Verslag Egypte

Beste koulijders!

Walliet heeft ons daadwerkelijk meegenomen naar een heetwaterbron. Het was verrukkelijk! Onder een gigantische sterrenhemel en na een ruige rit in de laadbak van een 4x4 kwamen we aan in een tentenkamp met vuurtje. Ver achter de tenten stond een groot bad waar constant heet water naar werd aangevord. We schatten dat de hitte in het bad ongeveer rond de 45 graden celcius lag. Na volledig oververhit te zijn doken we het nachtelijke woestijnzand in om af te koelen!
Aan het vuur ontmoetten we nog enkele Griekse jongelingen die graftombes restaureerden. We mogen bij hen overnachten in Griekenland!

Voorbereidingen voor Kerstavond!

De drie splitsten op en doorzochten Siwa op betaalbare lichtgewichtcadeautjes. Het werd een uitgebreidde expeditie. Fraukje werd bediend door een enorme neger, Jasper had een enorme zware vondst, goed voor Berten en Berten had Arabisch inpakpapier op de kop getikt en de eerste winkel leeggeroofd.

Hoe de vredelievende Kerst verstoord werd.

Terwijl we allerlei inpakmateriaal in het palmbos verzamelden; van schors tot bladeren en zand, construeerde Berten een unieke Kerstboom in elkaar! Hij prijkt nu nog steeds bij Walliet in zijn populaire bar. De exotische kerstboom bestaat uit gebonden palmbladeren, dadeltakken, appeltjes en mandarijntjes.
Spijtig genoeg werden we weggejaagd door een man die beweerde eigenaar te zijn van het palmbos. Gelukkig kregen we aziel bij de bar van Walliet. Hij vond de boom fantastisch en we mochten ons ganse feestje verder zetten op zijn gezellige dakterras. We moeten hem ook fotos doorsturen van onze trip die hij kan ophangen op een plakaat voor bekende bezoekers. We voelden ons zeer vereerd en werden bij de cleopatraspring al aangesproken met The famous Belgian bikers! Ah en we hebben ook nog in de Egyptische gazet gestaan met foto!
Er ontstond een verassend grote berg cadeautjes onder de boom! Jasper was uitzonderlijk creatief geweest door een bestaande mand te gebruiken. Nee, er was een zeer mooie vogelinpakvorm van Jasper, enorm veel cadeautjes van Berten en Fraukje had veel tekeningen en een ortliebtas gebruikt als inpakpapier.

Balans van de cadeaus:

• 6 Bikken: appart en dubbel gegeven!
• 1 Blik tomatensaus voor Jasper
• 1 Blik dadelsiroop voor Fraukje
• Een pak dadels voor Jasper en Fraukje
• Een enorme pot (5liter) olijven van Jasper aan Berten
• Een cd Siwa muziek van Fraukje aan Berten. Na een lange race van veel te dure cds tot een gratis rit met de ezelkar met een jongen die Fraukje wel aan een cd kon helpen!
• Een gratis gekregen lepel van een enorme neger. Hij is zilver met bloemeninlegwerk. Jasper zit al een tijdje zonder zijn schep en had dringend een nieuw exemplaar nodig. Geen lepel te vinden, tot een rijke neger met een rijkelijk hotel zijn hoogstpersoonlijke lepel cadeau gaf!
• Een rol ducktape en een bol woestijnwortel van Jasper aan Fraukje
• Een flesje haaropbeurend water van Berten aan Fraukje
• Een rattenval van Fraukje aan Jasper
• Blok tamarind van Berten aan Jasper
• En nog veel meer...

De volgende dag zeer vroeg zou een jeep ons komen ophalen. We hadden een jeep kunnen fixen voor 900 pond ipv 1200. Hiermee zouden we de oversteek maken naar Bahahyryya. De route (420km) is een piste die in zeer slechte staat is en enkel door een 4x4 mag bereden worden en elke inzittende moet een permit hebben en militaire begeleiding.
We hadden een goedkopere oplossing gevonden en konden de fietsen gratis op het dak binden.

Het enige nadeel was dat we in de laadbak moesten kruipen en dat het geen 4x4 meer was. Een rijke Amerikaan die met ons de trip zou delen haakte af toen hij de jeep zag.
We sloegen een grote hoeveelheid water en voedsel in en bonden de fietsen op het dak.
In de laadbak werd nog een Engelsman bij ingeladen. Met grote ogen keek hij naar het vehikel. Hij had niet op voorhand gevraagd hem te bezien.

Onderweg was een gesprek moeilijk te voeren door het gekraak van de fietsen die op en neer gingen boven op het dak. De schade achteraf was daardoor ook wel groot. We probeerden vele rugzakken en slaapzakken er tussen te steken maar door het blijvende hotsen moesten we het geheel geregeld aanspannen.
Onder het racen geraakten we onze bagage kwijt doordat de achterklep van de jeep eraf viel. De hechtingen werden vastgesjord door Jasper.
We geraakten niet meer gestart na 80 km. Na veel gekijk in de motorkap bleken een aantal schkken in de vingers van de driver het probleem te hebben opgelost.
Het vehikel viel weer stil en nogeens, tot dat een andere jeep terug kwam omdat we neit kwamen opdagen op de controlepost. We moesten terugkeren en dat betekende geen overtocht en de permits terug opnieuw betalen. Toen de militair die ons de terugkeer had beveeld verdwenen was zetten we de tocht toch verder.
We konden niet communiceren met de drivers die enkel schwej schej (beetje beetje) Engels spraken.
We reden ons vast, moesten duwen, sprongen uitgeput weer de jeep in en botsten verder. Weer duwen, de wielen uitgraven... Bereten had een uitstekende oplossing; Stenen verzamelen en onder en voor de wielen liggen. Ondertussen lag Jasper onder de jeep en haalde met zijn hoofd tegen de as het zand weg van de onderkant van de carrosserie. Dit maal 10.

De woestijn was prachtig en onvergetelijk!

De motorkap vloog op en gaf een enorme knal. Alles terug goedgewrongen, en de trip ging weer verder.

Wanneer Berten wilde plassen en F onwetend een foto trok van het woestijnmeer en Berten, zakte hij diep in drijfzand weg.
Achteraf vertelde Berten dat we gelukkig niet doorhadden dat hij aan het plassen was terwijl hij zich half lopend uit het zand trachtte te redden.
F; Maar ik heb daar een foto van....

