Siwa Paradise Exists

(klik foto)
Groetjes uit het paradijs.

Na 300 km Sahara zijn we weer in het paradijs geraakt. Siwa oases in het midden van de Egyptische Sahara hier blijven we bij de warmwaterbronnen om de kerst dagen in door te brengen kamperend onder dadelpalmen. Dadels gevuld met walnoten en chocolat. Ritmisch leven zoals berbers en ezel karretjes en elke avond live muziek, lekker eten en een goede sfeer, wees maar jaloers!!!
De roodkleurige rotsformaties aan de ene kant en aan de andere “The Great Sandsea” omringen ons, de lemen dorpskern die smelt als sneeuw, bla bla bla. tis hier goed.
Ik hoop dat het daar in België nog beter is. Zodat jullie een zalige kerst en een gelukkig nieuwjaar tegemoet gaan!!!
Na de gelukkigste dag van Jasper. De ontmoeting met een prachtig agressief opgestelde cobra in Leptis Magna, de ogen van Jasper glinsterde in die van de Cobra.

Tocra.

Maar efkes terug naar het land van Ghadafie beton. Waar ons vorig verslag gestrand was in Gadames. Waar al een geluk de Sint ons toch gevonden had, van hieruit fietsten we richting Tocra een oude Griekse stad waar we in de ruïnes overnachten. Onderweg ontmoeten we nog wat weg arbeiders die eerst zeer vriendelijk over kwamen ons cola en broodjes tonijn gaven, ze staken alles in Fraukje haar handen en terwijl we efkes weg keken probeerde ze Fraukje te kussen terwijl ze niets kon doen vanwege volle handen en toen ze een foto waren aan het trekken en wij naar het vogeltje lachte, knepen ze zonder aarzelen in Fraukje haar billen. Gefrustreerd reden we verder en probeerde we Fraukje te pantserre door voor en achter haar te fietsen maar jammer genoeg ontbreken we nog 2 mede reizigers om links en rechts te fietsen, want iets later hing er een man uit het raampje van zijn auto om weer in het geliefde achterwerk van Fraukje te nijpen. Berten werd pist en reed de auto in een overmoedige bui klem en straalde aardig wat woede uit, ze vluchtte weg via de berm en buiten een mep op hun zijruitje kwam iedereen er goed van af (ook Berten). Het is straf dat ze hier het lef hebben om de vrouwen zo lastig te vallen in het bijzijn van 2 mannen. Reizen in het Midden -Oosten lijkt me volledig af te raden voor vrouwen alleen.

Tolmeita.

Noch een verbluffende Griekse stad die maar voor 10% is opgegraven, zodat er een mysterieus landschap overbleef met landschildpadden en her en der zuilen die uit de grond steken. Een maf onderaards gangenstelsel waar we een mooie groene slang ontmoeten. We bezochten ons 7de Grieks Romeins museum vol prachtig beeldhouwwerk. en genoten van de blauwe kust en groene bergen. Hoe zijn we hier geraakt? Een piloot die nu een kamping was aan het bouwen, nodigde ons uit om gratis op zijn terrein te kamperen. Er woonde ook nog een gezin dat ons aardig verwende met lekkernijen er werden veel fotoschoots gehouden van de eerste tent op zijn terrein. Die hij zal gebruiken als reclame. We ontmoeten een oude visser met een zeer mooie manier van denken waarmee we tot laat in de avond mee babbelen, in een frisse zee wind. Volgens de traditie voorschrijft moest de camping man ons uitnodigen voor etentje maar omdat hij in een ander dorp woont gaf hij ons 25 dinar om op restaurant te gaan. Er was weer geen wijgeren aan en het geld konden we niet eens gebruiken om te eten want in de Griekse stad kregen we ook al gratis een dubbele portie eten in een restaurant juist uit respect voor ons. De Libische gastvrijheid is niet in te schatten, het land is voor de meeste mensen het duurste land maar voor ons bijna gratis!!!

