Fottokes

Voor extra foto's: een upload onder map Fraukje: Mozes met Modrie op Sinai en onder map Jasper: Mozes met Modrie op Sinai 2.
Veel zieplezier!

Verslag van drie spionnen

Drie opperst gelukkige fietsers lopen te dansen doorheen de hotelkamer in Cairo. Het bevrijdende postpakket is op miraculeuze wijze in onze handen gekomen.
We bekijken alles als kinderen na de komst van Sint Niklaas.
Jasper zijn nieuwe speeltje wordt direct gemonteerd ipv het gebroken achterwiel (zie foto's).
Berten amuseert zich met de brander en Fraukje met haar nieuwe collectie lingerie.

We zien echt uit naar het smogrijke verstikkende Cairo te verlaten en ons terug per fiets vrij voort te bewegen!
's Ochtends fietsen we het nog slapende Cairo uit. 's Middags zetten we een theetje in de woestijn en 's avonds fietsen we de woestijn in op zoek naar een kampeerplaats.
Een zogezegde wachter die instaat voor de bewaking van petroleumbronnen stelt ons gerust dat we daar mogen kamperen. Hij zet zich erbij en schilt onze aardappelen. Wanneer Hij zeker is dat we gaan slapen en de tent in kruipen verlaat hij ons.

Maar de nacht wordt ons niet gegund.

De man die ons had geholpen wilde hoger op geraken?, bewijzen dat hij nuttig was voor het leger? Hij zorgde dat we daar onze tent opzetten en ging ons dan achteraf verklikken. In het midden van de nacht stond hij daar weggedoken achter een meute militairen, om te zien wat zijn Judasverraad teweeg bracht. De militairen hadden een goede vangst: Drie mogelijke spionnen, te slapen in een militair gebied. Zelfs in de parkeerplaats van een legertank.

Ze hielden ons heel de verder nacht wakker. Was het niet voor ons (vooral Jasper) te bestormen met vragen en verwijten, dan was het wel dat ze zeiden dat ze over enkele minuten terug kwamen voor nieuwe vragen, (luide bewaking achterlatend), en uiteindelijk 2 uur later pas terug arriveerden.
Ze slingerden ons heen en weer tussen poeslief en grof zijn.
Militaire: We'll call Mubarak (president Egypte).
`Mubarak` was razend en uitte dat (zacht verwoord) aan Jasper via de gsm.

Uiteindelijk moesten we al ons gerief inpakken. Ze blaften ons constant af dat het sneller moest en wilden de drie geladen fietsen plus bob trailer in hun kleine laadbak proppen. Dat was onmogelijk en zou onze fietsen volledig ruineren.
Militaire: So the one with the strange bike will cycle alone and the two others in the car.
We gingen niet uit elkaar dus werd het een zeer gevaarlijke rit in het pikdonker op een autostrade. Ze staken ons in een kleine ruimte zonder ramen waar we verder moesten slapen. Ze namen onze paspoorten mee want die moesten we zelf ophalen in Suez, waar ons een procedure aan de been hing die 5 uur minstens in beslag zou nemen. We probeerden te slapen voor de enkele uurtjes die ons nog restten, terwijl militairen binnenspiedden door de glaslooze ramen.

F: Hammeim?
Officier: You can`t go to the toilet. You have to know: You are a woman and you are in the Middle-East.
(Ik mocht niet naar het toilet. Hij vertrouwde zijn eigen militairen niet met een vrouw.)

We lagen pas te slapen en werden er alweer uitgezet. Als we wilden eten dan moest dat `quickly quickly, come on. We waren duf en razend.
Wij: Why? You promised us a good night.
Officier: Because the tunnel of Suez will close in 5 hours. Quickly!
We geloofden hem niet en het was een leugen, maar we hadden geen keuze. We hingen als marionetten aan onze paspoorten en de militairen vast.

We fietsten naar Suez
-Terwijl er een begeleidingsauto ons tegemoet reed.
-Terwijl we meermaals werden gecontacteerd via gsm, om te horen bij welke km paal we stonden.
-Terwijl er langs de kant van de weg een jeep met mannen in burger stonden te wachten, die ons heimelijk volgden. (Jasper had ze opgemerkt) en die aan het einde van de rit zich bij de militairen voegden, 40 km later.