Slapend en volledig gekneusd reden we Bahahyryya binnen. We probeerden de fietsen zo goed en zo kwaad mogelijk berijdbaar te maken en zochten een plaats om de nacht door te brengen. De volgende dag werd volledig in beslag genomen met de fietsen te repareren.

balans van de schade
Fraukje;
-1 spaak achterwiel
-voorwiel kadul
Berten;
-Bob beschadigd
-Vitessen krom
Jasper
-gat in buitenband
-beschadigde veld, volledig uitgescheurd
-vitessen verwrongen
-voorspatbord in twee gebroken
-pedaal gedeukt
...(zet er puntjes achter! zegt de Jasper)

Vandaag bezochten we het museum van de 10 Gouden Mummies, bezochten we prachtige graftombes met kleurrijke Egyptische afbeeldingen en Egyptisch schrift! We vonden het echt heel sjiek! We hadden nooit verwacht dit in het echt te zien. En nog wat tempels....

Morgen gaan we verder door de Zwarte en de Witte woestijn richting Farafra oases. Nu eerst vanavond eten en in de warmwaterbron duiken!

Tot over een 200 km!
Een Zalig Kerstfeest!
De drie koningen!

Siwa Paradise Exists

(klik foto)
Groetjes uit het paradijs.

Na 300 km Sahara zijn we weer in het paradijs geraakt. Siwa oases in het midden van de Egyptische Sahara hier blijven we bij de warmwaterbronnen om de kerst dagen in door te brengen kamperend onder dadelpalmen. Dadels gevuld met walnoten en chocolat. Ritmisch leven zoals berbers en ezel karretjes en elke avond live muziek, lekker eten en een goede sfeer, wees maar jaloers!!!
De roodkleurige rotsformaties aan de ene kant en aan de andere “The Great Sandsea” omringen ons, de lemen dorpskern die smelt als sneeuw, bla bla bla. tis hier goed.
Ik hoop dat het daar in België nog beter is. Zodat jullie een zalige kerst en een gelukkig nieuwjaar tegemoet gaan!!!
Na de gelukkigste dag van Jasper. De ontmoeting met een prachtig agressief opgestelde cobra in Leptis Magna, de ogen van Jasper glinsterde in die van de Cobra.

Tocra.

Maar efkes terug naar het land van Ghadafie beton. Waar ons vorig verslag gestrand was in Gadames. Waar al een geluk de Sint ons toch gevonden had, van hieruit fietsten we richting Tocra een oude Griekse stad waar we in de ruïnes overnachten. Onderweg ontmoeten we nog wat weg arbeiders die eerst zeer vriendelijk over kwamen ons cola en broodjes tonijn gaven, ze staken alles in Fraukje haar handen en terwijl we efkes weg keken probeerde ze Fraukje te kussen terwijl ze niets kon doen vanwege volle handen en toen ze een foto waren aan het trekken en wij naar het vogeltje lachte, knepen ze zonder aarzelen in Fraukje haar billen. Gefrustreerd reden we verder en probeerde we Fraukje te pantserre door voor en achter haar te fietsen maar jammer genoeg ontbreken we nog 2 mede reizigers om links en rechts te fietsen, want iets later hing er een man uit het raampje van zijn auto om weer in het geliefde achterwerk van Fraukje te nijpen. Berten werd pist en reed de auto in een overmoedige bui klem en straalde aardig wat woede uit, ze vluchtte weg via de berm en buiten een mep op hun zijruitje kwam iedereen er goed van af (ook Berten). Het is straf dat ze hier het lef hebben om de vrouwen zo lastig te vallen in het bijzijn van 2 mannen. Reizen in het Midden -Oosten lijkt me volledig af te raden voor vrouwen alleen.

Tolmeita.

Noch een verbluffende Griekse stad die maar voor 10% is opgegraven, zodat er een mysterieus landschap overbleef met landschildpadden en her en der zuilen die uit de grond steken. Een maf onderaards gangenstelsel waar we een mooie groene slang ontmoeten. We bezochten ons 7de Grieks Romeins museum vol prachtig beeldhouwwerk. en genoten van de blauwe kust en groene bergen. Hoe zijn we hier geraakt? Een piloot die nu een kamping was aan het bouwen, nodigde ons uit om gratis op zijn terrein te kamperen. Er woonde ook nog een gezin dat ons aardig verwende met lekkernijen er werden veel fotoschoots gehouden van de eerste tent op zijn terrein. Die hij zal gebruiken als reclame. We ontmoeten een oude visser met een zeer mooie manier van denken waarmee we tot laat in de avond mee babbelen, in een frisse zee wind. Volgens de traditie voorschrijft moest de camping man ons uitnodigen voor etentje maar omdat hij in een ander dorp woont gaf hij ons 25 dinar om op restaurant te gaan. Er was weer geen wijgeren aan en het geld konden we niet eens gebruiken om te eten want in de Griekse stad kregen we ook al gratis een dubbele portie eten in een restaurant juist uit respect voor ons. De Libische gastvrijheid is niet in te schatten, het land is voor de meeste mensen het duurste land maar voor ons bijna gratis!!!

Syrene.

Het kan niet op nog een Griekse stad hoog in de bergen met uitzicht op zee. Hier zitten we precies in Zuid Amerika. Misschien wel de mooiste stad tot nu toe en een reusachtige tempel van Zeus, waar we juist met zen drietjes rond de zuilen paste. Prachtige afdaling tussen Griekse graftombes en uitzicht over groene valleien en rotsige kliffen die tot in de zee rijken.

Appolonia.

De Griekse havenstad van Syrene waar nu vooral Byzantijnse kerk ruïnes overschieten
grote marmeren zuilen met christelijke kruisen rijken tot in het witte strandzand van de azuurblauwe Middellandse zee. Hier werden we gestalkt door de toeristpolitie. Een witte auto was ons al een tijdje aan ’t volgen toen we aan een benzinestation onze benzine brander gingen bijvullen, hij gedroeg zich als een geïnteresseerde man en vroeg waar onze gids was. Toen hij hoorde dat we alleen reisde en een kampeerplaats zochten hoefde we hem enkel te volgen tot een hotel waar hij een gratis kampeerplaats regelde onder een mimosaboom in de hotel tuin. de volgende morgen stond hij slecht gedekt opgesteld om ons te volgen tot aan de ruïnes van Appollonia die we grondig en lang bezochten. Toen we terug op onze vehikels zaten en hij zen zoontje van school was gaan halen volgde hij ons op een afstand van 200 meter tot dat we ergens op het strand gingen picknicken. Hij parkeerde zich hoog op een heuvel met een goed uitzicht over ons.
Na lang genieten van de hoog opspattende golven en de wijd verspreide olie spetters
trapten we verder tot een col waar hij ons met een laatste triomf ronde voorbij reed al toeterend en zwaaiend keerde hij terug en had hij ons veilig door zijn territorium begeleid.

