Verslag van drie spionnen

Drie opperst gelukkige fietsers lopen te dansen doorheen de hotelkamer in Cairo. Het bevrijdende postpakket is op miraculeuze wijze in onze handen gekomen.
We bekijken alles als kinderen na de komst van Sint Niklaas.
Jasper zijn nieuwe speeltje wordt direct gemonteerd ipv het gebroken achterwiel (zie foto's).
Berten amuseert zich met de brander en Fraukje met haar nieuwe collectie lingerie.

We zien echt uit naar het smogrijke verstikkende Cairo te verlaten en ons terug per fiets vrij voort te bewegen!
's Ochtends fietsen we het nog slapende Cairo uit. 's Middags zetten we een theetje in de woestijn en 's avonds fietsen we de woestijn in op zoek naar een kampeerplaats.
Een zogezegde wachter die instaat voor de bewaking van petroleumbronnen stelt ons gerust dat we daar mogen kamperen. Hij zet zich erbij en schilt onze aardappelen. Wanneer Hij zeker is dat we gaan slapen en de tent in kruipen verlaat hij ons.

Maar de nacht wordt ons niet gegund.

De man die ons had geholpen wilde hoger op geraken?, bewijzen dat hij nuttig was voor het leger? Hij zorgde dat we daar onze tent opzetten en ging ons dan achteraf verklikken. In het midden van de nacht stond hij daar weggedoken achter een meute militairen, om te zien wat zijn Judasverraad teweeg bracht. De militairen hadden een goede vangst: Drie mogelijke spionnen, te slapen in een militair gebied. Zelfs in de parkeerplaats van een legertank.

Ze hielden ons heel de verder nacht wakker. Was het niet voor ons (vooral Jasper) te bestormen met vragen en verwijten, dan was het wel dat ze zeiden dat ze over enkele minuten terug kwamen voor nieuwe vragen, (luide bewaking achterlatend), en uiteindelijk 2 uur later pas terug arriveerden.
Ze slingerden ons heen en weer tussen poeslief en grof zijn.
Militaire: We'll call Mubarak (president Egypte).
`Mubarak` was razend en uitte dat (zacht verwoord) aan Jasper via de gsm.

Uiteindelijk moesten we al ons gerief inpakken. Ze blaften ons constant af dat het sneller moest en wilden de drie geladen fietsen plus bob trailer in hun kleine laadbak proppen. Dat was onmogelijk en zou onze fietsen volledig ruineren.
Militaire: So the one with the strange bike will cycle alone and the two others in the car.
We gingen niet uit elkaar dus werd het een zeer gevaarlijke rit in het pikdonker op een autostrade. Ze staken ons in een kleine ruimte zonder ramen waar we verder moesten slapen. Ze namen onze paspoorten mee want die moesten we zelf ophalen in Suez, waar ons een procedure aan de been hing die 5 uur minstens in beslag zou nemen. We probeerden te slapen voor de enkele uurtjes die ons nog restten, terwijl militairen binnenspiedden door de glaslooze ramen.

F: Hammeim?
Officier: You can`t go to the toilet. You have to know: You are a woman and you are in the Middle-East.
(Ik mocht niet naar het toilet. Hij vertrouwde zijn eigen militairen niet met een vrouw.)

We lagen pas te slapen en werden er alweer uitgezet. Als we wilden eten dan moest dat `quickly quickly, come on. We waren duf en razend.
Wij: Why? You promised us a good night.
Officier: Because the tunnel of Suez will close in 5 hours. Quickly!
We geloofden hem niet en het was een leugen, maar we hadden geen keuze. We hingen als marionetten aan onze paspoorten en de militairen vast.

We fietsten naar Suez
-Terwijl er een begeleidingsauto ons tegemoet reed.
-Terwijl we meermaals werden gecontacteerd via gsm, om te horen bij welke km paal we stonden.
-Terwijl er langs de kant van de weg een jeep met mannen in burger stonden te wachten, die ons heimelijk volgden. (Jasper had ze opgemerkt) en die aan het einde van de rit zich bij de militairen voegden, 40 km later.

