klein mesje cadeau; speciaal voor groentjes. De sfeer is gemoedelijk en soms voel ik plots dat ik vergeten was dat er een cultureel verschil is; wanneer ik wordt teruggekatapulteerd door hun verhalen en gebruiken. De mannen (Jasper en Berten) ontdekken aan de andere kant van het huis dat de jongeman geen bombmaker met uranium is maar een pompmaker die uranium filtert.

Dag 190

Broer 2; Where is the girl (Fraukje) so she can prepare the meal in the kitchen?
Berten haalt brood en bestelt thee voor een goed fietsontbijt. Om kwart voor acht zijn we op de been met felle wind die ons rechtstreeks naar Syrie stuwt. Voor Syrie in te mogen moeten we de eerste WEGENTAKS voor fietsers betalen. Verdwaasd fietsen we verloren in niemandsland. We kochten een postzegelvisum, geld gewisseld en smiddags gepicknicked in picknickland Syrie. Wanneer we s avonds een kitcherig Walibipaleis passeren, leek het Jasper perfect om daar te camperen. De familie met megaomwalling en zonder WC ontvingen ons hartelijk.

Dag 191

We verlaten het paleis van de koning, gebouwd voor zijn koningin, tussen de druiven en zoeken ons een beschut toilet in een tankstation. Dit matamorfoseert in een stankstation. We drinken daar thee met Palestijnen; 'We are the terrorists, we wille kick them out'. We horen dat Israel pas 200 Palestijnse kinderen gedood hebben.
We naderen de ultieme bourkhabarbystad; Damascus. We kunnen hier onze speurtocht naar de zogenaamde fulla's terug openen. We racen door druk verkeer. De eerste twee hotels in de souqs zijn vol. In het derde hotel krijgen de drie koningen een overnachtingsplaats op het dakterras. We staan tussen oud roze houtwerk een een volle groene plantenwoekering. Uitgehongerd verslinden we tahina met brood en leggen ons teneder in organisch oud Damascus.

Dag 192

Een souqdag in Damascus leidde ons door labyrinthsteegjes, gaten in koepels met lichtstralen, een hoop verwarde blikken naar drie verwilderde vikings die elke speelgoedwinkel doorzoeken, op zoek naar de legendarische fullah (georderd door broeder Levi!). Fraukje schaft zich 21 belletjes aan en Berten krijgt gratis rubbertjes voor de benzinebrander. We kopen een nieuwe tang, aleppozeep, een geel schapenvachtje voor 5 euro en bezoeken en prachtig pachapaleis, de grootste met goudbemozaiekte ummayadmoskee, waar Fraukje een grijze cape moest dargen en passeren uniek weefwerk voor bedouinetenten. De man leert ons ietwat spinnen. Het wordt een ijzersterke geitenharen draad voor een waterdicht tentdoek. We verorberen megaveel mega reuze reuze grote fruitshakes en een vette durum. Kleren gewassen und geschlaffen.

Dag 193 OP ZOEK NAAR LEVI'S DAME

Op ons dakterras schrobt Berten met hoop op een gereincarneerde witte broek. Het geloof in reincarnatie blijft bevlekt. We bezoeken het Nationale museum van Damascus. We zien er veel Ummayadkunst en zien Griekse schatten uit Palmyra. Het is er enorm druk,buiten op de afdeling Hedendaagse kunst. Berten ontdekt een schilderij achter twee gordijnen, we passeren een historische Joodse synagoge, Ummayad inkomspoort en in openlucht veel beelden... en zonder kunnen ze niet (focuspunt van Bertens archeologische oog...); VERWAARLOOSDE MOZIEKEN. Ze liggen te verrotten en verzakken in de achtertuin. Berten; 'Iets waar je an begint, moet je onderhouden, dus mijn balkon moet ik ook onderhouden.'
Een oud station bezocht waar ticketten verkocht worden maar waar het spoor spoorloos was. We zetten de jacht op de boerkhabarby verder. We vinden geen zwartgecoverde vrouw, na heel wat winkels afgedaan te hebben. De ultieme winkel zou Space Two zijn. Het bleek Space Toon. Niet dat dat er iets toe deed want een boerkhabarby hadden ze niet en we durfden ze ook niet meer uitkleden om het vastgemaakte ondergoed te detecteren.Die avond gingen de mannen naar de Hammam (zie vorige afgebroken verslag; afgebroken doordat ze terugkwamen van de heerlijke Hammam).