We werden een grote militaire basis ingeloodst, vol moderne spiegelglazige gebouwen. We moesten plaatsnemen in een kleine ruimte waar we lange tijd belangrijke pieten en hogere piemels zagen voorbij wandelen. We vreesden al dat ze voor ons een vergadering hadden belegd. We kregen thee en zakjes chips. (Jasper had om voedsel gevraagd omdat we nog niet gegeten hadden.) Met brilledoos als cassetterecorder en camera bewapend kwamen drie mannen ons enkele vragen stellen. Ze moesten alles weten, tot de personen die we in Egypte hadden intmoet, hoe die waren,. waar ze leefden, hun contactgegevens.
Ze stelden vragen door een stap over te slaan. bv; Waar leerden jullie Arabisch. (We kunnen helemaal geen Arabisch, enkel basiswoorden). Hoeveel leden hebben jullie bij de organisatie?

We beantwoordden alles naar realiteit. We hadden niets te verbergen.

Jasper en Berten moesten hun houtopleiding staven door houtsoorten te herkennen en de geschiktheid ervan uit te leggen. Er werden fotos van ons genomen. 2 van Berten.
Dan lieten ze ons lang wachten. We moesten met onze fiets een militair in burger volgen naar een naburig gebouw. Buiten wachten, binnen moesten we door een scanner, gsm afgeven, de opinels,... We werden met andere miserabele figuren in een wachtkamer gezet. Na een tijd werden we overgeplaatst naar een kale ruimte met zwarte zetels. De militair in burger bleef bij ons. Hij begon spontaan wat vragen te stellen. Direct kwam een man hem het zwijgen opleggen. Hij moest de ruimte verlaten.

Can we call our ambassy?
m: No
Can we have some water?
m: No
Can i go to the toilet?
m: No
So hammeim inside?
m: Wait!
Er werd een man met me meegestuurd ter begeleiding. We passeerden griezelige ondervragingsruimtes met o a een groot bureau en ver daarvandaan zat een man op een houten bankje.

Uur na uur hielden ze ons in de kale ruimte, gespannen voor wat ons te wachten stond en kapot van de slapeloze nacht waren we tot niets in staat. Enkel tot doordraaien. Van scetshkes over boerhkavrouwen en handstand tegen de kale muren.
Na drie uur op elkaars gezicht te hebben gezien waren we het beu. Van ons protest werden ze enkel enorm aggressief. Berten mocht niet met zijn benen gekruisd zitten. We moesten rechtop zitten. Enkel Jasper mocht antwoorden. De ene keer waren ze even poeslief, de andere keer blaften ze ons weer af. We mochtten de ruimte niet verlaten, we werden heen en weer geslingerd en waren kapot van de kleinering.

Were are we?
What is this building?

Een man wou ons antwoord geven.

It is secret.
We are the Secret Agency.

5 uur later. Een man komt ons een flesje water brengen.
5 uur in de witte ruimte.
m; Go out, go out! Hurry.

We stonden buiten op straat bij onze fietsen en hadden 5 uur opgesloten gezeten in de afluisterruimte van de Egyptische geheime dienst.
(Cfr. This procedure will take 5 hours.)

We brachten de nacht door in een Anglikaans kerkje; St Saviorchurch in Suez.

Berten gaat verder (na Fraukje).

Paranoia!!!

Opgestaan in het vredige kerkje, we banen ons een weg naar het drukst bevaarde kanaal van de wereld: het Sues kanaal dat de rode zee met de middellandse zee verbind. Gisteren zagen we appartementsblokken verschuiven door de stad heen.
Maar nu is het hier doods, we wachten op de kaai om de grote tankers en containers door de woestijn te zien drijven, maar geen schip durf ons voorbij te varen het kanaal is doods stil.
De Talaata Belgiki: nationale vijand nummer 1.
We gaan dan maar verder richting de tunnel naar Sinai naar Azië, gedaan met Afrika. We mogen de tunnel door, helemaal alleen vliegen we door deze moderne koker al het verkeer tussen Afrika en Azië wordt tegengehouden. Was het voor onze veiligheid of dachten ze dat we met onze bom kar het kanaal gingen fit prikken?