Ras Al Hilal

Een prachtige rotskust volgde we nu richting Egypte, we kampeerde boven zeer rotskliffen van +- 20m. Toen Jasper bij het vissen een route had gevonden tot aan de zee en bij het beklimmen van een overhellend stukje rots in het water was gevallen, melde hij dat het water helemaal niet al te koud was. Het was zalig om langs de rotsige kliffen te zwemmen en enkele grotten te bezichtigen. Toen we merkte dat de zee best diep was werd de verleiding ons te groot om van de kliffen in de zee te springen, Jasper waagde de eerste zalige sprong Berten volgde en Jasper en Fraukje maakte een spectaculaire duosprong.

Naar de grens van Egypte.

Onze 2 weken zaten er bijna op en we waren nog een 300 tal km van de grens verwijdert. Toen Jasper zijn 28ste lekke band reed begon Berten en Fraukje te liften we reden gratis met een pick-up naar de eerst volgende stad vanwaar we een taxi huurde naar de grens van Egypte. ‘s Avonds bracht hij ons naar een mooie vissershaven dicht bij de grens waar we konden kamperen maar niet zonder gids. De taxichauffeur wou ons wel bewaken maar na wat op en neer gebel en een grondige paspoort controle bracht de politie ons water voor te koken. Alles bleek in orde, de chauffeur ging naar huis, we werden bewaakt door de havenpolitie en kregen er bovenop 3 in beslag genomen haaien om op te eten bij, die Jasper en Fraukje vakkundig kuisten. En Berten klaar maakte en toe waren we goed haai.... Verder gefietst naar de grens.

(Fraukje typt Egypte terwijl Berten de laatste loodjes aan Libië legt.)

DE GRENS!

We hebben het gehaald binnen de vastgestelde tijd! We passeren de ene
controlepost na de anderen en hebben geen flauw benul meer of we in
Libië, niemandsland of Egypte zijn. Terwijl poorten voor ons worden opengemaakt glippen kleine kinderen mee met onze fietsen doorheen de poorten. Ze zijn zwaar geladen met hun grote staven aluminium, die geregeld tegen de vlakte gaan. Het is
een tragisch gezicht. Kinderen werken hier hard en onder grote stress. In opdracht van volwassenen smokkelen ze paspoortloos allerlei goederen van links naar recht en roven elkanders aanwinsten vingervlug. Terwijl Berten het Egyptische visum in orde brengt bewaak ik de fietsen (om me toch een schijn van verantwoordelijkheid te geven) en word ik op mijn beurt bewaakt door Jasper. De documentaire die zich nu levensecht voor onze ogen afspeelt is schrijnend; Een jongetje van amper 10 jaar met doffe gebleekte haren en spierwitte grote tanden rent voor zijn leven met een pakket van een twintigtal sloffen sigaretten in zijn armen geklemd. Op de bank voor ons begint
hij het pakket op een vakkundige manier en uiterst snel in te pakken met tape. Binnen de kortste keren ontstaan twee schouderbanden die het pakket tot een vernuftige en stevig rugzakje maken. Een andere jongen is zijn pakket sigaretten reeds kwijt gespeeld. Zijn pakket wordt professioneel doorgegeven achter de rug van andere diefjes. Een derde jongen heeft zijn pakket verstopt achter de wielen
van een camionette links van ons.
Een grote bende mannen, gewapend met stokken komt aangegleden in de laadbak van een jeep. De jongen met marlbororugzak schuilt achter het wiel van een auto rechts van ons maar de gardien die ons begeleidt langsheen de grens wijst hem aan met zijn lange stok. De bende mannen springen uit de auto en zetten de achtervolging in. De jongen tracht de rugzak nog te redden maar hij mindert terrein. Hij laat zijn vangst vallen en rent behendig van links naar rechts. Een man blijft halsstarrig de achtervolging aanhouden maar moet toch afgeven tegen de behendige kinderbenen. De mannen juichen met hun vangst en laden de sloefen in de bak. Een ander gevangen diefje krijgt nog wat slaag terwijl hij onze richting uitroept. Wanneer de jongen stopt doen de gewapende mannen hetzelfde. We verstaan het niet maar klinkt wrang en een schunnig onaangenaam schunnig Arabisch richting Fraukje.
De gardien loodst ons langs een gigantisch lange rij die rug aan buik staan. Ik voel me ongemakkelijk bij zo'n bevoorrechte behandeling. We worden vooraan behandeld en de rij wordt onrustig. Enkele mannen stormen naar voor maar worden uiteindelijk terug in hun rij gestuurd. De stroom van controleposten wordt verder gezet. We passeren nog de
bagagepost waar Jasper er wonderwel in slaagt mijn fiets erdoor te loodsen zonder dat mijn achterzakken worden losgesneden.

We denken in Egypte te zijn. Of volgt er nog controle...
Nee, we haalden het! Egypte! We geloven het nu nog steeds niet!

Egypte is volledig verschillend van Libië. Er is amper verkeer op de drie dubbele rijstroken. We kunnen constant naast elkaar rijden. Het Ghadafibeton is grotendeels vervangen door leem en de elektriciteitsdraden die het Libische landschap decoreerden zijn volledig verdwenen en maken plaats voor grote wijdse landschappen met
ezelkarren.

Allah, de eenzame politieman

We vinden geen brood en amper voedsel. Gelukkig zijn de Egyptische vijgbomen aan een nieuwe winteroogst begonnen en voeden we ons met de zoete vruchten. We leggen grote afstanden af. Het zeldzame levende wezen dat we passeren is Allah. Hij is politieman en werd daar afgezet en hopelijk ook terug opgepikt. Hij wilde geen paspoorten zien, enkel een gesprekje.

Na uitgestrekte Sahel komen we aan in Marsa Matrouh. Bij schuchtere militairen mogen we ons water bijvullen. Bij het internetcafe word ons eerste nuttige voorwerp gestolen. Fraukje en Berten zijn beiden een voorlicht armer. Bertens voorlicht werd losgeklikt. Fraukjes voorlicht eraf gevezen. Voor ons avondmaal ontdekten we een falafelbar. Het was verrukkelijk en in onze verrukking rekenden we uit hoeveel falafel we voor hoeveel euro konden krijgen. Zodat we terug op onze fiets
sprongen on een nieuwe lading te halen!