Dag 194

Voor Damascus uit te racen schrijven we nog twee kaartjes maar is een postbus onvindbaar. Ik riskeer door mn moeders verjaardagskaartje aan een onbetrouwbare ouwe mee te geven. Het zou nog voor de grens gepost moeten worden omdat het anders zeker te laat aan zou komen.We betalen 25000 LL per man voor een Libanees visum. Libanon!! Een verrukkelijk land dat bovenin onze top naast Libie staat, of misschien er nog boven! Berten steekt vanaf hier het verslag in elkaar!

We proberen morgen fotos up te loaden en het vervolg verder te schrijven! Jullie hadden normaal gezien nu al nieuwe spetterende sneeuwfotos gehad maar ik vind het fotokabeltje niet. Straks mn fietstassen doorploegen en hopelijk morgen meer!

Deel 2 Libabom

Berten gaat verder.
We kopen een visum voor Libanon aan de grens en nog voor dat we Libabom 100m binnen zijn krijgen we wel drie keer de vraag toe geworpen wat vind je van Libanon!

De Koerd.

Het is al laat we zitten in Aanjer een stad waar we de archeologie site van de Unmajads willen bezoeken. We stoppen bij een parking en kamperen tussen een mercedes en een lada, de bewaker een losse vriendelijke Koerd en zijn vrouw vergezellen ons met plastieken stoelen en tafel. 1 stoel te weinig dus de losabollige vrouw nestelt zich neer op de spier witte motorkap van de mercedes. Hier in Libanon wort u status bepaald door u wagen, krak zij de ster van de nu al iets minder witte motorkap. Het gaat er op vooruit hier in Libanon mogen de vrouwen er gezellig bij komen zitten, grapjes maken en zelfs de sterren van mercedessen afbreken, met wat secondelijm weer terug geplaatst. Maar pas wel op voor de landmijnen als je gaat plassen!!!

Na pepsie thee en koffie getrakteerd te krijgen bezoeken we Aajer een prachtige ommuurde stad van de Unmajads, waar we zoek en tilt slagen tussen al de overgangen van de culturen hier in het midden Oosten. Tussen de ruines en bloemetjes leven er steeds weer prachtige dieren: hagedissen, slangen, kikkers, schildpadden en een massa roofvogels. Fietsend langs de laatste nog niet gekapte Libanonceders begeven we ons richting Baalbek.
De weg hangt vol met zwarte vlaggen en vreemde propaganda affiches van soldaten met (en) heilige pieten (moslim leiders), die duidelijk niet voor vrede strijden. Alles draait hier rond de Hesbolla (partei of god) overal staan tanks en benzinestations zijn ingenomen en met tonnen omgebouwd tot legerbasis, bezaait met agressief ogende Hesbolla vlaggen. Het straalt allemaal een niet zo gerust stellend sfeertje uit. We zitten in de Bekaa valei de thuisbasis van de Hesbolla. Maar de mensen blijven o zo vriendelijk en gastvrij dat het hier een zaligheid blijft om door te fietsen. Baalbek deze prachtige Grieks en Romeinse stad is de meest inpresieve (= tja imposante, indrukwekkendste) op onze route.
De kapitelen alleen zijn al dubbel zo groot als onszelf en de stenen van de ommuring 4.5 bij 9 meter, het is ons allemaal een beetje te groot en besluiten om het de dag erna maar eens deftig te onderzoeken.Kamperen op de site blijkt niet mogelijk een militair bied ons een kamer aan maar heeft iets te veel oogjes (meer als twee dus) op Fraukje, nog efkes wachte.

De fiere museumbewaker.

