De slag om Libië

‘s Avonds al onze argumenten waarom wij naar Libië willen bijeen geraapt en een briefje in Fraukje haar beste Frans geschreven en laten vertalen in het Arabisch door den hotelbaas tot dat we er niks meer van begrepen. Met goed gevoel onze fietsen besprongen wat niet al te vlot lukte zonder bagage. Met weinig evenwicht en een andere wegligging slipte Jasper Berten onderuit en lagen we in de knoop op een druk kruispunt. Met bagage is de wegligging en de slipafstand een pak minder. Vanaf nu was het een geroep en gewaarschuw voor elk manoeuvre en rood licht op onze route. Volgens onze tipgevers moesten we in de buurt zijn van de Ambassade. We vroegen nog maar eens de weg en de man zij: ”Volg mijn wagen maar”. Met aardig wat gecross konden we hem bijhouden over de autostrade. Het was blijkbaar nog ver. Uitgeput aangekomen aan een zwaar bureautje met een zwaar uitgevallen knorrige man.
Na een tijdje werd Berten bij de consul geroepen, Jasper en Fraukje mochten niet mee. Berten kreeg er niet veel woorden tussen maar hij was duidelijk niet tevreden over onze Arabische tekst. We werden terug de straat opgestuurd voor een 2de vertaling. Een dame in een internetcafé deed aardig haar best. Terug in de ambassade kregen we te horen dat er nog geen antwoord is uit Tripolie. Maar we hadden nog niks ingediend. We vroegen naar de consul en na 1 uur wachten kwam hij opdagen en vond hij onze 2de vertaling duidelijk nog grappiger en begon hij zelf maar een briefje te schrijven.
Na nog een uur wachten en veel deurgeslaag, geroep en bureau gestamp van de dikke secretaris die hier duidelijk met tegenzin zit. Na 2 weken weten we misschien wat meer en kunnen we naar Libië.

Om deze maffe morgen te verwerken zijn we maar het zeer grote Bardo museum gaan bezoeken. Gelegen in een oud paleis en door de Fransen omgetoverd tot het meest indrukwekkende museum van de Magreb. Hier kregen we duidelijk een overdosis aan Romeinse mozaïeken en wisten we niet waar eerst te kijken. ‘s Avonds een goedkoop maar lekker etentje gedaan en meteen met een vol hoofd en een volle maag gaan slapen.

Dag 53 of .....

Ik (F E) pak over van den Berten. Er zijn veel zaken veranderd sinds de scheiding in Rome. Het landschap ziet er nu onbeschrijfelijk anders uit en de cultuur is al helemaal niet meer te vergelijken met waar we splitsten. Vrouwen worden hier heel ander bekeken en het is vaak moeilijk daaraan te wennen. Enerzijds word ik genegeerd als ik iets tracht uit te leggen en wordt de blik gevestigd op Berten of Jasper voor verdere uitleg en anderzijds word ik vaak op straat bijna uitgekleed door grijpgrage mannen. Doorheen een medina jaagt Jasper me vaak voor hem uit om ons wandelend trio af te sluiten.

Het hotel waar we in verbleven was een chaotische hoop gewassen kleding zomer, winter en binnenslaapzakken, voedsel en een spaarzame kakkerlak geworden. Die ochtend wilden we vroeg vertrekken. Gewekt door het muzikale gekweel uit de dichtstbijzijnde moskees trachtten we van onze chaos orde te maken en alles weer in de desbetreffende fietstas te proppen.
Tunis verlatend laveerden we doorheen de achterwijken van deze grootstad. Een eerste steen werd richting Bertens hoofd gegooid. Gillende jongetjes volgden roepend onze fietsen en legden hun neppistolen klaar om ons van onze fietsen te schieten. Ligt het aan het overzicht dat een zittende fietser heeft of was Berten net aan het kijken naar de mannen in kostuum die hun schapen op de middenberm van de drukke baan uitlieten? In elk geval, hij had de bende te laat opgemerkt. Ze haalden ons zwaaiend en roepend in, met hun handen graaiend naar meer oorlogsmateriaal.
We geraakten er zonder kleerscheuren vanaf en waren snel de ganse confrontatie vergeten door een prachtige dromedariskaravaan met ganse vrouwelijke Berberbevolking met bepakte ezeltjes en kleintjes. Tijdens een pauze bewerkte Berten onze ingemaakte olijven verder tot ze heerlijk gezout, gesneden, gekneusd en gecitroend waren.