De wind zit goed en we vliegen door de woestijn heen, overal zien we militaire activiteit. Hier wildkamperen zagen we efkes niet meer goed zitten. Een dorp was voor zonsondergang niet meer te bereiken. Enkel een verdwaald, vettig tankstation lag nog op onze route. Hier mochten we kamperen maar Egypte heeft ons laag gebracht, onze kampeer normen hebben al wel wat hoger gelegen.
We vegen de vuiligheid een beetje aan de kant, bouwen een muur van autobanden om het oorverdovende geluid van een generator een beetje weg te werken. Maar geur en een trillende grond bleef onuitstaanbaar zodat dit zeker onze vettigste laagst gevalle slapeloze nacht ooit werd.

De kust staat hier volgebouwd met prachtige resorts, de een al weer in verval terwijl er weer een ander wordt opgebouwd. Toeristen zijn hier niet te bespeuren, overal klagen ze. Na enkele bomaanslagen blijft iedereen hier weg.
Het strand ligt vol met prachtige schelpen. De zee heeft hier de rijkste fauna maar jammer genoeg raap ik de schelpen en koraal tussen de olie en afval uit.

De eerste bergen verschijnen, het wordt een prachtig woestijnlandschap in al de mogelijke kleuren en vormen. Dorpen liggen hier te ver uit elkaar zodat we weer de woestijn in duiken. We staren de horizon af zodat niemand ons ziet en slapen in een gezellig grotje. De militairen zijden dat ze altijd wisten waar we waren dus we vreesden voor een zendertje maar vonden niets. Onze gsm bleef uit want daar kunnen ze ons ook met vinden. We zijn gewoon paranoia geworden.

Rustig stijgde we over rustige wegen, het gebergte van het Sint-Catherina klooster in,
het was prachtig en problemen met wildkamperen bleven uit. We kregen zelfs weer gratis koekjes en vertrouwen in de mensen. Het klooster was een drukke bedoeling ladingen met bustoeristen werden uitgespuwd. Nog enkele leugens van een politieman. De drukte ontvlucht en de berg van Mozes beginnen beklimmen. De uitzichten waren nogmaals verbluffend en door de bergen wandelen was zalig.
De Mozes had er ne schonen berg uit gekozen. Over 3500 treden door een prachtige kloof weer afgedaald. Ocharme onze kniekes, tis te hopen dat we ooit nog in de bergen kunnen wandelen want dit waren ze niet meer gewoon.
Een dagje rust, de bergen schilderen en een rustig gesloten klooster op papier gezet. Een dagje later met een massa mensen het klooster bezocht en weer uitgespuwd door een klein poortje waar een 2 richting verkeer doorheen moest. De afdaling richting Nuweba begonnen door een mysterieus mistig landschap en rotsen uitgesleten vol gaten en zuilen. Een extreem lange zalige afdaling door een kloof van 20km.
Belandden we met een aardige snelheid in Nuweba vanwaar we de boot richting Jordanië zullen nemen. Maar eerst efkes uitrusten en het maffe maar prachtige Egypte verwerken met nog meer natuur schoon: De koraalriffen van de Rode Zee!!! We kamperen hier in een prachtig rieten hutje op het strand waar we kettinkjes en juwelen maken van de prachtige schelpen. Snorkelen tussen prachtige tropische vissen en koraal in al de kleurtjes. Maar niet te lang want heel tropisch warm is het water jammer genoeg niet.

Afhankelijk van het zonnetje vertrekken we naar Jordanië waar op het moment een koude winter heerst.

Groetjes uit het (woelige) Oosten!

Jasper
Berten
Fraukje.

Foto's

Voor extra foto's: een grote upload onder map Fraukje: Smogkuur in Cairo 2. Veel zieplezier!

Piramide Verslag

UPDATE: vervolg van het verslag, geschreven door Berten, werd onderaan toegevoegd!