Syrene.

Het kan niet op nog een Griekse stad hoog in de bergen met uitzicht op zee. Hier zitten we precies in Zuid Amerika. Misschien wel de mooiste stad tot nu toe en een reusachtige tempel van Zeus, waar we juist met zen drietjes rond de zuilen paste. Prachtige afdaling tussen Griekse graftombes en uitzicht over groene valleien en rotsige kliffen die tot in de zee rijken.

Appolonia.

De Griekse havenstad van Syrene waar nu vooral Byzantijnse kerk ruïnes overschieten
grote marmeren zuilen met christelijke kruisen rijken tot in het witte strandzand van de azuurblauwe Middellandse zee. Hier werden we gestalkt door de toeristpolitie. Een witte auto was ons al een tijdje aan ’t volgen toen we aan een benzinestation onze benzine brander gingen bijvullen, hij gedroeg zich als een geïnteresseerde man en vroeg waar onze gids was. Toen hij hoorde dat we alleen reisde en een kampeerplaats zochten hoefde we hem enkel te volgen tot een hotel waar hij een gratis kampeerplaats regelde onder een mimosaboom in de hotel tuin. de volgende morgen stond hij slecht gedekt opgesteld om ons te volgen tot aan de ruïnes van Appollonia die we grondig en lang bezochten. Toen we terug op onze vehikels zaten en hij zen zoontje van school was gaan halen volgde hij ons op een afstand van 200 meter tot dat we ergens op het strand gingen picknicken. Hij parkeerde zich hoog op een heuvel met een goed uitzicht over ons.
Na lang genieten van de hoog opspattende golven en de wijd verspreide olie spetters
trapten we verder tot een col waar hij ons met een laatste triomf ronde voorbij reed al toeterend en zwaaiend keerde hij terug en had hij ons veilig door zijn territorium begeleid.

Ras Al Hilal

Een prachtige rotskust volgde we nu richting Egypte, we kampeerde boven zeer rotskliffen van +- 20m. Toen Jasper bij het vissen een route had gevonden tot aan de zee en bij het beklimmen van een overhellend stukje rots in het water was gevallen, melde hij dat het water helemaal niet al te koud was. Het was zalig om langs de rotsige kliffen te zwemmen en enkele grotten te bezichtigen. Toen we merkte dat de zee best diep was werd de verleiding ons te groot om van de kliffen in de zee te springen, Jasper waagde de eerste zalige sprong Berten volgde en Jasper en Fraukje maakte een spectaculaire duosprong.

Naar de grens van Egypte.

Onze 2 weken zaten er bijna op en we waren nog een 300 tal km van de grens verwijdert. Toen Jasper zijn 28ste lekke band reed begon Berten en Fraukje te liften we reden gratis met een pick-up naar de eerst volgende stad vanwaar we een taxi huurde naar de grens van Egypte. ‘s Avonds bracht hij ons naar een mooie vissershaven dicht bij de grens waar we konden kamperen maar niet zonder gids. De taxichauffeur wou ons wel bewaken maar na wat op en neer gebel en een grondige paspoort controle bracht de politie ons water voor te koken. Alles bleek in orde, de chauffeur ging naar huis, we werden bewaakt door de havenpolitie en kregen er bovenop 3 in beslag genomen haaien om op te eten bij, die Jasper en Fraukje vakkundig kuisten. En Berten klaar maakte en toe waren we goed haai.... Verder gefietst naar de grens.

(Fraukje typt Egypte terwijl Berten de laatste loodjes aan Libië legt.)

DE GRENS!