We werden een grote militaire basis ingeloodst, vol moderne spiegelglazige gebouwen. We moesten plaatsnemen in een kleine ruimte waar we lange tijd belangrijke pieten en hogere piemels zagen voorbij wandelen. We vreesden al dat ze voor ons een vergadering hadden belegd. We kregen thee en zakjes chips. (Jasper had om voedsel gevraagd omdat we nog niet gegeten hadden.) Met brilledoos als cassetterecorder en camera bewapend kwamen drie mannen ons enkele vragen stellen. Ze moesten alles weten, tot de personen die we in Egypte hadden intmoet, hoe die waren,. waar ze leefden, hun contactgegevens.
Ze stelden vragen door een stap over te slaan. bv; Waar leerden jullie Arabisch. (We kunnen helemaal geen Arabisch, enkel basiswoorden). Hoeveel leden hebben jullie bij de organisatie?

We beantwoordden alles naar realiteit. We hadden niets te verbergen.

Jasper en Berten moesten hun houtopleiding staven door houtsoorten te herkennen en de geschiktheid ervan uit te leggen. Er werden fotos van ons genomen. 2 van Berten.
Dan lieten ze ons lang wachten. We moesten met onze fiets een militair in burger volgen naar een naburig gebouw. Buiten wachten, binnen moesten we door een scanner, gsm afgeven, de opinels,... We werden met andere miserabele figuren in een wachtkamer gezet. Na een tijd werden we overgeplaatst naar een kale ruimte met zwarte zetels. De militair in burger bleef bij ons. Hij begon spontaan wat vragen te stellen. Direct kwam een man hem het zwijgen opleggen. Hij moest de ruimte verlaten.

Can we call our ambassy?
m: No
Can we have some water?
m: No
Can i go to the toilet?
m: No
So hammeim inside?
m: Wait!
Er werd een man met me meegestuurd ter begeleiding. We passeerden griezelige ondervragingsruimtes met o a een groot bureau en ver daarvandaan zat een man op een houten bankje.

Uur na uur hielden ze ons in de kale ruimte, gespannen voor wat ons te wachten stond en kapot van de slapeloze nacht waren we tot niets in staat. Enkel tot doordraaien. Van scetshkes over boerhkavrouwen en handstand tegen de kale muren.
Na drie uur op elkaars gezicht te hebben gezien waren we het beu. Van ons protest werden ze enkel enorm aggressief. Berten mocht niet met zijn benen gekruisd zitten. We moesten rechtop zitten. Enkel Jasper mocht antwoorden. De ene keer waren ze even poeslief, de andere keer blaften ze ons weer af. We mochtten de ruimte niet verlaten, we werden heen en weer geslingerd en waren kapot van de kleinering.

Were are we?
What is this building?

Een man wou ons antwoord geven.

It is secret.
We are the Secret Agency.

5 uur later. Een man komt ons een flesje water brengen.
5 uur in de witte ruimte.
m; Go out, go out! Hurry.

We stonden buiten op straat bij onze fietsen en hadden 5 uur opgesloten gezeten in de afluisterruimte van de Egyptische geheime dienst.
(Cfr. This procedure will take 5 hours.)

We brachten de nacht door in een Anglikaans kerkje; St Saviorchurch in Suez.

Berten gaat verder (na Fraukje).

Paranoia!!!

Opgestaan in het vredige kerkje, we banen ons een weg naar het drukst bevaarde kanaal van de wereld: het Sues kanaal dat de rode zee met de middellandse zee verbind. Gisteren zagen we appartementsblokken verschuiven door de stad heen.
Maar nu is het hier doods, we wachten op de kaai om de grote tankers en containers door de woestijn te zien drijven, maar geen schip durf ons voorbij te varen het kanaal is doods stil.
De Talaata Belgiki: nationale vijand nummer 1.
We gaan dan maar verder richting de tunnel naar Sinai naar Azië, gedaan met Afrika. We mogen de tunnel door, helemaal alleen vliegen we door deze moderne koker al het verkeer tussen Afrika en Azië wordt tegengehouden. Was het voor onze veiligheid of dachten ze dat we met onze bom kar het kanaal gingen fit prikken?