Beste ongeruste thuisfronters

Het vorige verslag was bij enkele mensen in het verkeerde keelgat geschoten. Met dit verslag hopen we hier naast te schieten en een beter te verteren tekstbundel te produceren!

Om Japsers pijn in zijn arm te verlichten gaan we naar het hospitaal. Een arts die al direct de vriend van Jasper beweert te zijn en hoopt op frequent telefonisch contact maakt een wit beeldhouwwerkje van Jaspers arm. Deze keer niet met het gevolg dat zijn arm volledig onthaard wordt (verwijzing: afgieten Jaspers armen op de academie).

Gewapend met deze gipsen plaaster duiken we de woestijn in. Deze keer The Eastern Desert. Met wapperende haren van de wind klimmen en dalen we tot het donker wordt.
We blijven bij onze rechten: Het recht op eten en het recht op slapen. Nu we toe zijn aan slapen en daarvoor nog even eten zoeken we een plekje achter de duinen om de tent op te zetten. De militairen die ons volgen en zijn afgelost appreciëren dit iets minder. Maar het einde van de woestijn is te ver om vandaag nog te halen. De kolonel wordt erbij gehaald, het wordt een interessante discussie over natuurbehoud en dat hij met zijn wedstrijdpaard ons zeker mag volgen voor onze veiligheid.
Ze bewaken ons de hele nacht en stoken een gezellig vuurtje van camionbanden naast onze tent. De volgende dag trotteren we verder en krijgen we een ommuurd plaatsje voor onze tent. Volledig uit de felle woestijnwind.
We lijken terug gekatapulteerd in de prachtige Witte woestijn. Alles ziet wit rondom ons. De koude wind maakt dat we niet veel fantasie nodig hebben om ons te voelen glijden met de ski’s langs berghellingen en doorheen sneeuwbossen. Berten wordt zot en zweert erbij deze reis nog te willen skiën!
Jasper zijn pols is nu goed gedekt door de plaaster. Alleen het fietsen is moeilijker! Hij klaagt amper maar zijn plaaster snijdt in de bovenkant van zijn onderarm bij het fietsen. We zullen der eens een mooi tekeningetje op maken! Die nacht kamperen we vrij van controle! We zetten onze tent op, nog steeds in de woestijn, achter een kleine ruïne.

De piramide van Meidon!

We kopen ons nieuwe WD40 en twee fruitshakes de man en alles loopt weer gesmeerd! Berten krijgt er zelfs twee gratis boutjes bij en Jasper krijgt een uitvergrootte foto van een heilige jongedame die hij teder tegen de achterkant van zijn fietstas bewaart. Ondertussen werd deze dame gebruikt als kaftmateriaal voor een schetsboekje (zie volgende postpakket).

De piramide van Meidon verrijst al enige tijd statig boven de vele felgroene velden. De weg kronkelt volledig rond de piramide zodat we hem in al zijn glorie kunnen bewonderen!
(Gecensureerd deel. Zou verkeerd begrepen kunnen worden en vertellen we liefst rechtstreeks.)
Bij het zoeken naar een slaapplaats doorkruist Berten een groot stuk woestijn. Niet om die slaapplaats te vinden maar vooral om het beginpunt van zijn speurtocht te hervinden. Hij heeft een ultiem plaatsje gevonden op een alleenstaande heuvel, vrij ver verderop. We duwen de fietsen erheen en instaleren ons op het tweede plateau van de berg. Wanneer Berten op onderzoek uitgaat blijken we niet op een berg te staan maar op een piramide! Onder ons kampement loopt een uitgebreid gangenstelsel dat dieper en dieper de grond in boort. De ingangen zijn volgestort met afval. Berten was teruggekeerd omdat het te donker en de muizen en het gepiep te talrijk werd. Jasper volgt Bertens vb door ook af te dalen in de piramide. Deze keer is hij uitgerust met een zwakke petzl lamp. Eerst moet er geklauterd worden over enkele meters afval. De gang kronkelt en splitst daarna verder op (naar Berten vertelde). Na ver afdalen hield Jasper het ook niet vol. Het gepiep kwam van alle kanten en Jaspers ultrasone gehoor sloeg op hol. Het gepiep bleek niet van muizen te komen maar van grote hoeveelheden vleermuizen die rondom Jaspers hoofd begonnen te vliegen. Ze werden Jasper te talrijk en hij keerde ook terug zonder het geheimzinnige einde van de grootste gang te bereiken.