We hebben het gehaald binnen de vastgestelde tijd! We passeren de ene
controlepost na de anderen en hebben geen flauw benul meer of we in
Libië, niemandsland of Egypte zijn. Terwijl poorten voor ons worden opengemaakt glippen kleine kinderen mee met onze fietsen doorheen de poorten. Ze zijn zwaar geladen met hun grote staven aluminium, die geregeld tegen de vlakte gaan. Het is
een tragisch gezicht. Kinderen werken hier hard en onder grote stress. In opdracht van volwassenen smokkelen ze paspoortloos allerlei goederen van links naar recht en roven elkanders aanwinsten vingervlug. Terwijl Berten het Egyptische visum in orde brengt bewaak ik de fietsen (om me toch een schijn van verantwoordelijkheid te geven) en word ik op mijn beurt bewaakt door Jasper. De documentaire die zich nu levensecht voor onze ogen afspeelt is schrijnend; Een jongetje van amper 10 jaar met doffe gebleekte haren en spierwitte grote tanden rent voor zijn leven met een pakket van een twintigtal sloffen sigaretten in zijn armen geklemd. Op de bank voor ons begint
hij het pakket op een vakkundige manier en uiterst snel in te pakken met tape. Binnen de kortste keren ontstaan twee schouderbanden die het pakket tot een vernuftige en stevig rugzakje maken. Een andere jongen is zijn pakket sigaretten reeds kwijt gespeeld. Zijn pakket wordt professioneel doorgegeven achter de rug van andere diefjes. Een derde jongen heeft zijn pakket verstopt achter de wielen
van een camionette links van ons.
Een grote bende mannen, gewapend met stokken komt aangegleden in de laadbak van een jeep. De jongen met marlbororugzak schuilt achter het wiel van een auto rechts van ons maar de gardien die ons begeleidt langsheen de grens wijst hem aan met zijn lange stok. De bende mannen springen uit de auto en zetten de achtervolging in. De jongen tracht de rugzak nog te redden maar hij mindert terrein. Hij laat zijn vangst vallen en rent behendig van links naar rechts. Een man blijft halsstarrig de achtervolging aanhouden maar moet toch afgeven tegen de behendige kinderbenen. De mannen juichen met hun vangst en laden de sloefen in de bak. Een ander gevangen diefje krijgt nog wat slaag terwijl hij onze richting uitroept. Wanneer de jongen stopt doen de gewapende mannen hetzelfde. We verstaan het niet maar klinkt wrang en een schunnig onaangenaam schunnig Arabisch richting Fraukje.
De gardien loodst ons langs een gigantisch lange rij die rug aan buik staan. Ik voel me ongemakkelijk bij zo'n bevoorrechte behandeling. We worden vooraan behandeld en de rij wordt onrustig. Enkele mannen stormen naar voor maar worden uiteindelijk terug in hun rij gestuurd. De stroom van controleposten wordt verder gezet. We passeren nog de
bagagepost waar Jasper er wonderwel in slaagt mijn fiets erdoor te loodsen zonder dat mijn achterzakken worden losgesneden.

We denken in Egypte te zijn. Of volgt er nog controle...
Nee, we haalden het! Egypte! We geloven het nu nog steeds niet!

Egypte is volledig verschillend van Libië. Er is amper verkeer op de drie dubbele rijstroken. We kunnen constant naast elkaar rijden. Het Ghadafibeton is grotendeels vervangen door leem en de elektriciteitsdraden die het Libische landschap decoreerden zijn volledig verdwenen en maken plaats voor grote wijdse landschappen met
ezelkarren.

Allah, de eenzame politieman

We vinden geen brood en amper voedsel. Gelukkig zijn de Egyptische vijgbomen aan een nieuwe winteroogst begonnen en voeden we ons met de zoete vruchten. We leggen grote afstanden af. Het zeldzame levende wezen dat we passeren is Allah. Hij is politieman en werd daar afgezet en hopelijk ook terug opgepikt. Hij wilde geen paspoorten zien, enkel een gesprekje.