15 falafels = 1.5 pond = 0.2 euro
75 falafels = 7.5 pond = 1 euro
300 falafels= 40 pond = 5 euro

Het was reeds donker en onmogelijk de stad nog uit te rijden. Berten wist een interessant plaatsje aan de overkant van de baai. Het voorogen genomen plaatsje blijkt onbereikbaar maar via een brug staan we uiteindelijk onder de toegangspoort naar een museum; EL ROMEL. We wachten tot een gardien uit het zicht verdwenen is maar er komt een andere man uit een gele bus gestapt. Wanneer zijn donker silhouet in
het maanlicht verschijnt staat er een alternatief uitziende rustige man voor ons. Hij brengt de nacht door op het strand in de camionnet. Samen met zijn vriendin die zich nog verschanst in de gele bus maken ze net dezelfde tour rond de middellandse zee maar dan met de auto. Het busje is zeer gezellig en ordelijk ingericht. Ik ben jaloers op alle traditionele dekens en andere dat ze reeds hebben ingekocht! Het
ideale zou zijn om nu een vuurtje te maken maar omdat er in de verste verte geen boom te bespeuren is laten we dit idee snel varen. Tot Jasperde vuurman toch met enkele brokstukje hout afkomt. Bij het ietwat miezerige vuurtje blijkt Antoine een gitaar te bezitten die wel zeer warm is van klank. Of is mijn gehoor veranderd door het enkel
luisteren naar de plastieken klank van de ukelele? De avond is uitzonderlijk gezellig. Gelukkig dat we deze Zwitserse mensen nog een aantal keren zullen tegenkomen gedurende onze trip! De gardiens komen op het vuur af. Eerst vrezen we dat we een punt moeten zetten achter het hele gebeuren. De touristpolice stuurt een
militair jongetje weg en kijkt ons kritisch aan. Na enkel minuten komt het militaire jongetje terug met een grote voorraad palmtakken die in elkaar geweven zijn. Jasper gaat nog even mee om extra hout te halen. Een vervallen schutting en wat dakbladeren sneuvelen voor de gezelligheid! De Touristpolice amuseert zich met de ukelele en een
andere politieman is Egyptische thee gaan zetten.
Wanneer Berten de tour uitlegt aan de Zwitsers houdt de militaire jongen de lamp brandende door te draaien. Wanneer hij even stilvalt beveelt Berten; Allez, komaan. We schieten allemaal in de lach voor de omgekeerde situatie. Dawe dawe= draaien draaien.
Berten en de toeristpolitie racen tegen elkander. Berten op een wankele ongepakte ligfiets en de ietwat gezette man op Fraukjes fiets en bepakt. Wanneer we over onze goedkope trip door Libie beginnen; (Per man 50 euro en zonder gids) wordt het even stil. Antoine en Leila betaalden zich blauw aan een gids en raceten door Libie in 4 dagen. Ze werden fel opgelicht en moesten onbestaande wegentaks betalen, een zeer dure nummerplaat kopen, de gids zijn taxi en vliegtuigticket betalen, zijn
eten,... De gids regelde alles zodat zij niet in contact kwamen met de lokale bevolking en de lokale prijzen. Het was zeer triestig en we durfden niet meer afkomen met onze heerlijke ervaringen die we doorheen Libie hadden gekend. We brachtten de nacht door naast de camionnet.

Langste afstand Belgie doorfietsen in de Egyptische woestijn.

Om in Siwa te geraken zou je onmogelijk met de fiets kunnen gaan wist
een nonkel (nonkel Jan) van Berten reeds te vertellen. Meer dan 300 km
te overbruggen. De weg loopt, zonder enig dorp, dwars door de
woestijn. Aan het einde van deze dodenweg zou het idyllische dorpje
Siwa liggen. Siwa zou een prachtige oase zijn, met uitgestrekte meren,
dadelpalmbossen, veel cultuur en warmwaterbronnen!
Na geld af te halen en een grote voorraad voedsel in te slaan, moesten
we nog al de mogelijke waterzakken en flessen vullen die we hadden en
konden dragen. Zeer zwaar bepakt en rekening houdend met tegenslag
onderweg begonnen we aan de expeditie. De wind zat niet mee en de
vrees dat Jaspers scheur in zijn velg te groot zou worden maakten dat
we met enige spanning aan de tocht begonnen. De woestijn was oneidig
prachtig, de overreden dromedarishen langs de kant van de weg waren
talrijk en de kleine levende wezens wisten ons enorm te verbazen.
Tussen het droge woestijnzand wisten toch een tal van slakken en
vogels stand te houden! We voelden ons zeer naakt en zwak in deze
immense zandbak.
De nachten buiten waren ijzig koud en tegen de ochtend was alles nat.
Overdag droogde alles op en gleedhet landschap aan ons drieen voorbij.

Al fata Morgana ziende wenste Berten op een auto die zou stoppen en
ons tracteren op een grote taart. Enkele minuten later werd de fata
morgana werkelijkheid, maar dan in de vorm van amandelnoten,
granenkoeken en een oud stuk grof Duits brood!
De laatste km van de woestijn waren prachtig. De woestijnvlakte was
veranderd in een ruige rotswoestijn met een doolhof van tafelbergen!