1 februari!
Ik verjaar

Op de piramide wordt er voor me een piramidevormig ontbijt gefabriceerd. We fietsen naar richting Dahshur, Saqqara en Giza waar een groot boeket piramides tesamen ligt. Daar liggen de enorme en weinig toeristische piramides van Dahshur, in Saqqara ligt de oude trappenpiramide en nog vele andere puddinghopen, enorm diepe grafgaten in de grond en een modern museum. In Giza liggen de 3 allerbekendste en aller toeristische piramides: De piramide van Cheops, Chefren en Micerinus.
Het worden piramides als bed, piramides als ontbijt, piramides gepasseerd ‘s middags en een piramidevormig uitzicht ‘s avonds. ‘s Nachts ons piramidetentje?
Wanneer we leiden aan zware piramiditisch worden we gevolgd door undercoveragenten. Ze fleuren ons fietsen aardig op met hun humoristische acts om niet uit hun rol van undercoveragent te vallen. Soms spelen ze een toneeltje: hoofd in motorkap, de andere keer ensceneren ze platte dikke band.
Maar weldra zijn we voor goed van deze Egyptische acteerprestaties verlost. En dit wordt bespoedigd door een pak druipende Arabische koekjes!
Jasper en Berten kochten deze voor mijn verjaardag. Een heel pakket met allerlei verrukkelijke soorten. Met bladerdeeg, couscous en veel siroop... Uiteindelijk moesten ze zelfs niet betalen voor de verrukkelijke stapel! Gratis en voor niets zaten we nu te smullen met ons undercoverduo op 15 meter afstand. Deze keer moest hun sjaal dringend ondaan worden van opkomend verpluschen. De dikke agent was niet bijster in het behouden van zijn rol. Hij verlaatte het toneel en wandelde richting publiek om zich op de hoogte te stellen van onze koekenpiramide. Hij had honger! Enorm grote honger en begon in een naburig tomatenveld zich van zijn hongergevoel te ontdoen. Na etterlijke rode vruchten achterover geslagen te hebben vertrok hij met zijn compaan en kwam niet meer weder, zelfs niet in een ander kostuum. Anders waren het er echt goede undercovers!

Moesten jullie toch nog een politieverhaal willen horen, hier volgt er een. (Voor de non-believers, sla dit deel over.) We wilden het jullie niet aandoen maar Berten heeft me overtuigd het er toch nog aan toe te voegen.
Zodus beste mensen, we fietsen naar Dahshur. De politie had ons op het hart gedrukt te vragen bij elke politiepost of ze een overnachtingplaats wisten. Elke politiepost zou toeristpolitie hebben en ons verder kunnen helpen. We zouden dan normaalgezien in de post zelf moeten overnachten bij de nachtdienst. We vroegen dus de politiepost of ze geen overnachtingplaats wisten, want dat die vraag ons was opgedrongen. Ze wisten geen overnachtingplaats want hun gebied was militair gebied en onmogelijk om te verblijven, maar zei de kolonel, in Saqqara mag je gerust slapen. Er is genoeg ruimte daar in de woestijn tussen de piramides en het is geen militair terrein.
We vroegen hem om even te bellen naar die post of het zeker ok was voor Saqqara dat we er zouden overnachten.
Na ons lang te laten wachten belt hij naar de post. We konden zo al niet meer de site van Dahshur bezoeken. Saqqara vindt het ok. Jasper vraagt nog het telefoonnummer van de kolonel voor moesten er toch problemen zijn in Saqqara.
fiets fiets
Aangekomen bij de politiepost van Saqqara weten ze van niets. Nee, geen telefoon gehad en overnachten is onmogelijk hier. Nee, we hebben geen oplossing. Een Egyptenaar met schrik voor de politie wil ons toch te woord staan en onze situatie vertalen voor de mannen van Saqqara. Het telefoonnummer van de kolonel wordt erbij gehaald maar zoals verwacht is dat onbestaand. De zoveelste leugen. We worden weeral verjaagd. De politiepost van Saqqara gebruikt veel geweld om ons weg te drijven. Mijn fiets wordt tegen de wielrichting in over straat getrokken.
Censuurgedeelte voor bij de aankomst in Belgie.
We fietsen weg en zien een blauw groen bruin dik ijsvogeltje. Jaspers hartslag wordt vastgelegd in de vibratie van de foto.