Na uitgestrekte Sahel komen we aan in Marsa Matrouh. Bij schuchtere militairen mogen we ons water bijvullen. Bij het internetcafe word ons eerste nuttige voorwerp gestolen. Fraukje en Berten zijn beiden een voorlicht armer. Bertens voorlicht werd losgeklikt. Fraukjes voorlicht eraf gevezen. Voor ons avondmaal ontdekten we een falafelbar. Het was verrukkelijk en in onze verrukking rekenden we uit hoeveel falafel we voor hoeveel euro konden krijgen. Zodat we terug op onze fiets
sprongen on een nieuwe lading te halen!

15 falafels = 1.5 pond = 0.2 euro
75 falafels = 7.5 pond = 1 euro
300 falafels= 40 pond = 5 euro

Het was reeds donker en onmogelijk de stad nog uit te rijden. Berten wist een interessant plaatsje aan de overkant van de baai. Het voorogen genomen plaatsje blijkt onbereikbaar maar via een brug staan we uiteindelijk onder de toegangspoort naar een museum; EL ROMEL. We wachten tot een gardien uit het zicht verdwenen is maar er komt een andere man uit een gele bus gestapt. Wanneer zijn donker silhouet in
het maanlicht verschijnt staat er een alternatief uitziende rustige man voor ons. Hij brengt de nacht door op het strand in de camionnet. Samen met zijn vriendin die zich nog verschanst in de gele bus maken ze net dezelfde tour rond de middellandse zee maar dan met de auto. Het busje is zeer gezellig en ordelijk ingericht. Ik ben jaloers op alle traditionele dekens en andere dat ze reeds hebben ingekocht! Het
ideale zou zijn om nu een vuurtje te maken maar omdat er in de verste verte geen boom te bespeuren is laten we dit idee snel varen. Tot Jasperde vuurman toch met enkele brokstukje hout afkomt. Bij het ietwat miezerige vuurtje blijkt Antoine een gitaar te bezitten die wel zeer warm is van klank. Of is mijn gehoor veranderd door het enkel
luisteren naar de plastieken klank van de ukelele? De avond is uitzonderlijk gezellig. Gelukkig dat we deze Zwitserse mensen nog een aantal keren zullen tegenkomen gedurende onze trip! De gardiens komen op het vuur af. Eerst vrezen we dat we een punt moeten zetten achter het hele gebeuren. De touristpolice stuurt een
militair jongetje weg en kijkt ons kritisch aan. Na enkel minuten komt het militaire jongetje terug met een grote voorraad palmtakken die in elkaar geweven zijn. Jasper gaat nog even mee om extra hout te halen. Een vervallen schutting en wat dakbladeren sneuvelen voor de gezelligheid! De Touristpolice amuseert zich met de ukelele en een
andere politieman is Egyptische thee gaan zetten.
Wanneer Berten de tour uitlegt aan de Zwitsers houdt de militaire jongen de lamp brandende door te draaien. Wanneer hij even stilvalt beveelt Berten; Allez, komaan. We schieten allemaal in de lach voor de omgekeerde situatie. Dawe dawe= draaien draaien.
Berten en de toeristpolitie racen tegen elkander. Berten op een wankele ongepakte ligfiets en de ietwat gezette man op Fraukjes fiets en bepakt. Wanneer we over onze goedkope trip door Libie beginnen; (Per man 50 euro en zonder gids) wordt het even stil. Antoine en Leila betaalden zich blauw aan een gids en raceten door Libie in 4 dagen. Ze werden fel opgelicht en moesten onbestaande wegentaks betalen, een zeer dure nummerplaat kopen, de gids zijn taxi en vliegtuigticket betalen, zijn
eten,... De gids regelde alles zodat zij niet in contact kwamen met de lokale bevolking en de lokale prijzen. Het was zeer triestig en we durfden niet meer afkomen met onze heerlijke ervaringen die we doorheen Libie hadden gekend. We brachtten de nacht door naast de camionnet.