We glijden binnen in de oase. Na 4 dagen woestijn worden we enorm
vrolijk van de meren de palmwouden en het authentieke dorpje met de
traditionele klederdrachten, gigantisch veel versierde ezelkarretjes
en kleurige fietsen.
We mogen onze tent opzetten in de tuin van een hotl. Uiteindelijk
blijkt er reeds een oude berbertent te staan tussen de prachtige
palmbomen. Daar brengen we twee nachten in door.
Op het plein van het dorp wijfelt Berten om verder te gaan. Er was
iets in zijn ooghoeken... De gele bus van de Zwitsers staat er. We
steken een briefje tussen hun ruitenwisser en s avonds komen ze ons
een bezoek brengen naast de berbertent! Ze slapen met hun bus naast
een warmwaterbron; Cleopatra Spring.Het zou er prachtig zijn en de
avond ervoor was er een feest met Siwa muziek.
s Nachts kruipt een klein katje in bertens slaapzak. Hij houdt het
heel de nacht warm. Wanneer het katje de volgende nacht niet komt
opdagen vinden we het vreemd. In de ochtend begraven Jasper en Fraukje
het katje. Een toerist trapte erop toen het naast zijn stoel te slapen
lag.
Ze nodigen ons uit om de volgende dag een duik te nemen in de bron en
sochtends koffie te drinken. De bron is het paradijs en het water is
verrukkelijk! Kleine belletjes dwarrelen in stralen naar de
oppervlakte en de bodem van de bron heeft fascinerende holtes en
richels. Omdat vrouwen op het eerste gezicht niet in de bron zwemmen
maar het wel is toegestaan duikt F met kleren en al het water in.
De Zwitsers loodsen ons langsheen de mooiste en interessantste
plaatsen van Siwa. s avonds spreken we terug af om samen een maaltijd
in ekaar te steken. Omdat hun geld erdoor is kopen we couscous en een
grote hoop groenten. We nemen de brander mee en koken op drie
verschillende vuren.
De Zwitsers hadden de dag ervoor een verrassingscadeau geopend met
Zwitserse fondu in. Ze vonden het vreselijkdeze niet te kunnen opeten
want ze konden nergens brood vinden om erin te soppen. Daarom kochten
we ook een grote hoeveelheid brood: 30 grote pittas. De avond werd
wederom zeer gezellig. Ze wilden hun Zwitserse fondu aansnijden. De
smeltkaas met witte wijn smaakte zalig huiselijk! De avond eindigde
met een muziekgroep met goede traditionele Siwa berber muziek en
gedans.

Leila en Antoine raadden ons aan om naar de Great Sand Sea te gaan. We
sprongen op onze fiets (na Egyptische graven te hebben bezocht) en
doken de duinen in. Het was zalig ravotten in deze uitgestrekte
zandvlakte met grote vergen en een prachtig uitzicht. Uitpuffend van
een gevecht dachten we plots aan de tas die we volledig hadden
geladenmet al onze belangrijkste spullen (al het egyptische geld, al onze euros, de travellercheques, de visakaart, bankkaarten, paspoorten, sd kaarten,...). Hij stond nog aan onze fietsen. Jasper begon te lopen. Heuvel op, heuvel af in het mulle
duinzand. Berten en Fraukje renden hem een pak trager achterna. Jasper haalde de zakken niet, hij werd in de rug achterna gezeten door
een militaire jeep.

M: Give me your passport!
J: Yes, but only when I can run further! All our stuff is left alone.
I: need to go now.
W: Don't talk to me! Go in the car!
(beveelt zijn mannen J op te pakken en in de auto te zetten.)

Jasper gaat zitten in het zand.

F en B vergezellen het theater. Jasper ziet bleek als de serviettes
van Atnta Waa. F wil naar de rugzak verder lopen maar dat wordt
verboden. Ze houden ons op en hoe meer we ons druk maakten hoe trager
alles gaat. Ze hebben de paspoorten maar willen ons niet laten gaan
naar de fietsen. Alles richting een oplossing blijkt onmogelijk, en
onze rugzak staat al veel te lang volledig alleen. Jasper houdt een
jeep aan uit de verte. Hij overtuigt de mannen uit de jeep ons te
helpen als vertaler naar het Arabisch. Gelukkig is de man uit de jeep
ons vriendleijk gezind en probeert de gemoederen te bedaren. Hij
overtuigt de militairen om milt te zijn. We hadden de woesteijn niet
mogen ingaan zonder permit vertaalt hij.
Ongenaakbaar houden ze ons op. Na lange gesprekken, kwaadheid en terug
proberen de rust te herviden, stappen we in de jeep die ons naar de
fietsen rijdt. Onderweg doet de chauffeur alle moeite om ons uit zijn
laadbak te laten vallen of ons serieus te bezeren. Hij probeert een
groep woestijnhonden te overrijden en sjeest ver voorbij onze fietsen.
De tas met ALLES staat onaangeroerd! We zijn kapot. Laten ons uit de
laadbak vallen en de militairen zeggen dat we serieuze problemen
hebben. We moeten naar het bureau komen.Jasper geeft bij afscheid een
hand en verontschuldigt zich dat hij zo kwaad was. Dit doet wonderen.
De militaire knikt geeft de paspoorten terug en zegt dat het ok is.

Walliet, de uitbater van de lemen bar aan de Cleopatrabron was zeer
hartelijk. We kamperen nu in zijn tuin, vlak naast de bron en hebben
deze ochtend een frisse duik genomen terwijl het leven rondom de bron
nog uitgestorven was! Walliet heeft ons nu gevraagd of we niet mee met
hem even vakantie nemen. Hij stelde Jasper voor om samen 15km de
woestijn in te duiken en daar verder te duiken in een heetwaterbron!


Groetjes en véél !!!
leesplezier

Jasper,Fraukje,Berten

De Grote Gemotoriseerde Oversteek

Beste mensen altegaar

Op dit ogenblik zijn we na een felle race tegen de tijd aan gekomen in Egypte! Libië was een zalig gedeelte van de reis! We moesten dit prachtige land doorsteken in 14 dagen. Het is het grootste land dat we tot hiertoe onderworpen aan onze fietswielen en tegelijkertijd hadden we het minste tijd hiervoor.

14 dagen om meer dan 2000 km te overbruggen is onmogelijk met de fiets. Zeker met bagage en dan nog met de drang om niets te missen van wat Libië cultureel te bieden heeft! Berten die zich gedurende de reis ontpopt heeft tot specialist gids in elk bezocht land, wist nu te vertellen dat we Ghadames zouden missen. Het oudste dorp dat volledig overdekt was, tot de kleinste steegjes toe met enkele lichtgaten, het zou een prachtige doolhof van gangen en huisjes zijn en te midden van de woestijn liggen. Maar... veel te zuidelijk. Dan zouden we nog een oase missen die ook helemaal beneden Libië lag. Het is een oase met verschillende meren in verschillende kleuren: rood, groen en blauw.