‘s Nachts een telefoon van het thuisfront! Voor je verjaardag: pannenkoeken bij de Devilles! We zijn jaloers! of misschien ook niet.

De dag der piramideslag

In de eerste piramide volgen we een lange steile afdaling. Niets voor mensen met claustrofobie. Kruipend dieper en dieper in de piramide verhoogt de stank gestaag. Binnen in de piramide is elke steen gigantisch aansluitend. Dat zon immense constructie meer dan 5500 jaar oud is!
We beklimmen enkele piramides en bezoeken een maf modern gebouw in Saqqara terwijl dat gebouw wel 5000 jaar oud is.
We racen voorbij de politiepost van Saqqara en Berten neemt over

(Jasper zit in de hotelkamer een houtsnijwerkje te vervolledigen om de nonnen te bedanken voor al hun hulp hier in Cairo.)

(Berten neemt over)

De slag om Cairo.

‘s Avonds laat, de zon begint al onder te gaan en we naderen Cairo, de grootse stad van Egypte met meer inwoners dan België.
We hopen nog voor de stad onderdak of een plaatsje voor onze tent te vinden. De drukte neemt toe en ongezien wild kamperen wordt onmogelijk. We vragen aan een wegrestaurant, waterzuiveringstation en villa of dat we niet in hun tuin mogen staan. Maar negatief, enkel wat doorverwijzingen naar veel te dure hotels die ons ook niet willen laten kamperen in hun tuin.
De bebouwing neemt toe en het verkeer zit volledig vast. We friemelen ons zo goed als mogelijk overal tussendoor en vragen steeds naar de camping die in Giza zou moeten bestaan. Waar Antoin en Leila sliepen, maar we krijgen steeds een lachend antwoord terug: da bestaat hier niet.
Het is volledig donker en Cairo is volledig dicht geslipt met een luidruchtige stroom van verkeer. We vragen onderdak in een klooster, maar vanwege een huwelijk was er geen plaats voor ons. Ze verwijzen ons door naar een straat vol hotelletjes. We sleurden onze fietsen tussen het gladiatorisch verkeer door maar geen hotelletje te vinden.
Iedereen stuurt ons naar een andere richting, gewoon om van je vanaf te zijn, en niemand helpt echt. Tot uiteindelijk rond 12 uur ‘s Nachts er een behulpzame man ons naar een hotelletje wilt leiden op een van de drukste pleinen van Cairo. We steken het overkoepelde plein met meerderlagig verkeer wel vier keer over zonder succes.
De man vindt reizen wel vermoeiend en vraagt waarom we het doen, is het een hobby?
We vinden een volgeboekt hotel, een hoerenkot en 1 hotel uitgebaat door een goeroe die een huwelijksbewijs vraagt. 1 u ‘s Nachts, we zijn het beu en uitgeput.
We nemen een taxi, binden onze 3 fietsen met 3 snelbinders vast op het dak en merkten onderweg op dat we er (Cairo) bijna waren. Hier vonden we vrij snel een betaalbaar hotteleke op de 6de verdieping, 2u ‘s nachts.

We slapen uit en verzetten geen voet meer.
Recupereren lichaamlijk en psychologisch.
Vieren Fraukjes 4de verjaardag met taart bier en wijn.

Het Egyptisch museum.