Dan bied de museumbewaker ons een excellent appartementje aan, de huurders waren er net uit gegooid hopen dat wij er betere zijn? De witte bergtoppen hier rond de valei zijn te aantrekkelijk om nog eens te gaan skiën dus begeven we ons richting sneeuw en kamperen sinds lang geleden nog eens in het wild aan de eerste sneeuw vlekken. Verder omhoog zwoegend worden we tegen gehouden door een politiepost.
De weg blijkt gesloten te zijn er zou meer dan 2 meter sneeuw op moeten liggen, verontwaardig blijven we nog efkes wachten.
Jasper krijgt een telefoon met de officier in de hand en Berten een pak broden en blikjes vlees, als ze horen dat we tent en warme kleren bij hebben mogen we op eigen verantwoordelijkheid toch verder rijden we moeten niet vrezen voor landmijnen. Na enkele kilometers is de weg voor het eerst geblokkeerd door sneeuw we ploeterde er ons doorheen geen enkel spoor van een voorganger te bespeuren. We zijn hier de eerste na de lange winter maanden en vooral juist op de weg is de sneeuw blijven liggen, we passeren steeds meer sneeuw en steeds langere en dikkere pakken.
Tot 5 meter hoog duwen we onze fietsen hier doorheen het is oer zwaar en na een tijdje is de weg overal wit, Berten heeft zijn voeten in plastiekzakken gestoken wegens enkel sandaal schoeisel.
Het zonnetje schijnt en het landschap is prachtig eindelijk voelen we nog eens de zelfde rust en leegte dan in de Egieptise woestijnen. Maar nu in de besneeuwde bergen van Libanon.
Na een volledige dag duwen met een gemiddelde snelheid van 3 km/u, zien we de eerste skilift de weg komt boven aan de pistes aan en gaat los over de zwarte heen.
We zetten ons tentje naast de zware piste op en bouwen een hoge steen muur om de snijdende wint tegen te houden.
Tot verbazing van de skiërs duwen we onze zwaar bepakte fietsen over de pistes heen en komen we in een super chic dekadent skidorp aan.

Het dak van het skiverhuur.


We kamperen op het dak van het ski verhuur van een zeer vriendelijke familie. Met uitzicht op de pistes het is 25 graden en de pistes liggen er papperig bij, maar boven viel het nog mee en hadden we uitzicht over de middellandse zee en Bijroet.
De sfeer hier in het dorp is totaal anders dan onze Midden Ooste ervaringen.
De vrouwe lopen hier in topjes rond en zijn duidelijk op versier toer en snobisme is alom. Het skiën gaat goed maar jammer genoeg sluit bij de eerste dag skiën de helft van het gebied al bleven er nog een paar goede stukjes over. Het is zalig nog eens de sneeuw en de wind te proeven. 2 dagen skiën Jasper en Fraukje mee, maar de derde dag is Jasper ziek (7 keer overgeven hij probeert zijn lekke bande in te halen) en heeft Fraukje een stijf nekske. Berten trekt er alleen op uit het weer is omgeslagen en de sneeuw ligt er zalig bij.
Terug op de fiets dalen we af richting het zeetje waar we om heen aan het fietsen zijn. Langs prachtige rotsige kloven, waterval en abeelboomgaarden in bloesem. Van gastvrij Libanon krijgen we een nieuwe bout voor Bertens stuur en word de ligfiets rond gereden in een Camion om de afgebroken fietspoot er weer aan te lassen. Jammer genoeg waren hun aluminium las capaciteiten niet sterk genoeg en kreeg Berten een zwaar bepakte fiets op zich toen de poot weer afbrak bij de volgende reparatie stop.
Bij een picknick op de parking van een restaurant kregen we nog een pizza met frietjes mmm!!!
De uitzichten over de Middellandse zee waren prachtig, haarspeldbochten belande we ‘s avonds met ons tentje in een Kamille veld aan de zee.
Hier kreeg Jasper een isolatiebuis van lootgieters om zijn vergane handvatten van zijn stuur te vervangen.

Make peas in the Middle East !!!

Morgen gaan we hopelijk verder en voegen we hier nog wat fotootjes aan toe.

sorie vor het verbeteringsweerk. (sorry voor de laatste zin lol)

Veel groetjes
De drie!