We hebben wind in de lucht (update)

Doorsteek door de woestijn; van Karhga tot Bagdad


Nu zitten we weer in de bewoonde wereld! In Luxor. Idem aan het vorige verslag; Antoine en Leila (de twee Zwitsers) zitten weer in hetzelfde internetcafe! We komen elkaar overal bedoeld en onbedoeld terug tegen! Als we door Zwitserland zullen trotteren, hebben we dus al een Zwitserse overnachtingsplaats!

Na het vorige internetcafe struinden we de oase in met de gele camionet van A en L achter ons aan. Berten draaide het ideale straatje in om een overnachtingsplaats te zoeken en daar stonden we plots aan een hotspring met enkele hutjes en stond de thee al snel voor ons te koken bij de oude gardiens. s Avond speelden we voor de vierde keer Mens erger je niet. (Zie het ververvlogen verleden van het zeer gezellig samenzijn met de Sexy six! Daar sneden we de benodigdheden uit kurkeik.) Daarvoor werd er verrukkelijk gitaar gespeeld en nog daarvoor aten we een uitzonderlijk gecomponeerde en gevarieerde maaltijd!
Nadat iedereen zich genoeg geergerd had legden we ons teneder in de tent om de volgende ochtend rijp te zijn voor een hete duik in de hotspring.

Het was echt prachtig waar we zaten! Stel jullie een groen palmwoud voor met lemen hutjes, traditioneel geklede mensen met ezelkarren en overal kleine kanaaltjes die dampend vanuit de hotspring doorheen de palmbossen stromen! Op dat overweldigende groen nogeens een felle zon die fijn licht werpt doorheen de bladeren en de warme dampen! Soms wensen we dat jullie allemaal eens door onze ogen zouden kunnen meekijken!

We deden inkopen in Palestina (voor de verwarring; een klein dorpje in Egypte). Daar kregen we van de bevolking gratis zelfgemaakte kaas, ajuinen, brood en tomaten. Verder kochten we hun winkeltje leeg om de oversteek te wagen.

De nacht de tent opgezet op een zandduin. De tent werd vastgespiesd met de weinige takken, de bobvlag en beenderen van een overleden dromedaris.

We stoppen er voortijdig mee! Antoine en Leila zijn klaar met internet en we dalen direct af naar de Valley of the Kings. Daar zullen we enkele tombes bezoeken, meestal prachtig beschilderd met Egyptische tekeningen. Fotos voor jullie nemen is verboden maar we kopen zeker postkaartjes!



(ok Berten neemt over van Fraukje)

Bagdat ons meest zuidelijke punt (allee ja als we niet van gedachten veranderen en naar Abu Simbel gaan aan de grens van Sudan) Vanaf hier kregen we het moeilijk om onafhankelijk te reizen de meeste mensen die we tegen kwamen hadden al reeds een politieman bij zich. De opdringerige touristpolice volgde ons heel de tijd terwijl we door het gezellige kleine Bagdad waren aan het winkelen, tot onze ergernis toe. Het contacten met de lokale mensen verslechterden ziende ogen.
Na grote inkopen vertrokken we richting Luxor, maar na enkele minuten verscheen er op de o zo rustige weg terug een touristpolice jeep met 6 bewapende agenten om ons te beschermen. Eens om het half uur verscheen er pas een auto aan de horizon en konden we zalig genieten van de weidse stilte. Maar nu hadden we het constante motor geronk achter ons, op een plaats waar er ons echt niets kan overkomen. De ergernis werd groot en toen we stopten voor een middagmaal ging Berten zijn beklag doen; dat we geen politie nodig hadden.

Dat we hier aan het fietsen waren voor de stilte en de natuur en geen zwaar vervuilende jeep achter ons aan wilde. Ik stelde voor om ons dan maar met een fietske te volgen als het dan toch zo belangrijk was. We aten voor 1 uur en ze lieten rustig hun motor ronken, op aandringen hadden ze na enige tijd toch toegegeven en hun motor stil gelegd.

Boven op onze bobkar lag al een hele lading afval. De woestijn is hier zeer proper maar rond de dorpen vaak een vuilnisbelt.
Afval ophaling is hier zeer beperkt of zelfs onbestaand en als het opgehaald wordt, wordt het opgestookt aan de kant van de weg. Het is een opkomend probleem. voorheen kwam er hier geen plastiek en was alles organisch. Als we aan een politieman vroegen waar we met ons afval heen moesten, zei hij gewoon; gooi maar hier in de berm. Dit strookte niet met onze principes en we willen een goed voorbeeld geven. Het antwoord luidt dan; as you like.
Later in het midden van de woestijn zei hij hier kun je het weg gooien zonder probleem.
no no, we like the nature ''as you like''
Begrijpen doen ze dat hier gewoon niet en zo deden we de grote woestijndoorsteek met een massa afval boven op de bobkar gebonden.

Na 55 kilometer hadden ze het begrepen en lieten ze ons weer onafhankelijk verder reizen, triomfantelijk en dubbel genietend reden we door de stilte. Allé ja, het gebrom kwam nu van ons zelf we hadden nogal veel wind langs achter en vluchten allemaal tegelijkertijd achter een heuvel met de schijterij, gevolgd door boeiende toilet verhalen die we gedetailleerd aan elkander vertelden.

We passeerde nog een paar prachtige kampeerplaatsen en hadden niet meer al te veel goesting om in Luxor aan te komen. we zouden de rust missen. Toen we in de verte de vlakte van de Nijl met pilonen en smog zagen verschijnen stopten we vroegtijdig voor onze laatste woestijnnacht. Het was een prachtige kampeerplaats waar we in een grot menselijke resten vonden en kampeerden in een rivierbedding vanuit de tijd het hier allemaal nog groen was.

Het binnen rijden van Luxor was afschuwelijk, overal afval en met daar tussenin rottende kadavers van runderen, honden en ezels en wij alles maar meesleuren. Terwijl we juist uit de woestijn kwamen en niet meer gewend waren aan deze drukte. Luxor is prachtig, overweldigende tempels en graftombes, maar wel iets teveel toeristen (bleekscheten in topjes, met veel te veel geld en geen respect voor de cultuur hier) Maar ondertussen zijn we terug aangepast, nu enkel nog wennen aan de spalkende touristpolice, die ons hier steeds op de hielen zit. Hopen dat we Busch met afweer raketten en traangas niet tegen het lijf lopen, Want nu denken ze soms al dat we op een bom fiets rondrijden.
De armoede in Egypte raakt ons het meest van al de landen. We komen hier de sjiekste hotels en toeristen tegen, maar anderzijds de armste bevolking. Kleine verslaafde kindjes die ons drugs proberen te verkopen, en een regering die het geld absurd besteedt aan touristpolice die ons al fietsend volgt, met 5 man in de auto, die op elk kruispunt, trap, hotel, monument of op de absurdste plaatsen ons staat op te wachten, alsof er overal een bom staat te ontploffen, maar waar al 10 jaar niks meer is gebeurd. Zelfs als je naar het dubble u C (wc) gaat word je gevolgd. Je moet ze gewoon negeren, je begint het op den duur normaal te vinden.

Een raar sfeertje.

Nu hopen dat we zonder konvooi naar Cairo te kunnen fietsen want het geronk van een auto horen we niet graag en spontaan overal stoppen doe je dan minder rap, anderzijds het is hier prachtig en zo‘n sfeertjes horen bij zo‘n landen.

Het beste aan iedereen en merci blogbeheerders voor de nieuwe aanpassingen en al het geduld en het vele werk!

Salaam
Talaata Belgici!