We bezoeken het Egyptisch museum met een survivalpakket van sesamkoekjes.
Heel veel van alles!!!!
Stapels sarcofagen, de schatten van Tout Anch Amon.
Zeer veel verfijnde kunst.
Geplunderde beelden en stenen vol met prachtige taferelen.
Meer meer meer sarcofagen in hout, steen, metaal en goud.
Kamers vol met gouden juwelen.
Mummies a volontee.
Krokodillen(5,60m), ibissen, kippen, koeien, honden enz, allemaal gemummificeerd als gezelschap en voedsel.
Een hele dag doen we er over om zoveel mogelijk van dit alles te bezien.
De zon gaat onder en veel extra verlichting is er niet in dit prachtig maar ouderwetse museum.
Waar Berten en Jasper vaak de kasten waren aan het bestuderen tot verbazing van de andere bezoekers.

Grijns.

We bezoeken de Tandarts, aangeraden door zuster Guadelupe.
Fraukje ligt nog maar juist in de stoel met haar verloren tand of de zusters van de Engelse school vallen binnen. Er wordt een nieuwe tand voor Fraukje geboetseerd en ze kan terug openlijk lachen. We krijgen nog efkes een rondleiding van de zusters die ons zonder bril (gebroken) door het verkeer probeert te leiden en uiteindelijk en taxi naar de metro wilt tegenhouden terwijl wij ons achter de hoek verscholen houden om de lokale prijs te kunnen bemachtigen. De ene taxi na de andere passeerde maar zonder bril zag ze ze niet. We keren terug met de metro, Fraukje en Berten belanden in de vrouwen wagon waar Berten duidelijk wordt bekeken door de jonge madammen en van de oudere commentaar krijgt. We blijven staan en snappen steeds meer waarom het niet goed is om de 2 geslachten zo te scheiden. We vieren de tand met een grote zoete cake.
Maar diezelfde nacht valt de tand er terug af, die wel 3 jaar kon houden.
We keren verslagen terug naar de tandarts met de overvolle metro, de mensen worden als een lavastroom naar buiten gespuugd en wij wringen ons naar binnen, direct zitten de mannen aan Fraukje, ze worden helemaal zot van een vrouw zo dicht bij hun. We moeten Fraukje pantseren en zijn blij als we weer naar buiten worden gespuwd. Weeral een moment dat je kunt zien dat ze nooit hebben leren omgaan met vrouwen. Het bevestigingstandje was te klein geworden er zou een pin moeten geplaatst worden en de tand ontzenuwd. Dit alles neemt meer dan een week in en kunne we maar beter in België oplossen. Er worden nog wat gaatjes gevuld en de uitgevallen vulling van Berten wordt vervangen.

Islamic Cairo.

Wandelen door straten overdekt door straten. Geknal getoet en geroep lossen mekander af in een constant geruis van lawaai. We belanden in islamic Cairo waar veel van de prachtige 1500 jaar oude moskees toegankelijk zijn voor niet moslims, de gebouwen zijn prachtig maar je voelt je hier wel een indringer. De straatjes lijken wel middeleeuws. Cairo is een immens afwisselende stad van krottenwijken, prachtige koloniale gebouwen, moskeeën, kerken en moderne architectuur. Maar o zo vuil,druk en smog!!!!!!!!!!

Coptic Cairo (Christelijk).

Zien de ruïnes van de Romeinse toren van Babylon.
Bezoeken prachtige kerken vol houtsnijwerk en schilderijen.
Wandelen door de rustige vredige straatjes waar kinderen gemengd met mekander spelen en merken plotseling op dat het al een eeuwigheid geleden is dat we buiten vechten kinderen hebben zien spelen. Moslimkinderen gedragen zich als volwassenen moeten werken of bedelen. Ze zijn hun jeugd kwijtgespeeld door de harde opvoeding van de islam.
De straten zijn hier proper en de verkopers niet opdringerig, We voelen ons welkom.
Maar dit stuk stad is volledig ommuurt en bewaakt door militairen zoals trouwens elke kerk of synagoog om aanslagen te vermijden.

We zijn nu bezig met het maken van een houtsnijwerkje om de zusters te bedanken voor al de moeite. (zie foto’s zoals de Egyptische god die Jasper maakte voor Fraukje). We hopen dat ons postpakket rap aankomt en we richting de bergen van Sinai kunnen vertrekken.

Mersiekes voor de moeite van het versturen.

Groetjes de Smogers.

Gelukkige verjaardag Fraukje!