We overnachtten in een groot kleibos waar we heerlijke beeldjes konden maken tijdens dat we onze behoefte deden.

Dag 54 Slag om Douga

Daarnet waart ge zo'n charmant meisje, maar nu? Bha.

Op onze nuchtere maag voerden we een uitgebreide discussie over hoe we allen deze reis verschillend interpreteerden en hoe we er anders mee omgingen. We zouden drie totaal verschillende invalshoeken kunnen schrijven en bundelen? (vooral niet doen – T) (wie gaat dat verbeteren? – H) en nog meer vreemde ideeën. Geklop op een boom meldde ons de komst van de gardien van het eucalyptusbos. Einde van de conclusie. Voorlopig want Berten en Jasper en achteraf Berten en Fraukje gingen nog zwaar door.

Vandaag is het de dag dat het gebeuren zal. Den Thomas die is jarig maar da wisten we al. Laat die laatste zin eraf en voeg een sergeant toe die ons vraagt waar we de nacht doorbrengen.

F: Dat weten we nog niet
S: Ik een veilige plaats weten. Onder lantaarnpaal,naast politiebureau op de parking. 20 km terug afdalen.
(Waar we vandaan kwamen) de haakjes staan hier op onbereikbare plaatsen. Den Hannes had hier moeten zijn.
F: Nee, bedankt, we vinden wel een goede plaats
S: Absoluut onmogelijk. Het is hier gevaarlijk. Dat is de enige oplossing.
F: Bedankt en tot ziens
S: Maar verdorie waar gaan jullie slapen?
F: We kunnen het vragen aan een vrouw bij de waterput die eigenares is van die boerderij daar. Misschien mogen we in haar velden staan.
S: IMPOSSIBLE!

We vertrekken zoekend naar een plaats om ons zo snel mogelijk te verschansen om de sergeant te ontwijken.
Terwijl Berten de bergen in duikt passeert hij terug op zijn brommer. Wat doen jullie hier? We drinken. Berten komt terug en heeft een moeilijk bereikbare en onzichtbare plaats gevonden hoog boven op een plateau.
Een tweede controle komt langsgetuft op een rammelende brommer. Hij houdt ons van een afstand in de gaten.
We ontwijken zijn blikken en struinen de bergen in met onze vehikels. Halverwege duiken we in de distels wanneer een speurende jeep traag passeert. We puffen veilig aangekomen op ons plateau uit tussen de Romeinse afgebrokkelde zuilen die her en der verspreid liggen. De tent staat en alles geraakt geïnstalleerd tot een bulderende en half huilende stem weergalmt tussen de bergflanken: JULLIE PASPOORTEN! NU DIRECT WAT HAD IK JULLIE GEZEGD HE? WAT HE? WAAR IS DAT CHARMANTE MEISJE VAN DAARNET? BHA meneer sergeant rochelt op de grond, stampt een drinkenbus in elkaar en loopt tierend tussen de Romeins steenvormige restanten. Vite suive moi, vite, suive moi, vite, je dis VITE!!! In een onbeschrijfelijk rottempo breken we de tent af en laden we alles terug in de fietstassen, inclusief de in elkaar gestampte drinkbus. We volgen zijn lange, nu bemodderde uniforn met badges in een miezerige regen, stijl bergafwaarts. VITE VITE VITE VITE. We volgen zijn brommer met distel tussen het achterwiel. Na een natte tocht en een race achter de sergeant en politieman met onze paspoorten komen we aan in een impressionante Romeinse site. Overal zuilen, tempels, oude Romeinse stadsdelen... en door de regen ontwaren we een gigantisch Romeins theater. La-bas, c'est votre place a dormir! Demain vous devez passer par lui pour trois billets pour voire la place ou vous avez dormi!
S:C'est bon fille charmant?
F nog half verdwaasd en kwaad mompelt: C'est fantastique.

‘s Nachts worden we getrakteerd op schapenvachten en thee en begrijpen de gardiens niets van de épouse die ook naast de vriend van de épouse slaapt. (épouse = echtgenote)

Dag 55

Nadat we onze behoefte gedaan hadden in het theaterputje of was het de fluisterplaats om toneelspelers te helpen wanneer ze hun tekst vergeten waren? We houden het op een rioolgat.