Wat ons cultureel oog wel kon bewonderen en bij de -musts- stond:

• Sabratha: een prachtige vervallen stad met tempels en theaters van de Grieken en de Etrusken. Ze hadden deze stad idyllisch gebouwd met uitzicht vanuit hun theaters op de azuurblauwe zee.
• Tripoli: met het gigantisch krioelende medina.
• Leptis Magna: een volledige vooral Griekse site met Romeinse invloeden met impressionante onvergetelijke monumenten en poorten.
• Tocra: een oude site met Griekse grafkelders waar we binnen de site de nacht mochten doorbrengen en alles tot het aarde donker was mochten bezoeken. We brachten de avond en de nacht door aan de Griekse monumenten die letterlijk in zee verdwenen.
• Tolmeta: daar vond Berten een oude zandstenen ramskop. Het is een oude site met uitzonderlijk mooi beeldhouwwerk.
• Cyrene: Tempels van Zeus, machtige zuilen, een gymnasium dat een forum werd en zo veel meer van uitzonderlijke overblijfsels in open lucht! Huizen die doolhoven vormen, watersystemen waar we ons klem in kruipen en op harige rupsen en gekko’s stuiten...
• Appolonia: de havenstad van Cyrene waar de Christelijke Byzantijnse kruisen in de tempels me plots een vreemd gevoel van huiselijkheid geven na al dat meergodendom. Het is wederom een prachtige stad met vervallen ruines tot aan zee, waar de golven langzaamaan deze waardevolle cultuur verteren.
• Ras al Hillal: een impressionante kustlijn met hoge kliffen en diepe grotten en geheimzinnige holtes. Hier brengen we de nacht door en wagen we ons aan de ijzingwekkende sprong in het 20 meter dieper liggende water! We genieten enorm!

Ik wilde jullie voordat het echte verslag begon nog even trakteren op een hoopje Libische politiek maar ik zal jullie niet al te lang meer aan de computer houden en dit gedeelte wat inkorten!
Tijdens het reizen in Libië is de Libische leider overal aanwezig! Zijn politiek drong door tot in de diepste metaalpulkjes van onze vehikels.
Ghadafi:

• Kwam 38 jaar geleden aan de macht.
• Hij wilde het beste voor zijn volk en joeg alle Italianen, Spanjaarden en Engelse en Amerikaanse legerbasissen het land uit. Mussolini had 1/3de van zijn bevolking vermoord en al het vee uitgeroeid.

Ghadafi wilde een nieuw Libië creëren. Hij wilde zich bevrijden van buitenlandse invloeden en zonderde zijn land af. Frankrijk respecteerde dit niet waardoor hij een Frans vliegtuig neerhaalde dat boven zijn land vloog. Er werd een aanslag gepleegd op zijn familie. Zijn geadopteerde dochter stierf en zijn twee zonen geraakten gewond. Er werd een aanslag gepleegd vanuit Libië op Schotland. Ghadafis afzonderingstechniek om zijn land er terug boven op te krijgen stootte op veel wraak vanuit het Westen en Amerika. Libië is de tweede grootste olieproducent denkt Jasper.
Ghadafi trekt zich terug in de woestijn voor een lange periode en tracht daar tot een beter inzicht te komen om zijn land te besturen. Daar schrijft hij het groene boek waar hij zijn verdere politiek op baseert. In dit groene boek wordt:
-de democratie in vraag gesteld
-het socialisme wordt besproken
-oplossing voor het bestuur


Wat we van de bevolking hoorden:
-Ghadafi wil een nieuw Libië. Alle oude gebouwen worden afgebroken en steden herrijzen in beton. Alle cultuur ten spijt.
-Van toeristen moet Ghadafi niet veel hebben en zeker niet van cultuur en cultuurbehoud.
-Ga naar de bank: 100 dollar: je krijgt een auto
-Heb je geen huis: je krijgt er een voor 1000 dollar
Wil je naar Europa: een visum voor heel europa binnen de week: 250 euro voor een half jaar!
-Ghadafis zoon is voetballer bij een ploeg in Italië en hij is bezig een sociaal complex te bouwen in Sabratha.

Nu zijn wij na een ganse fietsreis door Libië zeer benieuwd op de Westerse visie op Ghadafi, dus moesten jullie die kunnen geven: Dan is dat zeer welkom!
Het verslag gaat hier verder

Dag 88

Zoektocht naar ontbijt het idealen was niet te vinden. Na omzwervingen door een ontwakende stad werd het voor Jasper en Fraukje een vleeskoek en voor Berten een sappig stukje cake. De rest van het ontbijt en het middageten aten we in het hotel met chocomel (omdat het zou rijmen en omdat het zo was)
Medina bezocht met bestofte winkeltjes en gestoffeerde gedrapeerde madammen. Het museum van Jamahieria Bezocht.

Dag 89

2e nacht in Youthsjibab. ‘s Ochtends opgeschrikt door geklop op de deur. Chikka kopen in Belgica! Na veel gebaren proberen duidelijk te maken dat Belgische dames daar niet op gesteld zijn. Hij richt zich specifiek op Jasper (Berten is gaan douche) en preciseert zijn plannen. Fraukje wordt koopwaar en hij heeft veel floesc voor chicka te kopen. T vies manneke geeft Fraukje een vies handje en de deal is afgesloten. Berten had die nacht slecht gedroomd het verkeer raasde door zijn hoofd, om het niet letterlijk door ons hoofd te laten razen vertrokken we zeer vroeg. We vertrokken gewapend met onze helm het slapende Tripoli uit. Een race van 128km naar Lebde, (Leptis magna) dieren liggen hier als afval tussen de hopen. Ezels tussen de wrakken, koe met poten omhoog tussen vuilnis...
We halen een record en breken 80 km voor 12 uur. In de namiddag beginnen de heuvels en die remmen onze snelheid fameus. Mohammed staat geboeid te kijken langst de kant van de weg Jasper en Berten stoppen, zijn vriend ontwierp een ligfiets voor een Zweeds bedrijf. We krijgen zijn GSM nr. om mee te rijden naar Ben Ghazie +-980km verder wat van pas kwam omdat ons visum maar 14 dagen geldig is en we ons sneller moeten verplaatsen: No Oil wordt a litel of scheep oil.
Aankomst in Leptis magna een zeer hartelijke man help ons verder en laat ons in een kamertje slapen aan de prijs van de camping en geeft zijn eigen matras zelfs wegens te kort aan matrassen maar word nijdiger door de hoop paperassen we hem bezorgen omdat we zonder gids aan het reizen zijn.