De wind zit goed en we vliegen door de woestijn heen, overal zien we militaire activiteit. Hier wildkamperen zagen we efkes niet meer goed zitten. Een dorp was voor zonsondergang niet meer te bereiken. Enkel een verdwaald, vettig tankstation lag nog op onze route. Hier mochten we kamperen maar Egypte heeft ons laag gebracht, onze kampeer normen hebben al wel wat hoger gelegen.
We vegen de vuiligheid een beetje aan de kant, bouwen een muur van autobanden om het oorverdovende geluid van een generator een beetje weg te werken. Maar geur en een trillende grond bleef onuitstaanbaar zodat dit zeker onze vettigste laagst gevalle slapeloze nacht ooit werd.

De kust staat hier volgebouwd met prachtige resorts, de een al weer in verval terwijl er weer een ander wordt opgebouwd. Toeristen zijn hier niet te bespeuren, overal klagen ze. Na enkele bomaanslagen blijft iedereen hier weg.
Het strand ligt vol met prachtige schelpen. De zee heeft hier de rijkste fauna maar jammer genoeg raap ik de schelpen en koraal tussen de olie en afval uit.

De eerste bergen verschijnen, het wordt een prachtig woestijnlandschap in al de mogelijke kleuren en vormen. Dorpen liggen hier te ver uit elkaar zodat we weer de woestijn in duiken. We staren de horizon af zodat niemand ons ziet en slapen in een gezellig grotje. De militairen zijden dat ze altijd wisten waar we waren dus we vreesden voor een zendertje maar vonden niets. Onze gsm bleef uit want daar kunnen ze ons ook met vinden. We zijn gewoon paranoia geworden.

Rustig stijgde we over rustige wegen, het gebergte van het Sint-Catherina klooster in,
het was prachtig en problemen met wildkamperen bleven uit. We kregen zelfs weer gratis koekjes en vertrouwen in de mensen. Het klooster was een drukke bedoeling ladingen met bustoeristen werden uitgespuwd. Nog enkele leugens van een politieman. De drukte ontvlucht en de berg van Mozes beginnen beklimmen. De uitzichten waren nogmaals verbluffend en door de bergen wandelen was zalig.
De Mozes had er ne schonen berg uit gekozen. Over 3500 treden door een prachtige kloof weer afgedaald. Ocharme onze kniekes, tis te hopen dat we ooit nog in de bergen kunnen wandelen want dit waren ze niet meer gewoon.
Een dagje rust, de bergen schilderen en een rustig gesloten klooster op papier gezet. Een dagje later met een massa mensen het klooster bezocht en weer uitgespuwd door een klein poortje waar een 2 richting verkeer doorheen moest. De afdaling richting Nuweba begonnen door een mysterieus mistig landschap en rotsen uitgesleten vol gaten en zuilen. Een extreem lange zalige afdaling door een kloof van 20km.
Belandden we met een aardige snelheid in Nuweba vanwaar we de boot richting Jordanië zullen nemen. Maar eerst efkes uitrusten en het maffe maar prachtige Egypte verwerken met nog meer natuur schoon: De koraalriffen van de Rode Zee!!! We kamperen hier in een prachtig rieten hutje op het strand waar we kettinkjes en juwelen maken van de prachtige schelpen. Snorkelen tussen prachtige tropische vissen en koraal in al de kleurtjes. Maar niet te lang want heel tropisch warm is het water jammer genoeg niet.

Afhankelijk van het zonnetje vertrekken we naar Jordanië waar op het moment een koude winter heerst.

Groetjes uit het (woelige) Oosten!

Jasper
Berten
Fraukje.