Langste afstand Belgie doorfietsen in de Egyptische woestijn.

Om in Siwa te geraken zou je onmogelijk met de fiets kunnen gaan wist
een nonkel (nonkel Jan) van Berten reeds te vertellen. Meer dan 300 km
te overbruggen. De weg loopt, zonder enig dorp, dwars door de
woestijn. Aan het einde van deze dodenweg zou het idyllische dorpje
Siwa liggen. Siwa zou een prachtige oase zijn, met uitgestrekte meren,
dadelpalmbossen, veel cultuur en warmwaterbronnen!
Na geld af te halen en een grote voorraad voedsel in te slaan, moesten
we nog al de mogelijke waterzakken en flessen vullen die we hadden en
konden dragen. Zeer zwaar bepakt en rekening houdend met tegenslag
onderweg begonnen we aan de expeditie. De wind zat niet mee en de
vrees dat Jaspers scheur in zijn velg te groot zou worden maakten dat
we met enige spanning aan de tocht begonnen. De woestijn was oneidig
prachtig, de overreden dromedarishen langs de kant van de weg waren
talrijk en de kleine levende wezens wisten ons enorm te verbazen.
Tussen het droge woestijnzand wisten toch een tal van slakken en
vogels stand te houden! We voelden ons zeer naakt en zwak in deze
immense zandbak.
De nachten buiten waren ijzig koud en tegen de ochtend was alles nat.
Overdag droogde alles op en gleedhet landschap aan ons drieen voorbij.

Al fata Morgana ziende wenste Berten op een auto die zou stoppen en
ons tracteren op een grote taart. Enkele minuten later werd de fata
morgana werkelijkheid, maar dan in de vorm van amandelnoten,
granenkoeken en een oud stuk grof Duits brood!
De laatste km van de woestijn waren prachtig. De woestijnvlakte was
veranderd in een ruige rotswoestijn met een doolhof van tafelbergen!

We glijden binnen in de oase. Na 4 dagen woestijn worden we enorm
vrolijk van de meren de palmwouden en het authentieke dorpje met de
traditionele klederdrachten, gigantisch veel versierde ezelkarretjes
en kleurige fietsen.
We mogen onze tent opzetten in de tuin van een hotl. Uiteindelijk
blijkt er reeds een oude berbertent te staan tussen de prachtige
palmbomen. Daar brengen we twee nachten in door.
Op het plein van het dorp wijfelt Berten om verder te gaan. Er was
iets in zijn ooghoeken... De gele bus van de Zwitsers staat er. We
steken een briefje tussen hun ruitenwisser en s avonds komen ze ons
een bezoek brengen naast de berbertent! Ze slapen met hun bus naast
een warmwaterbron; Cleopatra Spring.Het zou er prachtig zijn en de
avond ervoor was er een feest met Siwa muziek.
s Nachts kruipt een klein katje in bertens slaapzak. Hij houdt het
heel de nacht warm. Wanneer het katje de volgende nacht niet komt
opdagen vinden we het vreemd. In de ochtend begraven Jasper en Fraukje
het katje. Een toerist trapte erop toen het naast zijn stoel te slapen
lag.
Ze nodigen ons uit om de volgende dag een duik te nemen in de bron en
sochtends koffie te drinken. De bron is het paradijs en het water is
verrukkelijk! Kleine belletjes dwarrelen in stralen naar de
oppervlakte en de bodem van de bron heeft fascinerende holtes en
richels. Omdat vrouwen op het eerste gezicht niet in de bron zwemmen
maar het wel is toegestaan duikt F met kleren en al het water in.
De Zwitsers loodsen ons langsheen de mooiste en interessantste
plaatsen van Siwa. s avonds spreken we terug af om samen een maaltijd
in ekaar te steken. Omdat hun geld erdoor is kopen we couscous en een
grote hoop groenten. We nemen de brander mee en koken op drie
verschillende vuren.
De Zwitsers hadden de dag ervoor een verrassingscadeau geopend met
Zwitserse fondu in. Ze vonden het vreselijkdeze niet te kunnen opeten
want ze konden nergens brood vinden om erin te soppen. Daarom kochten
we ook een grote hoeveelheid brood: 30 grote pittas. De avond werd
wederom zeer gezellig. Ze wilden hun Zwitserse fondu aansnijden. De
smeltkaas met witte wijn smaakte zalig huiselijk! De avond eindigde
met een muziekgroep met goede traditionele Siwa berber muziek en
gedans.