Dag 90

's Ochtends wordt de man ongeduldig en jaagt Fraukje die de kamer aan het opkuisen is de kamer uit. De fietsen mogen plots niet meer blijven staan zoals afgesproken en hij loodst ons naar Leptis magna waar hij liever geen hand geeft dan wel. Angst voor politiecontroles op toeristen zonder tourleider? Boven het ticket loket hangt weer een plakkaat dat toeristen zonder een gediplomeerde tourleider niet welkom zijn. Libde: een prachtige inkomspoort, badplaatsen met onderaan nauwe gangen waar de slaven de baden moesten warm stoken. Jasper duwt Fraukje opzij pas op een Cobra. Hij richt zich op en kijkt ons uitdagend aan Jasper neemt zijn trui en Berten foto’s de trui wordt gebruikt omdat de cobra het dichtstbijzijnde voorwerp aanvalt. Verder een prachtig Romeins theater, phunics of phoeniciers bouwwerken forum, haven met een kopie van vuurtoren 1 van de 7 wereldwonderen. Berten gidst en doorploeterd op voorhand de engelse teksten. Ideaal ter plaatsen. Met Koreanen op 20 foto’s en achteraf een picknick onder dadelpalm waar Fraukje enkele rotte exemplaren oogst.(Fraukje neemt over van Jasper)
Wanneer we het tweede van Leptis Magna bezoeken komen we onverwacht uit op een enorm colosseum. Het trappengebouw is uitgegraven in de grond en heeft diverse gangenstelsels waar we plots alle drie op het zelfde punt elkaar proberen te strikken.
Tijdens het middageten vinden we een prachtig exemplaar voor Werners schedelcollectie: Het volledige skelet van een dromedaris.

De volgende actie: GROTE GEMOTORISEERDE OVERSTEEK wegens tijdgebrek door de einddatum van het visum.

We proberen een lift te versieren bij de vele pick-ups die passeren. Al snel stoppen twee ingenieurs die een metaal constructiebedrijf (abargroup) hebben. Ze hebben niet genoeg plaats in hun jeep en versieren en betalen (Er viel niets tegen in te brengen!) voor ons een tweede camion waar de fietsen in gaan. In de jeep ontstaat een interessant gesprek over het bidden richting Mekka en wat de basisprincipes zijn van Moslims.
Wat we eruit opmaakten:
-Alles wat uw gezondheid verbeterd is goed
-Alles wat de relaties met buren, omgeving verbetert is goed.
-Wees goed voor uzelf
We moeten streven een zo goed mogelijk mens te zijn, geen alcohol (verbod bij afloop van de Italiaanse bezetting) te gebruiken en ik zou dringend moeten stoppen met roken. (biecht Mohammed) Onze fietsen en wijzelf maken een omweg om de politiecontroles te ontwijken. De camion met onze fietsen is niet in orde. De politie zou anders om omkoopgeld vragen. ‘s Avonds krijgen we koffie bij de broer van Mohammed en worden we even neegesleept op zakengesprekken en wederom getrakteerd op taart en thee. Onze gemotoriseerde oversteek is nog lang niet ten einde. We moeten nog tot Ben Ghazi geraken. Een andere Mohammed (die we eerder ontmoetten, ook een ingenieur waarvan de vriend ligfietsen ontwerpt in Zwitserland) gaf zijn nummer voor het geval we met hem mee wilden rijden. Mohammed 1 belt Mohammed 2. Ze kunnen het grappig genoeg goed met elkaar vinden en spreken af om samen een oplossing voor ons vervoer te zoeken.

Omdat we met drie man niet veilig (politiecontroles) kunnen rijden in een jeep, rijden ze rond om de goedkoopste oplossing te krijgen. Ze discussiëren schitterend met de maatschappijen.
Dit verhaal lezende moet het lijken of we ons zomaar laten meeslepen maar deze mensen handelen volledig onbaatzuchtig. Het was overweldigend hoe ze zich niet opdrongen en toch zeer hulpvaardig waren. We kunnen de volgende ochtend mee voor 11 LD de man als we de fietsen in een kleine ruimte krijgen.‘s Avonds brengen ze ons naar een jeugdherberg waar we eerst gratis de tent mogen buiten zetten. Daarna geven de mensen van de jeugdherberg ons brood, mandarijnen en kaas. En dan mogen we plots gratis binnen slapen als we voor 6 u de deur uit zijn (dan komt de nieuwe post).

Dag 91

Mohammed komt ons ophalen aan de jeugdherberg en we racen achter hem aan met de fietsen. De ruimte waar de fietsen in moeten blijkt veel kleiner te zijn en vraagt zeer veel puzzelwerk. Tijdens de lange tocht houden we enkele pauzes in het midden van de Sahara. Daar hebben de mannen en vrouwen een gescheiden plaats om te verblijven, een aparte toog,...
Die avond vieren we Sint-Niklaas tezamen met de 10 000 km die Jasper en Berten hebben afgefietste met een uitgebreide maaltijd in barretje. We worden 's avonds enthousiast onthaald in een jeugdherberg waar een man ons graag de Sahara wil laten zien met zijn jeep. Zonde dat we zo weinig tijd hebben!!!!

We moeten er nu een eind aan breien! Onze volgende actie moeten we nog voorbereiden voor het begint te schemeren. We gaan proberen naar Siwa te fietsen: 300 km tegen de wind in zonder dorpjes... Dus om jullie nog even ongerust te maken... We gaan nu genoeg eten en water opslaan om de trip tot de uitzonderlijke oase Siwa af te leggen.

Hartelijke groeten
De drie!

Verslag Libië

Dag 74

Hetgeen al de vorige verslagen nieuws was maar er nooit in belanden zijn mijn knieën waar ik (Fraukje) sinds Sicilië last van begon te krijgen. Halverwege Italië startte het probleem door een steeds terugkomende schok in men pedalen. Elke fietsenmaker had zijn oplossing maar geen enkele blijvend. De kniepijnen doken geregeld terug op overdag, maar ik had er vooral 's nachts last van.
Vandaag de dag wilde Jasper testen om welke as van men fiets het uiteindelijk ging. Hij verwisselde de achterwielen maar het takken bleef. Dus het kon enkel in de trapas zitten. In het eerstvolgende dorpje spanden we dus de trapas aan. Dit bleek geen oplossing te bieden.
In Sfax wisselen we niet enkel terug de wielen maar volledig gans de fiets. Zadel en stuur worden aangepast en ik rij verder op Jasper zijn onbestuurbaar vehikel en hij cruiset verder op mijn klein exemplaar.
Voor mij is het een zaligheid, men knieën herleven en ik heb nog meer plezier in het fietsen dan ervoor. Voor Jaspers knieën daarentegen...

Dag 75

We staan op in een paars bloemenveld. Eten de laatste rottende cactusvijgen, verijdelen een gevecht tussen Jasper en Berten en starten de race richting Sousse. Onderweg worden we op de cola gevraagd door een Tunesische tourleider waar we omringd door zijn zoon en vrienden onze verhalen moeten vertellen.
We brengen de nacht door in een idyllisch torenkamertje waar 's nachts de ratten tot ver in onze slaapzak kruipen.