We kochten een ticket en hingen de toerist uit waarna we doorheen de site onze route vervolgden. Bij een nieuwe Romeinse site werd Fraukje bij het afdalen van een muur opgeschrikt door een hoornadder. Berten en Jasper werden geconfronteerd met loszittende zuilen. ‘s Nachts werden we opgeschrikt door telefoon van het thuisfront. Het uur was daar veranderd. Bij ons nu nog steeds niet. En voor verandering ga ik niet ijveren. Ik wil niet nog een uur later middageten eten.

Dag 56 Kusman

‘s Middags bij het middageten wordt Fraukje vastgepakt en tracht een niet al te snuggere man haar te kussen. Gelukkig was het mannelijke duo niet ver af. ‘s Middags volgt een training tegen opdringerige mannen. Tijdens het fietsen wordt sociale Jasper gevraagd door een sociaal geval om een banaal contract in België. Wat verder racet een ezel en jongetje met Jasper mee. Hij wil: mange mange mange, na opdringerig te blijven staan wanneer Jasper halt houdt geeft Jasper een welgemikt tikje op het achterste van het ezeltje en verder racet het jongetje.
‘s Avonds vergaten we water te halen en vingen regen op om onze vangst: eekhoorntjesbrood met verse tijm klaar te maken. Maar spijtig genoeg ging het spaarzaam verzamelde water tegen de vlakte.

Dag 57 Miss Cactusvijgkontverkiezing

Bertens bob heeft lekke band. Na het plakken struinen we door El Kef en krijgen we een rondleiding in een fort met enorm uitzicht over verschillende witte moskees en krijgen we een glimp van Algerije te zien. We laten ons vuilnis achter op de rug van een ezeltje, de plaatselijke vuilniskar. We kampeerden in een leemveld waar we al snel op Bufalovoeten rondwandelden.
‘s Nachts maande Jasper aan tot stilte. Er waren veel stemmen te horen rond onze fietsen en dat terwijl we zeer afgelegen stonden. We hoorden uiteindelijk een brommertje wegtuffen.
J: Hoeveel man denken jullie dat dat waren? En passen zoveel man op 1 brommertje?

Dag 58

Elke school blijkt plots gedaan wanneer wij passeren. We trachten ons vaak een weg te banen tussen joelende jongeren. Deze keer was de menigte enorm dicht en het juichen van normaal had meer weg van een grillig joelen. We hadden geluk dat we de mogelijkheid hadden om grote snelheid te maken voordat we op hen zouden moeten afstormen. Om de situatie nog te verergeren loste Jasper zijn achtertas en was Berten verdwenen. Gillend stortte ik me in de menigte mensen. Door de grote snelheid sprongen de studenten snel maar meestal op het laatste moment aan de kant. Er werd een trui gespannen waar ik mezelf heesbrullend onderdoordook. Met kloppend hart bolden we verder uit en stopten om tot rust te komen bij wat cactussen om weer wat vijgen te oogsten. Daar bleek dat er nog stenen gelanceerd waren die in de drukte amper tot me waren doorgedrongen.

Berten vind een overnachtingplaats verschanst achter agaven. We worden al snel opgemerkt en de vriendelijke man legt ons het politiek systeem van Tunesië uit. Later worden we bij hem uitgenodigd maar we eindigen bij een vriend van hem die vlakbij woont. Het is een gemoedelijke familie met geiten, schapen en ezeltjes. We krijgen een plaatsje in de stal. De honden moeten die nacht buiten doorbrengen. ‘s Avonds worden we getrakteerd op een soort van theeachtige koffie. De hemel trakteert op een grote stortvloed aan regen met water en loskomende leem op ons hoofd als gevolg.

We slapen ‘s nachts op dikke matrassen en een mat. Berten vreest dat het armoedige koppel nu zelf op de grond moet slapen maar ze weigeren ze terug te nemen.

Dag 59

Van de vader des huizes krijgen we ontbijt op bed: Vers gekookte eitjes, warme theeachtige melk/koffie. Iets meer melk dan gisteren. Verrukkelijk maar toch moeilijk aan te nemen in deze armoede. Bij het vertrek stopt Jasper enkele Dinars in het dochtertje haar handen.

Voor het avondeten kopen we dadels met maden. Volgens Jasper zijn dat de zoetste en inderdaad!

Dat was het! "De toekomst", zegt den Berten; "wordt een zoutmeer en vannacht zullen we slapen in palmbossen die oases vormen en die fata morganas vormen..."

Blogmasters! Steun met de examens ginder!
Andere goede lieden; Doe dat goed daar in België, we missen jullie allemaal!