Leila en Antoine raadden ons aan om naar de Great Sand Sea te gaan. We
sprongen op onze fiets (na Egyptische graven te hebben bezocht) en
doken de duinen in. Het was zalig ravotten in deze uitgestrekte
zandvlakte met grote vergen en een prachtig uitzicht. Uitpuffend van
een gevecht dachten we plots aan de tas die we volledig hadden
geladenmet al onze belangrijkste spullen (al het egyptische geld, al onze euros, de travellercheques, de visakaart, bankkaarten, paspoorten, sd kaarten,...). Hij stond nog aan onze fietsen. Jasper begon te lopen. Heuvel op, heuvel af in het mulle
duinzand. Berten en Fraukje renden hem een pak trager achterna. Jasper haalde de zakken niet, hij werd in de rug achterna gezeten door
een militaire jeep.

M: Give me your passport!
J: Yes, but only when I can run further! All our stuff is left alone.
I: need to go now.
W: Don't talk to me! Go in the car!
(beveelt zijn mannen J op te pakken en in de auto te zetten.)

Jasper gaat zitten in het zand.

F en B vergezellen het theater. Jasper ziet bleek als de serviettes
van Atnta Waa. F wil naar de rugzak verder lopen maar dat wordt
verboden. Ze houden ons op en hoe meer we ons druk maakten hoe trager
alles gaat. Ze hebben de paspoorten maar willen ons niet laten gaan
naar de fietsen. Alles richting een oplossing blijkt onmogelijk, en
onze rugzak staat al veel te lang volledig alleen. Jasper houdt een
jeep aan uit de verte. Hij overtuigt de mannen uit de jeep ons te
helpen als vertaler naar het Arabisch. Gelukkig is de man uit de jeep
ons vriendleijk gezind en probeert de gemoederen te bedaren. Hij
overtuigt de militairen om milt te zijn. We hadden de woesteijn niet
mogen ingaan zonder permit vertaalt hij.
Ongenaakbaar houden ze ons op. Na lange gesprekken, kwaadheid en terug
proberen de rust te herviden, stappen we in de jeep die ons naar de
fietsen rijdt. Onderweg doet de chauffeur alle moeite om ons uit zijn
laadbak te laten vallen of ons serieus te bezeren. Hij probeert een
groep woestijnhonden te overrijden en sjeest ver voorbij onze fietsen.
De tas met ALLES staat onaangeroerd! We zijn kapot. Laten ons uit de
laadbak vallen en de militairen zeggen dat we serieuze problemen
hebben. We moeten naar het bureau komen.Jasper geeft bij afscheid een
hand en verontschuldigt zich dat hij zo kwaad was. Dit doet wonderen.
De militaire knikt geeft de paspoorten terug en zegt dat het ok is.

Walliet, de uitbater van de lemen bar aan de Cleopatrabron was zeer
hartelijk. We kamperen nu in zijn tuin, vlak naast de bron en hebben
deze ochtend een frisse duik genomen terwijl het leven rondom de bron
nog uitgestorven was! Walliet heeft ons nu gevraagd of we niet mee met
hem even vakantie nemen. Hij stelde Jasper voor om samen 15km de
woestijn in te duiken en daar verder te duiken in een heetwaterbron!


Groetjes en véél !!!
leesplezier

Jasper,Fraukje,Berten