Dag 76

We vragen aan een gehavende man die de brug bewaakt waar we over moeten of hij haar wil ontgrendelen. Hij is niet van plan ons verder te helpen en staart enkel met zijn ene glazige oog over zijn grote zonnebril. We moeten een toelatingsfiche hebben om verder te gaan.
In gebarentaal maakt hij ons verder duidelijk dat we de kustlijn kunnen volgen en er dan ook wel zullen geraken. Het mulle strandzand blijkt onmogelijk te befietsen en zeker voor een afstand van meer dan 30 km. Dan maar pauzeren voor wat middageten tussen grote keutels. Deze keutels bleken aangespoelde wortels van zeewier te zijn. Ideaal voor een baseballgevecht!

Wanneer enkele politiemannen hun jeep het strand oprijden en geanimeerd naar het gevecht kijken voelen we ons niet meer op ons gemak. We staken het toernooi en vragen hen de weg. Ze willen ons de weg gunnen via de oude brug, langs de eenogige man maar bedenken zich omdat er roofdieren zouden zitten. We krijgen een andere weg toegewezen die rondom de wolven, slangen en everzwijnen zou moeten lopen.

De route is een amper te volgen piste over een gigantische gebarsten zandvlakte. We zweten ons kapot op deze moeizame ondergrond en de horizon met het stadje leek zich steeds verder en verder te verwijderen. De ervaring was enorm en eigenlijk is het afzien vaak ook deugddoend!

Dag... Dag...Dag...

Het gedeelte dat we nu affietsen is niet zo interessant. We racen er in een hoog tempo doorheen en hopen zo snel mogelijk in Tunis te zijn om ons visum voor Egypte te regelen en dat van Libië af te ronden. Het stuk dat we nu fietsen moeten we straks ook terug doen om aan de Libische grens te geraken...
Onderweg rijden we nog langs een prachtig colosseum waar een diefje nu een kmteller rijker is en ik het gewicht van een kapotte kmteller armer.
Aankomen in Tunis geeft ons een gevoel van herkenning! Eindelijk een plaats waar we eerder al geweest zijn. We eten in hetzelfde eethuisje, boeken enkele nachten in hetzelfde hotelletje en nemen dezelfde kamer.

We regelen;

-1 nieuwe trapas voor Fraukje
-1 boring voor de hechting van het rekje in het kader van Jasper
-visa van Libië! We mogen Libië binnen en dat is zeer uitzonderlijk zonder reisorganisatie maar we hebben enkel een transitvisum, dus we moeten binnen de 14 dagen Libië verlaten hebben. Dat wordt 2000 km op 14 dagen!
-visa van Egypte zou goedkoper te verkrijgen zijn aan de grens.(2min voor sluitingstijd)
-de blog bijgetypt!
-vervoer naar de grens geregeld; fietsen op de trein.
dit stukje van Tunesië hadden we al befietst en was een beetje te lang en te druk om nog eens te trappen.

Dag 83 (Bert gaat verder)

's Morgens staan we om 4 uur op om de eerste trein te halen richting Gabes. Berten blijft in het bagagewagon om de fietsen te bewaken en geniet via een open geschoven houtepoort van het voorbij rijdende landschap. Toen hij dringend naar het wc moest is hij via de zwaar ronkende benzine motoren toch in de passagiers wagon geraakt waar Fraukje en Jasper gezellig met een zakje koekjes zaten. Aangekomen in Gabes begonnen we terug te fietsen over een weg die we reeds eerder al hadden bereden maar nu richting de grens van Libië

Dag 84: wakker da worden wij onder een olijfboom!!!

We zetten onze tocht verder richting het eerst zo onbereikbare Libië. Rijden over een gesmolten asvaltweg die veel weg heeft van de lava stromen op de Etna. Kamperen iets voor de grens van Libië, zodat we een volledige dag hebben van ons beperkt visum van 2 weken, Berten legt roette uit in schelpjes.
Jasper observeert vanuit boom een bericht Fraukje van wat er aan het gebeuren is, conclusie Berten is totaal gestoord. Later vonden ze de roette en het kruis van schelpjes waar de tent kwam te staan.

Dag 85: LYYYYYIIIIIIIIBBBBBBBIIIIIIEEEEEEE!!!

De grens enkele maffe figuren in lange zware jassen, zonnebril en kloonschoenen onderzoeken ons paspoort zeer grondig maar moeten ons met verbazing doorlaten. Omdat we met alles in orden zij. Zo reden we Libië binnen.
Het land dat voor een kwart is uitgeroeid door Musolinni,
misbruikt door Britten en Duitsers en gebombardeerd door Amerikanen en nu al reeds 38 jaar bestuurt word door Gaddafi een man die de fout weet liggen in de democratie en het communisme en zelf zijn eigen theorie uitlegt in het groene boekje. Hier is iedereen er trots op. Al oogt het land een kapitaal van geld te hebben zo ziet het er in ieder geval niet uit. Benzine kost hier 10 sent de Liter water 1.50 euro de liter. Als je geen huis hebt krijg je er een 2000 euro en een auto voor 200 euro.
Alles word opgebouwd met mooie ideeën maar die van vorig jaar liggen alweer in puin.
Krijgen een kampeerplaats aangeboden in een rietenhutje tegen iemand zen huis, een Libische maaltijd wort op een zilveren dienblad toegedragen. De gastvrijheid kent hier geen grenzen.

Dag 86: De vrienden van Gaddafie.


Onze weldoener draagt het ontbijt van dadels aan en laat ons samen met een engels sprekende vriend de omstreken zien. We rijde met zijn auto langs rotsige kusten, rijden ons vast in het strandzand, bezoeken een miezerige zoo, rijden door het 1 % bos van het land en bezoeken gratis als een vriend van Gaddafi de verbluffende Romeinse ruines van Sobratta + museum. Zetten onze fietstocht verder in naar Tripoli over de steeds drukker wordende wegen, waar we ons door het zotte verkeer laveren en 's avonds in een jeugdherberg slapen aan de poorten van het oude Tripolie.
Tiboektoe van de middellandse zee!!!!

Dag 87: Tripolie

Wandelen door het prachtige Medina en bezoeken het 5de maar prachtige Romeins museum. Gelukkig ook wat uitgebreid door Gaddafie propaganda en de plaatselijke fauna en flora. We fietsen morgen verder naar Leptis Magna wat de prachtigste Romeinse stad van onze reis zou moeten worden.

Groetjes Jasper, Berten en Fraukje.